Παρασκήνιο: Τρεις “συνέπειες” του σκανδάλου των υποκλοπών που …ξεχάσαμε

Μπορεί το σκάνδαλο των υποκλοπών να έφυγε πιά από την προμετωπίδα της πολιτικής σύγκρουσης, προς τέρψιν του Μεγάρου Μαξίμου αφού “δικαιώθηκε” -και επιβεβαιώθηκε δημοσκοπικά- η πρόβλεψη πως δεν απασχολεί ιδιαίτερα την κοινή γνώμη (μια τόσο θλιβερή επιβεβαίωση…), παρήγαγε, ωστόσο, τρεις συνέπειες με ευρύτερο ενδιαφέρον.

Η πρώτη είναι γνωστή: Είναι σχεδόν απίθανο, με τις κατηγορίες που εκτοξεύθηκαν (περί “παρακράτους”) από την Χαριλάου Τρικούπη εναντίον προσωπικά του πρωθυπουργού, να υπάρξει στο μετεκλογικό τοπίο σύγκλιση του Νίκου Ανδρουλάκη με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Χωρίς, φυσικά, αυτό να σημαίνει πως το ΠΑΣΟΚ θα είναι ένας εύκολος και βολικός εταίρος του ΣΥΡΙΖΑ, εάν προκύψουν οι κατάλληλες συνθήκες.

Η δεύτερη αφορά την λειτουργία της κυβέρνησης: Καλά ενημερωμένες πηγές αναφέρουν πως, προϊόντος του χρόνου και στην πορεία προς τις εκλογές, η απουσία του εμπλεκόμενου στην υπόθεση Γρηγόρη Δημητριάδη είναι κάτι περισσότερο από εμφανής. Η ομάδα του Μεγάρου Μαξίμου θυμίζει, ενίοτε, “σκορποχώρι”, οι αντιθέσεις μεταξύ Άρη Σκέρτσου και Γιώργου Γεραπετρίτη σχεδόν καθημερινές, ο δε συντονισμός των υπουργών ελλιπέστατος, καθώς ο Γιάννης Μπρατάκος μπορεί να αποτελεί “σάρκα εκ της σαρκός”, όπως ούτε τα “skills” (δεξιότητες), ούτε, φυσικά, την “άδεια να σκοτώνει” (licence to kill) διαθέτει, όπως συνέβαινε, αναντίρρητα, με τον προκάτοχό του. Ο τελευταίος δέχεται, ακόμα και τώρα, πολλές επισκέψεις βουλευτών και παραγόντων της κεντροδεξιάς, οι οποίοι σπεύδουν να τον συμβουλευτούν. Για το εάν διακατέχεται από πικρία ή όχι για τον χειρισμό του Μαξίμου μετά την παραίτησή του, οι απόψεις διϊστανται…

Η τρίτη παράμετρος αφορά έναν παρόντα-απόντα της κεντρικής σκηνής: Ο λόγος για τον “πολύ” Ευάγγελο Βενιζέλο. Οι τολμηρές θέσεις που έλαβε για το σκάνδαλο και δη για το απόρρητο και τις ευθύνες του πρωθυπουργού έχουν προκαλέσει σοβαρότατη ρωγμή στις σχέσεις του με τον πρωθυπουργό. Όμως, ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έχει κερδίσει νέους φίλους και διεύρυνε το πολιτικό του εκτόπισμα, το οποίο αναγνώρισε και ο Αλέξης Τσίπρας. Ο κ. Βενιζέλος ανέπτυξε πολύ στενή και ειλικρινή σχέση με το “σύμπαν” των συνταγματολόγων και άλλων παραγόντων του δημοσίου βίου, που έσπευδαν να συνεννοηθούν μαζί του και να συντονίσουν την δράση τους. Πολλά άρθρα, δηλώσεις και ομιλίες που έγιναν ή δημοσιεύτηκαν για τις υποκλοπές περνούσαν πρώτα από το γραφείο και τον …μαρκαδόρο του πολιτικού. Από τον Νίκο Αλιβιζάτο, μέχρι τον Ξενοφώντα Κοντιάδη, οι επικοινωνίες ήταν τακτικές. Ο δε Νίκος Ανδρουλάκης του οφείλει αρκετά για την έμμεση αλλά σημαντική στήριξη που του παρείχε, σε αντίθεση με τον αιδημόνως απόντα Κώστα Σημίτη. Όλα αυτά είναι βέβαιο πως θα βαρύνουν εάν και όταν έρθει η (κρίσιμη) ώρα…