Τα “ΕΓΩ” και τα “ΕΜΕΙΣ” του Μανώλη Χριστοδουλάκη- Η ανάρτηση- απάντηση στους επικριτές του

Συμπαθητικός ο Μανώλης Χριστοδουλάκης, από τα νέα πρόσωπα στην πολιτική σκηνή που αναμφίβολα προσελκύουν το ενδιαφέρον, όταν, όμως, νέοι πολιτικοί μιλούν στον πρώτο πληθυντικό αρχίζουν οι απορίες και χτίζονται εγωπάθειες που παραπέμπουν στις φθαρμένες κομματικές επετηρίδες.

Τι πάει να πει “εμείς”; Γράφει ο βουλευτής Ανατολικής Αττικής του ΠΑΣΟΚ για να εξηγήσει -γιατί άραγε;- ότι κακώς του καταμαρτυρούν κάποιοι (περί δημοσιευμάτων ο λόγος, όχι επειδή τον κατηγόρησε κάποιος εκ των συντρόφων του επωνύμως): “Θα σας πω μια ιστορία… γιατί εμείς δεν μάθαμε στη σιωπή και το σκοτάδι”. Ποιοί είναι οι …εμείς;

Μετά, ωστόσο, το γυρίζει στον ενικό: “Το 2018, η Φώφη Γεννηματά μου έκανε την εξαιρετική τιμή να μου προτείνει να αναλάβω τη θέση του Γραμματέα της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής της παράταξης. Σε μια συνθήκη στην οποία το ΠΑΣΟΚ έδινε τη μάχη της πολιτικής του επιβίωσης, με τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση και τη ΝΔ να διεκδικεί την εξουσία.”. Συμπέρασμα: η αείμνηστη Φώφη πρότεινε σε εκείνον, τον έναν, τον Μανώλη…

Μετά, ξανά πληθυντικός. Παίρνουν μερίδιο και οι οπαδοί, οι ψηφοφόροι: “Δώσαμε όλοι μαζί με τους παρόντες μάχες δύσκολες, με πιέσεις πολιτικές και συστημικές, απέναντι σε όλους όσους απεργάζονταν την πολιτική εξαφάνιση του ΠΑΣΟΚ. Το κάναμε με κόστος, προσωπικό, πολιτικό, γυρνώντας όλη την Ελλάδα αδιάκοπα, χτίζοντας ξανά την παράταξη λιθαράκι-λιθαράκι. Μαζί με τους απλούς αγωνιστές της παράταξης, σε κάθε πόλη και σε κάθε χωριό της πατρίδας μας. Όλους εκείνους που δεν έσκυψαν το κεφάλι, που πίστεψαν και πιστεύουν ότι η φλόγα της δημοκρατικής παράταξης έχει ακόμα λόγο να καίει δυνατά.
Οι αγώνες αυτοί μας σφυρηλάτησαν.”. Ποιοί το έκαναν με κόστος; Οι κομματάρχες στα Καλύβια, το Λαγονήσι, το Μαρκόπουλο;

Για να καταλήξει: Εμείς θα μιλάμε πάντα στο φως. Πάντα με χαμόγελο και με το κεφάλι ψηλά. ΕΜΕΙΣ!

Είναι δικαίωμα του βουλευτή να μετακινείται από το “Πάμε Χάρη” (ως υποστηρικτής της υποψηφιότητας του Χάρη Δούκα για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ) στο δικό του… “Εμείς”. Δεν έχει υπογράψει, δα, κανένα συμβόλαιο για στήριξη εφ’ όρου ζωής, κι αν πιστεύει ότι είναι η ώρα να ανοίξει το βήμα του για να διεκδικήσει αύριο την προεδρία του κόμματος -ίσως επειδή προεξοφλεί ότι ο σχεδιασμός του Νίκου Ανδρουλάκη θα αποτύχει-, πάλι δικαίωμά του. Νέος, ευσταλής, φωτογενής, έχει αρκετά χαρακτηριστικά με τα οποία άλλοι έχτισαν πολιτικές καριέρες.

