Θυμίστε μας για ποιο λόγο είμαστε (ακόμη) μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης!

Παρακολουθώντας  το μεσημέρι της Παρασκευής τον πρωθυπουργό της Ελλάδας να προσπαθεί να δικαιολογήσει την αχαρακτήριστη στάση των εταίρων μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση οι οποίοι αρκέστηκαν και δια στόματος Μισέλ να εκφράσουν «τη λύπη τους» για τη συνεχιζόμενη προκλητικότητα της Τουρκίας χωρίς να κάνουν οποιαδήποτε αναφορά σε μέτρα, αναρωτήθηκα για μία ακόμη φορά την τελευταία δεκαετία: Αλήθεια γιατί ενταχθήκαμε στην τότε ΕΟΚ και μετέπειτα Ευρωπαϊκή Ενωση;

Του Αντρέα Παναγόπουλου

Δεν χρειάστηκε να καταφύγω στα αρχεία μου για να θυμηθώ το επί μισό αιώνα εθνικό αφήγημα που στοιχειοθέτησε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’50:

Οι λόγοι για την ένταξη στην ΕΟΚ ήταν τέσσερις:  

• η προοπτική πολιτικής σταθερότητας στο πλαίσιο του κοινοβουλευτισμού,
• η  οικονομική ανάπτυξη και  ισορροπία για τη χώρα,
• η ασφάλεια των συνόρων απέναντι στην Τουρκία και
• τέλος ο συμβολικός αλλά και ουσιαστικός λόγος που επέβαλε την ένταξη της κοιτίδας της Δημοκρατίας στην «μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια».

Η Συμφωνία Σύνδεσης με την ΕΟΚ υπογράφηκε στις 9 Ιουλίου του 1961 και πρόβλεπε την πλήρη ένταξη το 1984. Η εγκαθίδρυση της δικτατορίας το 1967 –«πολιτική σταθερότητα του κοινοβουλευτισμού» είπαμε;- διέκοψε την ενταξιακή πορεία. Η Ελλάδα κάνει νέα αίτηση στις 12 Ιουνίου του 1975, ένα χρόνο μετά την πτώση της Χούντας και τον διαμελισμό της Κύπρου. Στις 28 Μαΐου 1979 υπογράφεται στην Αθήνα η Συνθήκη Ένταξης, ενώ την 1η Ιανουαρίου 1981 επιτεύχθηκε τελικά η επίσημη ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα.

Το ΠΑΣΟΚ που ως αντιπολίτευση τότε είχε κεντρικό σύνθημα το «Όχι στην ΕΟΚ των μονοπωλίων», αμέσως μετά τις νικηφόρες εκλογές του Οκτωβρίου του 1981 αποδέχεται τη συμφωνία. Κάτι όπως αυτό που κάνει τώρα η Νέα Δημοκρατία, όντας κυβέρνηση με τη Συμφωνία των Πρεσπών την οποία «πολέμησε» ως αντιπολίτευση.

Και περάσαμε εμείς καλά   και αυτοί καλύτερα μέχρι την ένταξή μας στην ΟΝΕ και την έλευση του ευρώ.

Το «καλά» βέβαια αφορούσε μόνο τα πακέτα Ντελόρ τα οποία κατέληξαν στο μεγαλύτερο ποσοστό τους να γίνονται επιδοτήσεις αποβιομηχάνισης αλλά και καταστροφής, ουσιαστικά,  της αγροτικής μας οικονομίας και βέβαια να θεριέψει μία καταναλωτική και χρηματιστηριακή φούσκα που έσκασε στα χέρια μας με την κρίση του2008…

Η συνέχεια γνωστή, τα γεγονότα πρόσφατα, τα μνημόνια νωπά ακόμη, οι πληγές που άνοιξαν οι  «τρόικες» και τα «λάθη» του ΔΝΤ ακόμη αιμορραγούν.

Πάει και ο δεύτερος λόγος ένταξής μας στην ΕΟΚ, η  οικονομική ανάπτυξη και  ισορροπία για τη χώρα.  Οσο για το τρίτο; Την ασφάλεια των συνόρων απέναντι στην Τουρκία και το άλυτο επί  46 χρόνια κυπριακό; Την απάντηση τη δίνει το Ορούτς Ρέις που εδώ και 50 ημέρες απλώνει καλώδια στην υφαλοκρηπίδα μας.

Να αναρωτηθούμε μήπως και για τους αντίστοιχους λόγους της ένταξής μας στο ΝΑΤΟ; Μήπως να θυμηθούμε γιατί ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε βγάλει τη χώρα από το στρατιωτικό σκέλος της Συμμαχίας;

Πότε τα παθήματα γίνονται μαθήματα; Χρειάζεται να περάσουν αιώνες; Ή μήπως πρέπει να τα θυμόμαστε κάθε φορά πάνω σε οικονομικά, κοινωνικά και εθνικά ερείπια;

Πάμε ξανά! Μήπως θα πρέπει κάποια στιγμή, κάποιος πρωθυπουργός της Ελλάδας να σταθεί όρθιος σε μία Σύνοδο Κορυφής και να ρωτήσει τους εταίρους του: «Αλήθεια, κυρίες και κύριοι, για ποιόν ακριβώς λόγο είμαστε όλοι εμείς σε αυτή την αίθουσα;».