Τι μπορεί να συμβεί στις 23 Φεβρουαρίου στην Γερμανία…

Τι μπορεί να συμβεί στις 23 Φεβρουαρίου στην Γερμανία…

Τα τελευταία χρόνια η Άνγκελα Μέρκελ απείχε από τα ευρωπαϊκά και γερμανικά πολιτικά πράγματα, απασχολημένη μάλλον με την συγγραφή της “Ελευθερίας”, της αυτοβιογραφίας της, δηλαδή, στην οποία παρουσίασε την δική της “αλήθεια” για την διαδρομή της ως η ισχυρότερη πολιτικός στην ισχυρότερη χώρα της Ευρώπης.

Τις προηγούμενες ημέρες εμφανίστηκε στο προσκήνιο, διαισθανόμενη πως το κεντροδεξιό κόμμα (CDU) που παρέλαβε από τον Χέλμουτ Κολ και κυβέρνησε, κυρίως μέσω συνασπισμών, επί περίπου 15 χρόνια, εκτρέπεται σε ένα τραμπικό πολιτικό καρτούν με τον Φρίντριχ Μερτς να εκλιπαρεί έμμεσα το νέο αμερικανό πρόεδρο –πρότεινε ακόμα και την αγορά F35 από τις ΗΠΑ, …ξεχνώντας ότι η Γερμανία μετέχει στο κονσόρτσιουμ κατασκευής των Eurofighter-, κυρίως, όμως να στήνει γέφυρες συνεργασίας στο μεταναστευτικό με τα νεοναζιστικά κατάλοιπα του AfD που έχουν πιά ως campaign manager για τις εκλογές της 23ης Φεβρουαρίου τον Έλον Μασκ.

Παρότι απέτυχε (μετά από κοινοβουλευτικό “μπλόκο” των άλλων κομμάτων και την αντίσταση ακόμα και χριστιανοδημοκρατών βουλευτών), το πείραμα του Μερτς δεν διέλαθε της προσοχής της Μέρκελ. Τα γερμανικά μέσα ενημέρωσης φιλοξενούν αναλύσεις ακόμα και για την πιθανότητα κυβερνητικής συνεργασίας του CDU με την προωθούμενη από τον Ντόναλντ Τραμπ γερμανική ακροδεξιά, η οποία ήδη καταγράφει αύξηση στις δημοσκοπήσεις και φτάνει το 22%, με τους χριστιανοδημοκράτες να πέφτουν στο 29%. Η Μέρκελ, όπως και οι σοσιαλδημοκράτες του Όλαφ Σολτς που βρίσκεται σε αποδρομή, δεν θα παραδεχτούν ποτέ τις ευθύνες τους για την έκρηξη του AfD. Όπως δεν θα το κάνει και ο Εμανουέλ Μακρόν που συντομεύει τον δρόμο της Μαρίν Λεπέν προς το μέγαρο των Ηλυσίων, και όπως δεν θα το κάνει το διευθυντήριο των Βρυξελλών για την επέλαση της ακροδεξιάς σχεδόν σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες.

Ο Μερτς, όμως, γίνεται ένα πολιτικό μοντέλο σχετικά με όσα θα συμβούν στην Ευρώπη. Αδυνατεί να διαβάσει τις κοινωνικές ανισότητες και την αποτυχία των ισχυρών πολιτικών συστημάτων της τελευταίας 15αετίας, και προσπαθεί ασθμαίνοντας να ανατάξει δυνάμεις δια της ανακύκλωσης του υποδείγματος Τραμπ. “Αφού έτσι νίκησε το MAGA, έτσι μπορεί να επιβιώσω κι εγώ”, σκέφτεται. Και σε αυτό το πλαίσιο των επικίνδυνων αφελειών, ακόμα και η συνεργασία ad hoc (μεταναστευτικό), ίσως ακόμα και κυβερνητικά, μοιάζει με πιθανότητα αντί να θεωρείται ιστορικό πολιτικό βδέλυγμα.

