Συνέντευξη libre/Νίκος Ψαρράς: Νομίζω ότι είμαστε όλοι στα κόκκινα

Διαθέτει διαχρονική φυσιογνωμία. Γι’ αυτό άνετα «χωράει σε περασμένες εποχές» με την ίδια δυναμική που φέρει το φορτίο κάθε σύγχρονου ρόλου. Η πορεία του Νίκου Ψαρρά έχει πολύ ενδιαφέρον. Μα το πιο σημαντικό είναι ότι ο ίδιος δεν ξεμακραίνει ποτέ από την κυριολεξία της τέχνης του. Γι’ αυτό και η αγάπη είναι η μεγαλύτερή του ανταμοιβή.
Συνέντευξη
-Φέτος, πρωταγωνιστείτε στο “True West” του Σαμ Σέπαρντ στο θέατρο Χώρα. Το κείμενο είναι εξαιρετικά επίκαιρο. Σε ποιες σκέψεις οδηγηθήκατε όσο επεξεργαζόσασταν τον ρόλο;

Στο “True West”, ο Σέπαρντ, μέσα από μια μεσοαστική οικογένεια της Καλιφόρνια, καταπιάνεται με διαφορά θέματα. Η αποτυχία του αμερικάνικου ονείρου, τα ακρωτηριασμένα παιδιά που μεγάλωσαν από γονείς που ήταν απόντες, η ζήλεια, ο ανταγωνισμός, η ενδοοικογενειακή βία, η ανάγκη για διαφυγή στην έρημο και τη ζωή μακριά από άλλους ανθρώπους. Σκεφτόμουν πόσο επίκαιρο είναι! Πώς βλέπουμε σήμερα τον κόσμο μας να σωριάζεται βίαια και να αλλάζει. Τον κόσμο να αντιστέκεται και να ψάχνει τρόπους να γλιτώσει.
-Πόσο δίκιο έχετε. Ποια στάδια του «ταξιδιού» απολαμβάνετε περισσότερο;
Οι πρόβες είναι σίγουρα το πιο ωραίο στάδιο. Το διάβασμα, το ψάξιμο, το ρίσκο και τέλος, η ώρα των αποφάσεων. Οι επιλογές που γίνονται στον κάθε ρόλο, οι συγκρούσεις, τα εμπόδια. Τι κάνουμε για να τα ξεπεράσουμε. Όλα αυτά συντελούν στη διαμόρφωση της παράστασης. Η είσοδος των θεατών πια είναι μια γιορτή. Φοράμε τα «καλά μας» και τους υποδεχόμαστε! Γιατί, ως γνωστόν, χωρίς αυτούς, η δουλειά μας δεν υπάρχει.
-Κάθε χρόνο, ο θεατής έχει όλο και περισσότερες θεατρικές επιλογές. Η πληθώρα θεατρικών παραστάσεων στην Αθήνα είναι κάτι που σας αγχώνει;
Δεν με αγχώνει καθόλου, αντίθετα με χαροποιεί. Σημαίνει ότι η Αθήνα είναι μια πόλη που έχει ζωή, πολιτιστικές ανησυχίες, όρεξη για δουλειά. Έχει θεατές που πηγαίνουν και βλέπουν όλες αυτές τις παραστάσεις. Το μόνο που με στεναχωρεί είναι ότι οι περισσότερες παραστάσεις δεν πληρώνουν τους συντελεστές και τα νέα παιδιά αναγκάζονται να κάνουν δυο ή και τρεις δουλειές.
-Συμφωνώ. Και ναι, ο κόσμος διψάει για θέατρο, όπως φαίνεται. Ξέρω ανθρώπους που προγραμματίζουν την ψυχαγωγία τους από τώρα για τον Φλεβάρη. Ωστόσο, αν εμβαθύνουμε περισσότερο, ακόμη κι αν η επιθυμία είναι κυρίαρχη, προσεγγίζεται εύκολα οικονομικά από τον μέσο θεατή;
Το ελληνικό θέατρο έχει το πιο φθηνό εισιτήριο παγκοσμίως. Ζούμε όμως σε μια χώρα που όλα δυστυχώς είναι πανάκριβα. Ο άλλος θα πρέπει να έχει φάει, να έχει πληρώσει τους λογαριασμούς του κι έπειτα να έρθει στο θέατρο. Το θέατρο, όπως κι όλες οι τέχνες, είναι πνευματική τροφή. Και ευτυχώς, πολύς κόσμος έχει ανάγκη και αυτή την τροφή.
-Είστε από τους ηθοποιούς που η δυναμική σας σάς καθιστά ξεχωριστό είτε υπάρχετε στην τηλεόραση είτε στο θεατρικό σανίδι. Πόσο δύσκολο είναι να συνδυάσει ο ηθοποιός πολλά πεδία την ίδια χρονική περίοδο;
Είναι δύσκολο κι όσο περνούν τα χρόνια γίνεται και δυσκολότερο. Πολλές φορές, διπλώνουν οι δουλειές και σε μια μέρα έχεις γύρισμα, πρόβα και μετά παράσταση. 17, 18 ώρες δηλαδή στο πόδι. Ευτυχώς, δεν είναι έτσι όλη η χρονιά, γιατί το σώμα μας και κυρίως το μυαλό μας πρέπει να ξεκουράζονται.
-Τα τέσσερα τελευταία χρόνια, έχουν σημειωθεί πρωτόγνωρες καταστάσεις. Δυστοκίες επαναλαμβάνονται, μια λυπηρή πραγματικότητα ενίοτε που παρουσιάζεται ως τελεσίδικη. Ποια είναι η δική σας θέση απέναντι σε όλα αυτά;

