Πέρασαν 30 χρόνια για να μάθει ό, τι έπασχε από τη νόσο των τσιμπουριών (Lyme)

Ο Φρέντερικ Ρόσκοπ πέρασε δεκαετίες με λάθος διαγνώσεις, πόνεσε, απελπίστηκε, ώσπου ν’ ανακαλύψει από ένα τυχαίο γεγονός ότι έπασχε από τη νόσο Lyme. Ως παιδί είχε μία πολύ ωραία παιδική ηλικία περνώντας τα καλοκαίρια τον χρόνο του στη γαλλική ύπαιθρο. Μολύνθηκε σε ηλικία 5 ετών αλλά ανακάλυψε ότι έπασχε από τη νόσο μόλις στην 3η δεκαετία της ζωής του και μάλιστα από ένα τυχαίο γεγονός.

«Ως παιδί, μεγάλωσα στη γαλλική ύπαιθρο στη Δορδόνη. Από περίπου πέντε ετών, βοηθούσα τους ντόπιους αγρότες μαζεύοντας αυγά και βοσκώντας τις αγελάδες στα χωράφια. Ήμουν επίσης φυσικά περίεργος και περιπετειώδης και πήγαινα εξερευνώντας μέσα στους θάμνους» θυμάται ο Φρέντερικ Ρόσκοπ εξιστορώντας τη ζωή του στον Indepedent.

Τότε ήταν που τον τσίμπησε ένα τσιμπούρι: «Συχνά κατέληγα καλυμμένος με τσιμπούρια και μια ηλικιωμένη κυρία στο αγρόκτημα μ’ έβαζε σε μια σιδερένια μπανιέρα και τα απομάκρυνε με μια βούρτσα. Αυτός, όμως, δεν είναι ο σωστός τρόπος για να τα αφαιρέσεις. Συχνά χορηγείται αγωγή με αντιβιοτικά» αναφέρει.

Τα σημάδια στο σώμα του ήταν επίσης ορατά – και μάλιστα με ένα από τα πιο χαρακτηριστικά γνωρίσματα της νόσου, μια δερματική βλάβη γνωστή ως ερύθημα μεταναστεύον (Erythema migrans). Όμως, λόγω της έλλειψης ενημέρωσης πριν από χρόνια, κανείς δεν ανέφερε ποτέ τη νόσο Lyme:

«Η μαμά μου ήταν πάντα τρομοκρατημένη και με πήγαινε στο γιατρό, ο οποίος πίστευε ότι ήταν αλλεργική αντίδραση σε τσίμπημα και μου συνταγογραφούσε αντιισταμινικό» θυμάται.

«Είχα καθυστερημένη εφηβεία επειδή το σώμα μου δεν λειτουργούσε σωστά, αύξηση βάρους λόγω παραγόντων που είναι γνωστό ότι προκαλούνται από τη νόσο Lyme, όπως γαστρεντερικά προβλήματα και ορμονικές ανισορροπίες, και είχα έντονη επιθυμία για ζάχαρη επειδή το σώμα μου ήταν σε κατάσταση στρες» διευκρινίζει.

Η κόπωση σε συνδυασμό με την υπερένταση, από κάποιους γιατρούς ερμηνεύθηκε ως ΔΕΠΥ. Ήταν άλλη μία λανθασμένη διάγνωση: «Δεν μπορούσα να ηρεμήσω. Στην ηλικία των 8 ετών, ήδη επισκεπτόμουν έναν ψυχοθεραπευτή, ο οποίος μου συνέστησε περισσότερη άσκηση για να μ’ εξουθενώσει. Ήταν οδυνηρό γιατί ήξερα ότι δυσκολευόμουν, αλλά δεν ήξερα γιατί. Αποτύγχανα στο σχολείο – ο οργανισμός μου υπολειτουργούσε και δεν μπορούσα να μελετήσω σωστά. Μου έλειπε η αυτοπεποίθηση» εξομολογείται.

Η κατάσταση της υγείας του χειροτέρεψε την περίοδο της εφηβείας. «Στα 16 μετά από μια επέμβαση για σπασμένη μύτη, η κατάσταση επιδεινώθηκε, ενδεχομένως από την γενική αναισθησία». «Είχα δεκαετίες χρόνιων συμπτωμάτων, όπως υπερβολικό άγχος, πόνους στους μύες και στις αρθρώσεις, γνωστική δυσλειτουργία, κόπωση, συναισθηματική δυσλειτουργία, ομίχλη εγκεφάλου, τριχόπτωση, εντερικά προβλήματα και καρδιακές λοιμώξεις από μια πάθηση γνωστή ως καρδίτιδα Lyme, καθώς και στυτική δυσλειτουργία», λέει.