Η επιμονή στον πληθυντικό της…μεγαλοπρέπειας, όμως, προδίδει ότι πίσω ή δίπλα του αθροίζονται πολλοί και σπουδαίοι, που όλοι μαζί φιλοτεχνούν αυτό το ισχυρό ΕΜΕΙΣ. Εμπρός ο υποψήφιος αρχηγός και πίσω του οι άλλοι, κι όλοι μία πολιτική συγχορδία, ένας στρατός έτοιμος να πολιορκήσει το κάστρο (της Χαριλάου Τρικούπη). Έχει ενδιαφέρον αυτή η ώσμωση του εγώ και του εμείς. Κάτι θυμίζει…

Εν τέλει, πάντως, είναι πολλά τα ΕΓΩ που ηγούνται των ΕΜΕΙΣ σε αυτό το έρημο ΠΑΣΟΚ του δημοσκοπικου 13%…

Ολόκληρη η ανάρτηση

Θα σας πω μια ιστορία… γιατί εμείς δεν μάθαμε στη σιωπή και το σκοτάδι.
Το 2018, η Φώφη Γεννηματά μου έκανε την εξαιρετική τιμή να μου προτείνει να αναλάβω τη θέση του Γραμματέα της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής της παράταξης. Σε μια συνθήκη στην οποία το ΠΑΣΟΚ έδινε τη μάχη της πολιτικής του επιβίωσης, με τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση και τη ΝΔ να διεκδικεί την εξουσία.
Δώσαμε όλοι μαζί με τους παρόντες μάχες δύσκολες, με πιέσεις πολιτικές και συστημικές, απέναντι σε όλους όσους απεργάζονταν την πολιτική εξαφάνιση του ΠΑΣΟΚ. Το κάναμε με κόστος, προσωπικό, πολιτικό, γυρνώντας όλη την Ελλάδα αδιάκοπα, χτίζοντας ξανά την παράταξη λιθαράκι-λιθαράκι. Μαζί με τους απλούς αγωνιστές της παράταξης, σε κάθε πόλη και σε κάθε χωριό της πατρίδας μας. Όλους εκείνους που δεν έσκυψαν το κεφάλι, που πίστεψαν και πιστεύουν ότι η φλόγα της δημοκρατικής παράταξης έχει ακόμα λόγο να καίει δυνατά.
Οι αγώνες αυτοί μας σφυρηλάτησαν. Με ανθρωπιά, με φιλότιμο, με την αξία της ηθικής και της αξιοπρέπειας στην πολιτική. Και παράλληλα, μας έδωσαν την ευκαιρία να σχηματίσουμε άποψη. Καθαρή άποψη απέναντι σε εκείνους που εργαλειοποίησαν την οικονομική κρίση της χώρας για να χτίσουν πολιτικές καριέρες, έχυσαν τοξικότητα και δηλητήριο στην κοινωνία διαλύοντας την κοινωνική συνοχή. Ξέπλυναν τη ΝΔ του Καραμανλή που με τα ελλείμματα της οδήγησε τη χώρα στα όρια της χρεοκοπίας. Λοιδόρησαν την παράταξη και τους ανθρώπους της που στη διακυβέρνηση του 2009-2011 σήκωσαν μόνοι τους το βάρος της διάσωσης της χώρας. Νομιμοποίησαν την ακροδεξιά ως κυβερνητικό εταίρο, από επιλογή και όχι από ανάγκη.
Η ιστορία έχει γράψει, και δεν ξαναγράφει. Και εμένα στα 34 μου, ευτυχώς η μνήμη μου με βοηθάει ακόμα. Να έχω την ίδια άποψη, και τότε και τώρα. Και να τη λέω, χωρίς να ζυγίζω τους συστημικούς «αντιπάλους» που τζογάρουν τα χαρτιά τους, συγκυριακά, δεξιά και αριστερά.
Πριν λίγες μέρες, λοιπόν, ρωτήθηκα την άποψη μου για το ενδεχόμενο κόμματος Τσίπρα. Και είπα το προφανές: «Κανένα στημένο rebrading δεν μπορεί να μας κάνει να ξεχάσουμε επιλογές που πλήγωσαν την παράταξη και τη χώρα.»
Μετά από τη δήλωση μου αυτή κάποιοι ενοχλήθηκαν. Εντός και εκτός. Δικαίωμα τους. Και από τότε, μέρα παρά μέρα, ανακαλύπτω με ενθουσιασμό κάθε φορά και μια καινούρια μου υποτιθέμενη «στρατηγική», με τη μορφή παραπολιτικών δημοσιευμάτων, που δήθεν «ερμηνεύουν» την επανάληψη μιας πάγιας άποψης μου. «Κωλοτούμπα» λέει ο ένας, «ράβει κοστούμι συγκυβέρνησης με τη δεξιά» λέει ο άλλος, «φοβάται για την έδρα του» λέει ο τρίτος, και άλλα όμορφα ανέκδοτα.
Ακούστε. Τη δική μου άποψη θα τη μαθαίνετε από εμένα. Γιατί εγώ πάντα τη λέω δημόσια, ακόμα και αν δεν «βολεύει». Ούτε την υπονοώ, ούτε την «διαρρέω», ούτε έχω «κύκλους», τρίγωνα, τετράγωνα και παραλληλεπίπεδα. Τη λέω όταν άλλοι κάνουν τους τροχονόμους ώστε να βολεύει τη «διαπραγμάτευση». Εγώ δεν διαπραγματεύομαι. Έτσι έμαθα.
Πάμε, λοιπόν, να λύσουμε τις απορίες στους «φίλους» που πιάσανε την εργολαβία:

