Σαμαράς: Το σύνδρομο της δικαίωσης, ή ασκήσεις για το κοντινό μέλλον;

Πάσχει ο Αντώνης Σαμαράς από το “σύνδρομο της δικαίωσης” που συχνά διακατέχει πρώην πρωθυπουργούς ή διαβάζει τις τάσεις στην ελληνική κοινωνία και λαμβάνει υπόψη του τα ευρωπαϊκά πολιτικά ρεύματα που κινούνται προς την βαθιά συντηρητικοποίηση και “νομιμοποιούν” ακόμα και κόμματα και πολιτικούς με ακροδεξιό (πρόσφατο) παρελθόν;

Το Μέγαρο Μαξίμου έκανε όσα μπορούσε για να υποβαθμίσει την παρέμβαση του πρώην πρωθυπουργού για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, αντιλαμβάνεται, ωστόσο, πως δεν πρόκειται για τις παραξενιές ενός απόμαχου της πολιτικής που δεν επιθυμεί να συνταξιοδοτηθεί. Ο Αντώνης Σαμαράς, άλλωστε, δεν συνήθισε ποτέ τον τρόπο με τον οποίο βρέθηκε από την μία στιγμή στην άλλη από το πρωθυπουργικό γραφείο (το οποίο αρνήθηκε να παραδόσει στον διάδοχό του Αλέξη Τσίπρα) στην πολιτική αποστρατεία. Αισθάνεται, λένε αρκετοί, πως η πολιτική του οφείλει ένα χρέος και δεν είδε ποτέ θετικά την πολιτική ηγεμονία που απολαμβάνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Συρρικνώνει, άλλωστε, τον χώρο επιρροής του.

Όσα είπε από το βήμα της Βουλής δεν ήταν μία τυπική και για την τιμή των όπλων κριτική σε ένα νομοσχέδιο που εκφεύγει από τις συντηρητικές απόψεις του. Ήταν περισσότερο η διατύπωση μιας πολιτικής πλατφόρμας.

«Κύριοι της κυβέρνησης δεν κάνετε έτσι στροφή στο κέντρο. Δεν είναι κέντρο η ανατροπή της οικογένειας. Δεν είναι κέντρο η κατάργηση της μάνας και του πατέρα. Δεν είναι μεταρρύθμιση η προσχώρηση στην κουλτούρα της αποδόμησης των πάντων. Όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με την παράταξή μας και τις ιδέες μας που είναι φιλελεύθερες, πατριωτικές, δυτικές, ευρωπαϊκές αλλά δεν μιμούνται την κάθε ακρότητα που μας έρχεται από έξω», ανέφερε. Θύμισε μάλιστα ότι η ΝΔ υπό τη σημερινή της ηγεσία, το 2018, τάχθηκε κατά της αναδοχής από ομόφυλα ζευγάρια. «Τώρα δεχόμαστε την τεκνοθεσία», υπογράμμισε.

Διανθίζοντας, μάλιστα, τα παραπάνω με σαφείς αιχμές σχετικά με τα ελληνοτουρκικά (αρθρογραφεί συχνά κατά της πολιτικής σύγκλισης που ασκεί η κυβέρνηση), το αγροτικό και την ακρίβεια, επιχείρησε να εκφράσει το μέτωπο κατά της στροφής στο κέντρο που αποτελεί πολιτική σημαία του πρωθυπουργού και καμβά της κυριαρχίας του. Η απουσία αντιπολίτευσης στον τελευταίο προσφέρει, λένε αρκετοί, την ευκαιρία στον Αντώνη Σαμαρά να ενισχύσει την παρουσία του.

Υπό την έννοια αυτή ίσως ο ιδιότυπος “ψυχρός πόλεμος” που άνοιξε με το Μέγαρο Μαξίμου να είναι προανάκρουσμα ενός μεγαλύτερου σχεδίου που φιλοδοξεί να το καταστήσει πιό αισθητό μετά τις ευρωεκλογές- είναι αλήθεια πως αρκετοί έχουν μαζευτεί στοχεύοντας στους συσχετισμούς που θα προκύψουν από τις κάλπες του Ιουνίου.

Εάν τα ποσοστά της Ν.Δ μειωθούν κοντά στο 30%, τότε ο πρώην πρωθυπουργός θα εμφανιστεί δικαιωμένος και θα σημάνει εντονότερα την ανάγκη να επιστρέψει η παράταξη στην δεξιά κοιτίδα της. Εφόσον κάτι τέτοιο συνδυαστεί με αύξηση της αποχής και με αύξηση των ποσοστών των κομμάτων στα δεξιά της Ν.Δ, το αφήγημά του θα φανεί πιο πιστευτό.

Ο ίδιος, πάντως, είναι δύσκολο έως απίθανο να διαδραματίσει κάποιον ηγετικό ρόλο. Πολιτικοί και βιολογικοί λόγοι δεν επιτρέπουν την επιστροφή του στην κεντρική σκηνή, ως εκ τούτου θα χρειαστεί ίσως κάποιον “εντολοδόχο” που να μπορεί να εκφράσει τον χώρο που θεωρεί ότι εγκατέλλειψε η Ν.Δ επί Κυριάκου Μητσοτάκη. Όλα αυτά, βεβαίως, είναι ασκήσεις επί χάρτου που δεν προκαλούν προσώρας λόγους ανησυχίας στο Μέγαρο Μαξίμου. Υπάρχουν πολλά περισσότερα που απασχολούν τον πρωθυπουργό και τίποτε δεν φαίνεται στο άμεσο μέλλον που να δημιουργεί ρωγμές στην πολιτική αυτοπεποίθηση, κατ΄ άλλους, υπεροψία, που εκπέμπει.

Η Νέα Δημοκρατία, άλλωστε, είναι ένα κόμμα-παράταξη που μπορεί να προσαρμόζεται όσο διατηρεί την νομή της εξουσίας και η συνοχή της δύσκολα διαταράσσεται.