Η Ιστορία αλλάζει πλευρά, κι ο ένας αναθεωρητισμός “νίβει” τον άλλο…

Η συμφωνία που πιέζεται να υπογράψει το Κίεβο μπορεί να οδηγήσει στην ειρήνευση στον ρωσοουκρανικό πόλεμο -αποτέλεσμα εισβολής, να μην ξεχνάμε-, αποτελεί, ωστόσο, συνθηκολόγηση με δυσμενέστατους όρους μιας χώρας που δέχθηκε επίθεση. Ο Ζελένσκι καλείται να υπογράψει αυτή τη συμφωνία σχεδόν χωρίς να έχει συμμετάσχει στην συγγραφή της- αυτό συνέβη μεταξύ του Ντόναλντ Τραμπ και του Βλαντιμίρ Πούτιν. Αυτή είναι η αδυσώπητη αλήθεια και είναι πιθανό να αποτελέσει τον καμβά σημαντικών γεωπολιτικών εξελίξεων στο μέλλον.

Η Ουκρανία θα απωλέσει εδάφη της, η Ρωσία θα αποκτήσει περιοχές που αποτελούν “προϊόν” μιας στρατιωτικής απέμβασης.

Τα σημεία της, όπως αποκαλύπτονται στα δυτικά μέσα ενημέρωσης, είναι εντυπωσιακά ως προς το τι κερδίζει η Ρωσία:

– “De jure” αναγνώριση από τις ΗΠΑ του ρωσικού ελέγχου στην Κριμαία.
– “De facto αναγνώριση” της ρωσικής κατοχής σχεδόν ολόκληρης της περιφέρειας Λουχάνσκ και των κατεχόμενων τμημάτων του Ντονέτσκ, της Χερσώνας και της Ζαπορίζια.
– Υπόσχεση ότι η Ουκρανία δεν θα γίνει μέλος του ΝΑΤΟ. Το κείμενο σημειώνει ότι η Ουκρανία θα μπορούσε να γίνει μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
– Άρση των κυρώσεων που έχουν επιβληθεί από το 2014.
– Ενισχυμένη οικονομική συνεργασία με τις ΗΠΑ, ιδίως στον ενεργειακό και βιομηχανικό τομέα.

Τι παίρνει η Ουκρανία:

– “Μια ισχυρή εγγύηση ασφαλείας” που περιλαμβάνει μια ad hoc ομάδα ευρωπαϊκών χωρών και ενδεχομένως και ομοϊδεατών μη ευρωπαϊκών χωρών. Το έγγραφο είναι ασαφές ως προς το πώς θα λειτουργήσει αυτή η ειρηνευτική επιχείρηση και δεν αναφέρει καμία συμμετοχή των ΗΠΑ.
– Την επιστροφή του μικρού τμήματος της περιφέρειας του Χάρκοβο που έχει καταλάβει η Ρωσία.
– Την ανεμπόδιστη διέλευση του ποταμού Δνείπερου, ο οποίος διέρχεται κατά μήκος της γραμμής του μετώπου σε τμήματα της νότιας Ουκρανίας.
– Αποζημιώσεις και βοήθεια για την ανοικοδόμηση, αν και το έγγραφο δεν αναφέρει από πού θα προέλθει η χρηματοδότηση.

Και, τέλος, οι ΗΠΑ επιβάλλουν τον έλεγχό τους στον ορυκτό πλούτο της Ουκρανίας, τις σπάνιες γαίες, δηλαδή, τόσο πολύτιμες για την αμερικανική τεχνολογία και τα αμυντικά της συστήματα.

Ποιά είναι η πραγματικότητα πίσω απ΄ όλα αυτά που έχουν στοιχίσει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπινες ζωές; Ο αναθεωρητισμός του Τραμπ “νίβει” τον αναθεωρητισμό του Πούτιν για να αντιμετωπίσει τον βασικό αντίπαλο των ΗΠΑ, την Κίνα. Η τελευταία, όπως αναφέρουν δυτικοί αναλυτές (και επισημαίνει ως κίνδυνο ο Ζελένσκι στην προσπάθειά του να βελτιώσει κάποια σημεία της συμφωνίας), είναι σφόδρα πιθανό να απαντήσει εκδηλώνοντας τον δικό της αναθεωρητισμό με μία στρατιωτική επέμβαση στην Ταϊβάν! Ποιός, πραγματικά, θα της αντισταθεί όταν έχει προηγηθεί το υπόδειγμα αναθεωρητισμού της Ουκρανίας;

Αμήχανη, ασθμαίνουσα και ανόητη, εν τέλει, η Ευρώπη απλώς παρακολουθεί τις εξελίξεις. Φάνηκε, άλλωστε, από το ναυάγιο της (δήθεν) “συμμαχίας των προθύμων” με την ακύρωση της διάσκεψης του Λονδίνου. Επί τρία χρόνια στέκεται, όπως λέει, στη “σωστή πλευρά της Ιστορίας”, τώρα, όμως, βλέπει την Ιστορία να αλλάζει πλευρά.

Για την Ελλάδα, η εξέλιξη μπορεί να αποδειχτεί ακόμα δυσμενέστερη. Θα επικροτήσει, ίσως, το τέλος ενός πολέμου, ανεχόμενη –δεν μπορεί να κάνει αλλιώς– την επιβράβευση των ΗΠΑ στον αναθεωρητισμό του Πούτιν. Εμμέσως θα επικυρώσει το αποτέλεσμα μιας εισβολής και παραβίασης συνόρων.

Πώς η Ουάσιγκτον, ή η Μόσχα (που το έκανε παλαιότερα) θα υποστηρίξει στο μέλλον τις εθνικές θέσεις απέναντι στον αναθεωρητισμό του Ερντογάν και τα τετελεσμένα που επιχειρεί να δημιουργήσει με την διχοτόμηση στην Κύπρο; Κι εκείνη η εισβολή τείνει να χαθεί στους στροβιλισμούς της Ιστορίας…

Ουκρανία: Η αντιπρόταση Ζελένσκι στο σχέδιο Τραμπ- Τα βασικά σημεία διαφωνίας