1. Εγώ είμαι ΠΑΣΟΚ. Πρώτα και πάνω από όλα. Άνευ προϋποθέσεων, προσωποκεντρικών ή άλλων. Από την πρώτη γραμμή, όχι με λευκές απεργίες. Πάντα. Είτε αυτό αναγνωρίζεται, είτε όχι. Δεν ζω από την πολιτική, ούτε θα θυσιάσω τα «πιστεύω» και τις αξίες μου για την πολιτική μου επιβίωση. Η πολιτική έχει νόημα αν έχεις σκοπό. Όχι αν είναι η ίδια αυτοσκοπός.
2. Πίστευα και πιστεύω ότι ο ρόλος του ΠΑΣΟΚ είναι ένας και αταλάντευτος. Όχι να συμπληρώσει τη ΝΔ, αλλά να την αλλάξει. Όχι να διαβουλευτεί μαζί της, αλλά να πρωταγωνιστήσει ώστε να αποτελέσει τον κορμό της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης που θα φέρει την πολιτική αλλαγή. Και ο αγώνας αυτός είναι ΜΟΝΟΜΕΤΩΠΟΣ, απέναντι στην κυβέρνηση και τη δεξιά πολιτική που περιθωριοποιεί τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία.
3. Για να γίνει το ΠΑΣΟΚ και η παράταξη ξανά μεγάλη, δεν μπορεί να είναι κλεισμένη στο καβούκι της. Οχι μόνο μπορεί, αλλά είναι υποχρεωμένη να κάνει ένα γενναίο άνοιγμα, σε όλα τα κομμάτια της κοινωνίας που επιζητούν διέξοδο εναλλακτικής κυβερνητικής έκφρασης. Να αναζητήσει πεδίο συνεννόησης, πρωτοβουλίες προγραμματικές, κοινοβουλευτικές, κινηματικές, που θα μας ξαναδώσουν το ρόλο της σύνθεσης των δημοκρατικών αντανακλαστικών της κοινωνίας μας. Με την ιστορική μας συνέχεια, το αξιακό βάρος, τα στελέχη, τις θέσεις μας, τον ριζοσπαστικό λόγο που οφείλουμε να εκφράσουμε, με καθαρές γωνίες και αιχμές, τη γείωση μας στις τοπικές κοινωνίες, τους μαζικούς χώρους και τα κοινωνικά κινήματα, δεν έχουμε να φοβηθούμε απολύτως κανέναν.
4. Ο δρόμος για την ομογενοποίηση του προοδευτικού χώρου – που προσωπικά θεωρώ πως μπορεί να συντελεστεί μόνο από το ΠΑΣΟΚ – διαμορφώθηκε ουσιαστικά μετά τις τελευταίες εθνικές εκλογές. Οταν ηττήθηκαν οι νοοτροπίες και τα πρόσωπα που πλήγωσαν και δίχασαν, όχι μόνο το ΠΑΣΟΚ, αλλά τη χώρα και την αριστερά. Άρα εκ των πραγμάτων, δεν θεωρώ ότι στην ανάγκη σύνθεσης της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης, οι ανακάμψουσες νοοτροπίες και τα επανεμφανίζοντα πρόσωπα αυτά έχουν να εισφέρουν. Το αντίθετο.
5. Για να μπορέσουν να γίνουν τα παραπάνω, η παράταξη πρέπει να κάνει πάρα πολύ δουλειά, αλλαγές και βελτιώσεις. Έχω άποψη για όλα αυτά, αλλά θα τα πω στο Συνέδριο του κόμματος. Εκεί χαράσσουμε στρατηγική και λαμβάνουμε αποφάσεις για την πολιτική και οργανωτική επανεκκίνηση της παράταξης. Για το σάλπισμα της πολιτικής ανατροπής.
   Όσοι, λοιπόν, δουλεύετε άοκνα στα σκοτάδια του παρασκηνίου, να ξέρετε πως όσα «παραπολιτικά» και αν παράξετε, δεν θα σταματήσω και δεν θα σταματήσουμε να λέμε αυτά που πιστεύαμε και πιστεύουμε.
   Συνεχίστε.
   Εμείς θα μιλάμε πάντα στο φως. Πάντα με χαμόγελο και με το κεφάλι ψηλά.