Μετά τα δέκα χρόνια μνημονίων και μετά την πανδημία, νομίζω ότι είμαστε όλοι στα κόκκινα. Το βλέπεις παντού. Από το πώς οδηγούν οι συμπολίτες μας, πώς σου φέρονται σε υπηρεσίες, ακόμη και στο δρόμο. Εγώ κάνω ένα βήμα πίσω, χαμογελάω και φεύγω. Προσπαθώ να είμαι σε μια ηρεμία και εύχομαι όλο αυτό σύντομα να αλλάξει.
–Μεγαλώνοντας πώς αξιοποιείται τον χρόνο; Είστε πιο αυστηρός; Εκτιμάτε περισσότερο την αναγκαιότητα του χρόνου που χαρίζεται στον εαυτό ή μοιράζεται με ανθρώπους αγαπημένους;
Μεγαλώνοντας, προσπαθείς να δουλεύεις λιγότερο, να ταξιδεύεις περισσότερο και κυρίως να περνάς τον χρόνο σου με αγαπημένους ανθρώπους. Μια βόλτα στην πόλη, φαγητό με φίλους, μια ταινία ή ένα ωραίο θέατρο ακούγονται για μένα ιδανικά.
-Ποιο είναι το πιο όμορφο πράγμα που έχετε ακούσει από τον γιο σας;
Η ζωή είναι ωραία και είμαι πολύ τυχερός που έχω εσάς για γονείς μου.
-Ακολουθήσατε τον δρόμο της τέχνης απαλλαγμένος από φόβους ή ανασφάλειες; Ήταν μονόδρομος για εσάς;
Μονόδρομος έμοιαζε τότε ο δρόμος. Ναι, το ήθελα και το αγαπούσα πολύ! Και δεν έχω μετανιώσει γι’ αυτό ούτε μια στιγμή. Ο δρόμος της τέχνης έχει συνέχεια φόβους και ανασφάλειες. Απλά, περνώντας ο καιρός, προσπαθείς να τα κάνεις γόνιμα όλα αυτά. Να σε οδηγούν μπροστά, να μην σε τραβάνε πίσω.
-Πρόσφατα, ήρθατε αντιμέτωπος με μια σημαντική απώλεια. Αυτή της μητέρας. Ήταν πολύ συγκινητικό το κείμενο που αναρτήσατε στο προφίλ σας στο facebook. Είναι σχεδόν ξερίζωμα, αλλά η δύναμη είναι συνώνυμη της ανθρώπινης ψυχής.
Η απώλεια αγαπημένων προσώπων είναι ο μεγαλύτερος φόβος μας. Είναι όμως αναπόφευκτη. Μένει ένα κενό και μια μεγάλη σιωπή. Συμφιλιωνόμαστε όμως με αυτό σιγά σιγά και στο μυαλό μας. Μένουν μόνο οι γλυκιές και οι όμορφες αναμνήσεις.
*Το “ΤRUE WEST” σε σκηνοθεσία Έλενας Καρακούλη, η παράσταση που αγαπήθηκε ιδιαίτερα από το αθηναϊκό κοινό και έλαβε εξαιρετικές κριτικές, ολοκλήρωσε τον κύκλο της στο Θέατρο Χώρα στις 5 Ιανουαρίου και ετοιμάζεται να ταξιδέψει σε σημαντικές σκηνές σε όλη την Ελλάδα.