Πόλεμος, εχθροί και υποκρισία…

Ακούγεται πολύ η λέξη “πόλεμος” τούτες τις ώρες. Έως ένα βαθμό λογικό. Παρασύρεται εύκολα η κοινή γνώμη από τις εικόνες παραταγμένων στρατιωτών στα σύνορα, τις μετακινήσεις μονάδων και αστυνομικών τμημάτων, τις περιπολίες συνοριοφυλάκων, τις “ηρωϊκές” δηλώσεις περί “αποτροπής των εισβολέων” και τους χιλιάδες κατατρεγμένους που σκαρφαλώνουν στον φράχτη. Αλλά και την δήθεν συμπαράσταση ξένων ηγετών που μας αναγνωρίζουν το δικαίωμα να εφαρμόζουμε τη νομοθεσία μας στα σύνορα. Λες και θα μπορούσαν να μην μας το αναγνωρίζουν.

του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ

Σε κάθε περίπτωση, καλό θα ήταν μεταξύ μας να αντιληφθούμε δυο-τρία βασικά πράγματα.

Σε “πόλεμο” δεν είμαστε. Κυρίως, όμως, η Ελλάδα δεν βρίσκεται σε πόλεμο με μερικές χιλιάδες εξαθλιωμένους μετανάστες και πρόσφυγες, ένα μεγάλο μέρος των οποίων έρχονται κατατρεγμένοι από τον δικό τους πόλεμο και μόνο πόλεμο μαζί μας δεν θέλουν να κάνουν. Ένα όνειρο επιβίωσης κυνηγούν και, όπως πιστεύουν, αυτό θα εκπληρωθεί όταν φτάσουν στη Γερμανία, τη Σουηδία, την Ολλανδία, τη Βρετανία.

Εάν, για την οικονομία της συζήτησης, δεχθούμε πως βρισκόμαστε σε “κατάσταση πολιορκίας”, δεν είναι οι πρόσφυγες που μας πολιορκούν. Ο κυνηγημένος μόνο μπροστά μπορεί να τρέξει.

Η ασύμμετρη απειλή, ο υβριδικός “πόλεμος” και η πολιορκία γίνεται από τον Ταγίπ Ερντογάν.

Αυτός ο “πόλεμος”, δηλαδή,  διεξάγεται μεταξύ της Τουρκίας που εκβιάζει και της Ευρώπης που εκβιάζεται, αφού προηγουμένως έχει δημιουργήσει το πρόβλημα. Η Ελλάδα καλείται να αποτρέψει μια μαζική και οργανωμένη μετακίνηση πληθυσμού και οι πρόσφυγες και μετανάστες χρησιμοποιούνται ως “όμηροι” από τον Ερντογάν. Εργαλειοποιεί τις μεταναστευτικές ροές και απειλεί την αμήχανη και υποκριτική Ευρώπη πιέζοντας την εμπροσθοφυλακή της, τους Έλληνες φρουρούς των ευρωπαϊκών συνόρων.

Σε αυτό τον “πόλεμο” μεταξύ του Ερντογάν και του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου (που ειρήσθω εν παρόδω έχει τεράστια ευθύνη γιατί προκάλεσε έναν πραγματικό πόλεμο στη Συρία που με τη σειρά του προκάλεσε την μετακίνηση εκατομμυρίων προσφύγων- “ομήρων”), η Ελλάδα υπερασπίζεται εξ ανάγκης τα δικά της σύνορα, όμως ο “εχθρός” δεν είναι οι μετανάστες. Είναι ο “ασύμμετρος” Ερντογάν (ο ίδιος που επιδιώκει συνδιαχείρηση στο Αιγαίο, αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία στα νησιά και την ελληνική- μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη…) και η ευρωπαϊκή υποκρισία.

Εάν ως πολιτικό σύστημα και κοινωνία επαναπαυτούμε στην ευκολία ότι “εχθρός είναι οι μετανάστες”, όποια κι αν είναι η εξέλιξη, θα έχουμε χάσει τη μάχη και έναντι του Ερντογάν και έναντι της εφησυχασμένης υποκριτικής Ευρώπης. Και θα έχουμε χάσει τη μάχη του ανθρωπισμού που κερδίσαμε το 2015-16, εκείνη που έφερε στα πρωτοσέλιδα της υφηλίου τον φούρναρη της Κω, τον αείμνηστο λιμενικό Παπαδόπουλο και τις γιαγιάδες της Λέσβου.