«Ένιωθα μόνος και εγκαταλελειμμένος από όλους. Το πρόβλημα με το να έχεις την ασθένεια σε τόσο νεαρή ηλικία είναι ότι δεν ήξερα τίποτα διαφορετικό», τονίζει.

Όταν πέθανε ο πατέρας του στα 27 του είχε να παλέψει και με την κρίση πανικού. «Εκείνη την εποχή δούλευα στο Λονδίνο. Δεν ήξερα τι συνέβαινε, αλλά ό,τι και να ήταν, κατέστρεφε τη ζωή μου. Πήγα να δω γιατρούς που με διέγνωσαν λανθασμένα και μου είπαν ότι έπασχα από κατάθλιψη και υποχονδρίαση. Τίποτα από όλα αυτά δεν μου φαινόταν αληθινό και αρνήθηκα να δεχτώ αυτές τις διαγνώσεις».

Έτσι δοκίμασε «θεραπεία με αλάτι, ομοιοπαθητική, κινέζικα βότανα, αγιουρβεδική ιατρική, συμπληρώματα, βότανα, βιοσυντονισμό, θεραπεία και σάουνες. Τίποτα δεν είχε αποτέλεσμα – και κανείς δεν ήταν σε θέση να κάνει σωστή διάγνωση. Ξόδεψα πάρα πολλά χρήματα προσπαθώντας να βρω τη λύση» παραδέχεται.

Πέντε χρόνια αργότερα, όταν ήταν 35 ετών, μια ασθενής του, τον κάλεσε για ένα επείγον ραντεβού για τον γιο της. Είχαν μόλις προσγειωθεί από τη Γερμανία και δεν αισθανόταν καλά. «Καθώς ξάπλωνε στο ιατρικό κρεβάτι, υποψιάστηκα ότι είχε όλα τα συμπτώματα της μηνιγγίτιδας. Είπα στη μαμά του: “Πήγαινέ τον στο τμήμα επειγόντων περιστατικών”. Ο μικρός, όμως, δεν είχε μηνιγγίτιδα. Είχε τη νόσο Lyme, η οποία προκάλεσε εγκεφαλίτιδα, φλεγμονή του εγκεφάλου, δυσκαμψία στον αυχένα και ευαισθησία στο φως» λέει.

Τότε υποψιάστηκε πως ίσως έπασχε κι εκείνος από την ίδια νόσο αλλά δεν βρήκε την υποστήριξη των γιατρών. Ο παθολόγος του δεν τον πήρε στα σοβαρά. «Έτσι, έκανα μια ιδιωτική εξέταση αίματος για τη νόσο Lyme, η οποία στάλθηκε στη Γερμανία. Μερικές εβδομάδες αργότερα, επιβεβαιώθηκε ότι είχα νόσο Lyme μαζί με επτά ακόμη συλλοιμώξεις» λέει.

Οι πρώτες θεραπείες με αντιβιοτικά ήταν έντονες και προκάλεσαν σοβαρά συμπτώματα, λόγω της βλάβης του ήπατος από τη νόσο. Τελικά, χρειάστηκε ενδοφλέβια αντιβιοτικά, δαπανώντας χιλιάδες λίρες, με αποτέλεσμα η θεραπεία να διαρκέσει χρόνια. «Μου είπαν ότι μπορεί να χρειαστούν χρόνια θεραπείας. Ένιωθα τόσο απελπισμένος: ήμουν 38 ετών και πίστευα ότι δεν θα γίνω ποτέ καλά».

Μετά από χρόνια ταλαιπωρίας και απογοήτευσης, αποφάσισε να δράσει ως επαγγελματίας και ασθενής ταυτόχρονα. Δοκίμασε διάφορες θεραπείες σε όλο τον κόσμο και τελικά δημιούργησε ένα μείγμα για την επαναφορά της ισορροπίας και του ανοσοποιητικού, που συνδυάζεται με εναλλακτικές θεραπείες για την αντιμετώπιση κόπωσης, νευρολογικών προβλημάτων και χρόνιων παθήσεων. Μάλιστα, ο ίδιος υποστηρίζει πως αυτό βοηθά και άλλους να ξεπεράσουν την επίμονη κόπωση, τα νευρολογικά προβλήματα και τη δυσλειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος που συνδέονται με τη νόσο του Lyme και άλλες χρόνιες παθήσεις. Και για πρώτη φορά στη ζωή του νιώθει καλύτερα.