Ο Έλον Μασκ έδωσε το παράδειγμα όταν μιλώντας στο πρόσφατο συνέδριο του AfD κάλεσε τους νεαρούς γερμανούς να μην ντρέπονται για τις αμαρτίες των παππούδων τους, δηλαδή την ανοχή ή ακόμα και την στήριξη του χιτλερισμού. Οι “αμαρτίες” θάβονται στον ιστορικό βυθό, δεν πρέπει να προβάλλονται στο σήμερα, και κάπως έτσι το AfD (και η ακροδεξιά εν γένει) νομιμοποιείται ως μία πολιτική παρθενογένεση.

Η Μέρκελ αφυπνίστηκε αργά, κι ακόμα χειρότερα, η αντίδρασή της δεν διαθέτει ψήγματα αυτοκριτικής και εξήγησης των ευθυνών που, αφενός διόγκωσαν την ακροδεξιά, αφετέρου δημιούργησαν τους μικρούς Μερτς που αντιγράφουν τον τραμπισμό και αποενοχοποιούν τα τερατουργήματα της σύγχρονης ιστορίας της ανθρωπότητας. Ο ίδιος ο τραμπικός αναθεωρητισμός, άλλωστε, γίνεται ανεκτός -αφού στην αρχή θεωρήθηκε ανοήτως γραφικός και μη εφαρμόσιμος- από την ίδια της Ευρώπη, οι διεθνείς συνθήκες και το Διεθνές Δίκαιο γίνονται εύπλαστα αφηγήματα για προσωπική χρήση. Είχε συμβεί, άλλωστε, και στους πολέμους και τις γεωπολιτικές μεταλλάξεις των τελευταίων δεκαετιών, έναντι των οποίων αυτή η ίδια Ευρώπη στάθηκε ανεκτική ή και συμμετείχε.

Στις 23 Φεβρουαρίου, στις γερμανικές εκλογές, ενδέχεται να συμβεί κάτι που θα αποτελέσει συνέχεια της 5ης Νοεμβρίου (εκλογές ΗΠΑ) και της 20ης Ιανουαρίου (ορκωμοσία και ομιλία Τραμπ). Από τον ανεπαρκή και αμήχανο Σολτς, η Γερμανία μπορεί να αποκτήσει έναν βαθιά συντηρητικό wannabe Τραμπ, έναν καγκελάριο που αν δεν συνεργαστεί (το πιθανότερο είναι μάλλον ένα σενάριο συγκυβέρνησης με τους πρόθυμους Φιλελεύθερους, εάν εκπροσωπηθούν στη νέα Βουλή, ή ακόμα και τους Πράσινους- ίσως, τελικά, να υποκύψει και το SPD σε μία άλλη εκδοχή) με το AfD με πολιτικό του μέντορα τον Έλον Μασκ, ίσως αρχίσει να υιοθετεί τις πιό ακραίες πολιτικές προτάσεις του. Μα θα τον ψηφίσουν οι Γερμανοί, θα ισχυριστούν πολλοί. Όντως, έτσι συμβαίνει όταν τα πολιτικά συστήματα εκπέσουν, αδιαφορώντας για τις κοινωνικές πραγματικότητες.

Μία τέτοια Γερμανία σε μία παλινδρομούσα κατακερματισμένη Ευρώπη, με πολλά τραμπικά “υποκαταστήματα”, εν μέσω γεωπολιτικών και οικονομικών φαραωνικών ανακατατάξεων, δημιουργεί έναν τεράστιο δομικό κίνδυνο. Έτι δε περαιτέρω όταν δεν υπάρχουν πολιτικές αντιστάσεις σε καμία άλλη από τις λεγόμενες μεγάλες χώρες. Η Ιταλία που αναζητά τρόπο να αναλάβει περισσότερες πρωτοβουλίες έχει μία πρωθυπουργό γοητευμένη από το τραμπικό αφήγημα, το Βέλγιο και η Αυστρία μετατρέπονται σε προπύργια της (κυβερνώσας) ακροδεξιάς, και στις Βρυξέλλες η γραφειοκρατία παρατηρεί ανήμπορη να ηγηθεί…

Σχετικά Άρθρα