Είναι προφανές και αυτονόητο πως όσο η Ευρώπη δεν αναλαμβάνει ουσιαστικά τις ευθύνες της, η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να προστατεύει τα σύνορά της από μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών.

Και όσοι άκριτα υποστηρίζουν άλλες απόψεις, χωρίς να αντιμετωπίζουν την ουσία του προβλήματος, πρέπει να αντιληφθούν πως με κλειστά τα βόρεια σύνορά μας οποιαδήποτε λύση προτείνουν θα οδηγούσε σε εγκλωβισμό αυτών των ανθρώπων στο ελληνικό έδαφος. Κάτι τέτοιο δεν θα ήταν διαχειρίσιμο και θα οδηγούσε σε μια άλλη “ασύμμετρη” απειλή, την απειλή της ακροδεξιάς που φουντώνει και διευρύνει τα ερείσματά της.

Εν κατακλείδι, αυτός ο “πόλεμος” δεν τελειώνει με push backs προσφύγων στο Αιγαίο ή με τις εφόδους “μαύρων ταγμάτων”. Δεν τελειώνει στον Έβρο και τα νησιά –που έχουν ήδη επιβαρυνθεί υπέρμετρα.

Επιλύεται μόνο με έναν τρόπο.

Με την άσκηση πίεσης προς την Ευρώπη να επιλύσει εκείνη το πρόβλημα με τον υβριδικά επιτιθέμενο Ερντογάν. Και με την επίδειξη ουσιαστικής αλληλεγγύης, ήτοι με την κατανομή των προσφύγων και μεταναστών που έχουν εγκλωβιστεί στην χώρα μας. Κάτι που πρωτίστως πρέπει να κάνουμε κι εμείς στο εσωτερικό της χώρας.

Εάν υπάρχουν “εχθροί” σε αυτό τον “πόλεμο” δεν είναι οι πρόσφυγες και μετανάστες. Είναι το καθεστώς της Άγκυρας και η ευρωπαϊκή αβελτηρία. Κι ένας υποδόριος και τοξικός “εσωτερικός εχθρός”: το δηλητήριο του διχασμού.

Προς επίρρωση:

Handelsblatt: «Η Γερμανία, ως η μεγαλύτερη οικονομική δύναμη της Ευρώπης είναι η πρώτη που θα πρέπει να αντιδράσει. Σε περίπτωση που από τον φόβο των ψήφων που θα πάρει το AfD θα θυσιαστεί ο ανθρωπισμός, θα έχουν κερδίσει ήδη οι Δεξιοί. Η Γερμανία θα πρέπει να δεχθεί κάποιους από τους πρόσφυγες που βρίσκονται στην Τουρκία, ελπίζοντας ότι θα ακολουθήσουν το παράδειγμά της κι άλλες χώρες».

TAZ Βερολίνου: “Η κατάσταση στα ελληνοτουρκικά σύνορα αποτελεί μια κρίση με προηγούμενο. Ήταν αναμενόμενη αλλά όχι αναπόφευκτη. Θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, εάν η ΕΕ δεν είχε αναβάλει τις διαπραγματεύσεις για ένα σχέδιο διαχείρισης του μεταναστευτικού, εάν δεν είχε γίνει εκβιάσιμη από τον Τούρκο πρόεδρο –με μια αμφιλεγόμενη από πολλές απόψεις συμφωνία-, εάν δεν φοβόταν τόσο πολύ τους ακροδεξιούς εξτρεμιστές εντός των δικών της συνόρων. Θα ήταν σήμερα λιγότερο αβοήθητη. Πλέον οι καλές συμβουλές κοστίζουν ακριβά…”. ” Αυτό που δεν υπάρχει είναι ένα σχέδιο. Κι επίσης δεν υπάρχει μια ‘κοινότητα αξιών’. Eίναι πολύ πιθανό αυτή τη στιγμή να βλέπουμε την εσωτερική διάλυση της Ευρώπης. Αυτό θα ήταν το τραγικό τέλος μιας μεγάλης ιδέας. Αλλά όχι με ευθύνη των προσφύγων. Θα οφείλεται στον εγωισμό και τη δειλία εκείνων που –έτυχε- να έχουν γεννηθεί σε χώρες με ειρήνη”