“Σο λέει, ότι μο λέει… “

Το τελευταίο διάστημα καταγράφηκαν δύο εμφανείς «εξεγέρσεις» στον κοινωνικό ιστό ο οποίος τείνει να εξελιχθεί σε πεδίο εξωφρενικών και αρνητικού προσήμου πειραματισμών.

Του Παναγιώτη Ι. Δρίβα

Καταρχάς η πρόσφατη κοσμοσυρροή στα καταστήματα ήταν αποτέλεσμα -φυσικά εν γνώση αναμενόμενης έξαρσης των κρουσμάτων- της «απελευθέρωσης» της αγοράς ώστε να πάρει μια ανάσα η οικονομία. Το παραδέχθηκε ο αρμόδιος Υπουργός Ανάπτυξης Άδωνις Γεωργιάδης, υπερθεματίζοντας μάλιστα για δύο αντιφατικές αποφάσεις: και για το άνοιγμα των δύο εβδομάδων για το λόγο που προαναφέραμε (συμπληρώνοντας ότι ο συνωστισμός στην Αττική δεν είναι η αιτία της νέας ταχύτατης διασποράς του ιού), αλλά και για το νέο κλείσιμο η διάρκεια του οποίου αρχίζει σταδιακά να διαμορφώνεται μακράς διαρκείας. 

• (Σημείωση: Η άλλη ειρωνική δήλωση του κ. Γεωργιάδη για τους επιχειρηματίες της εστίασης που προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων και εντός ΝΔ, χρειάζεται από μόνη της ειδική ανάλυση αν και είναι ενδεικτική του τρόπου που αντιμετωπίζεται η κρίση.) 

Ήταν απολύτως φυσιολογικό λοιπόν το «ξέσπασμα» σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και αλλού. Ο καταναλωτισμός έχει εισχωρήσει βαθιά στα κύτταρα του σύγχρονου τρόπου ζωής, αλλά ας μην ξεφεύγουμε του θέματος.

Η «εξέγερση του καταναλωτή» ο οποίος έχει «χτιστεί» μεθοδικά τις τελευταίες δεκαετίες ήταν μαθηματικά βέβαιο και δια της λογικής ότι θα συνέβαινε παρά το γεγονός ότι δεν έλειπαν οι αγορές μέσω του διαδικτύου. Όμως εδώ διακυβευόταν ο παραδοσιακός τρόπος, της επίπλαστης ελεύθερης επιλογής, και ωσάν τη χύτρα η μαζική έξοδος έμοιαζε ως βαλβίδα έκλυσης ενέργειας.

Το στοιχείο που διαφοροποιεί το γεγονός από το ευτράπελο και το κάνει σημαντικό και μη αμελητέο, όσο και αν κάποιοι τοποθετήθηκαν με αρνητικά και απαξιωτικά σχόλια, είναι ο συνδυασμός της ανάκτησης μιας «χαμένης» ζωής. Ήταν περισσότερο από εμφανές ότι δεν βγήκαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι για να ψωνίσουν.

Μήνυμα πρώτο λοιπόν ότι το πείραμα του εγκλεισμού υπό τη δαμόκλειο σπάθη του φόβου, ώστε να καλυφθούν τα διαρκώς επαναλαμβανόμενα λάθη (τα τελευταία με την προμήθεια στα εμβόλια) έχει όρια πεπερασμένα.

Η δεύτερη «εξέγερση» πιο σημαντική και περισσότερο στοχευμένη ήταν η μεγάλη συγκέντρωση διαμαρτυρίας στα Προπύλαια ενάντια σε δύο αποφάσεις που θυμίζουν περισσότερο μαύρες εποχές:

Την ωμή είσοδο στα Πανεπιστήμια της αστυνομίας που έχει απέναντι σχεδόν το σύνολο της εκπαιδευτικής κοινότητας, και την αντισυνταγματική απόφαση του αρχηγού της ΕΛ. ΑΣ και μάλιστα μέσα στη νύχτα, να απαγορεύσει συγκεντρώσεις άνω των 99 ατόμων. Η απόφαση αφορά συγκεντρώσεις (όχι τις συναθροίσεις σε εμπορικά κέντρα που τότε ήταν ανοιχτά και γινόταν το έλα να δεις) και είναι εν ισχύ. Και είναι πάλι εις το όνομα της αντιμετώπισης διασποράς του ιού.

Σημειωτέον αν και στην εν λόγω διαμαρτυρία κυριάρχησαν αυτές οι δύο αποφάσεις, στον πυρήνα της υπάρχει το σύνολο ενός αντεκπαιδευτικού νομοσχεδίου το οποίο ουσιαστικά ωθεί στην ιδιωτική εκπαίδευση εκτινάσσοντας τις κοινωνικές ανισότητες.

• (Παρένθεση: Ακόμη και πρώην γαλάζιοι βουλευτές (βλέπε Θ. Φορτσάκης) έχουν διατυπώσει αντιρρήσεις και διαφωνίες για διατάξεις του νομοσχεδίου).

Όσον αφορά στην απαγόρευση κυκλοφορίας οι δικαιολογίες που ακούστηκαν ότι  ουσιαστικά είναι ευνοϊκή προς την κατεύθυνση της «χαλαρότητας» συγκριτικά με την προηγούμενη ανάλογη απόφαση για τις συναθροίσεις που προέβλεπε λιγότερα άτομα, μάλλον μοιάζει με την αξεπέραστη ατάκα του αξέχαστου Κώστα Χατζηχρήστου (μπακαλόγατος Ζήκος):

• «Σο λέει, ότι μο λέει μήπως δεν σώσεις, γιατί άμα σώσεις μπορεί να μην προλάβεις… διότι είναι βιαστική», για να δικαιολογήσει την… «χυλόπιτα»: «Να μην σώσεις να με δεις γυναικούλα σου»…

Για να επανέλθουμε στα προκείμενα, τα δύο μηνύματα είναι πολύ ηχηρά -δεδομένων πάντα των συνθηκών του φόβου και της αγωνίας- για να μην ληφθούν υπόψιν και μάλιστα ενώ αφενός βαδίζουμε στο τρίτο κύμα της πανδημίας, αφετέρου προς τα καταστροφικά επακόλουθα των οικονομικών επιπτώσεων που θα εξαθλιώσουν ακόμη μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας.

Ο όρος εξέγερση προφανώς εδώ χρησιμοποιήθηκε καθ’ υπερβολή και σε εισαγωγικά, τόσο στη μία όσο και στην άλλη περίπτωση. Η λέξη έχει ιστορική και βαθιά έννοια καθώς χρησιμοποιείται ως μέθοδος ανατροπής καθεστώτων ή καθεστωτικών αποφάσεων κεκαλυμμένων ή μη. Πάντα θα υπάρχει μια πρόφαση, για αυτές τις αυταρχικές αποφάσεις, πάντα θα υπάρχει κάποιος «λόγος»…

Αλλά εδώ… δεν πρόκειται για πρόθεση ψαλιδίσματος δημοκρατικών και συνταγματικών δικαιωμάτων… νομίζω. Πάλι βλέποντας ότι οι διαμαρτυρίες για ανάλογες αποφάσεις αστυνομικού… ενδιαφέροντος κλιμακώνονται πανευρωπαϊκά, ίσως η εκτίμηση να είναι λανθασμένη.