Nέα Αριστερά: Η παραίτηση Καραγιαννίδη, η τρανσφοβία και οι φυγόκεντρες δυνάμεις

 Ακόμα μία πληγή στο ήδη πληγωμένο σώμα της Νέας Αριστεράς άνοιξε το Σάββατο η δημοσιοποίηση της παραίτησης του Χρήστου Καραγιαννίδη ο οποίος αποχώρησε με σοβαρές αιχμές. Σ’ ένα κόμμα το οποίο παραμένει καθηλωμένο δημοσκοπικά και το πολιτικό του μέλλον φαντάζει αυτήν την ώρα τουλάχιστον αβέβαιο, αποχωρήσεις όπως αυτή του πρώην βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ καταδεικνύουν ότι εντός του οργανισμού αναπτύσσονται πλέον φυγόκεντρες δυνάμεις που είναι δύσκολο να συγκρατηθούν.

Νίκος Γιαννόπουλος

Ο Καραγιαννίδης είχε παραιτηθεί ήδη από την περασμένη Τετάρτη. Είχε αποστείλει τη σχετική επιστολή του στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο του κόμματος αφού είχε λάβει κλήση από την Επιτροπή Δεοντολογίας του κόμματος να δώσει εξηγήσεις για καταγγελία αντιδεοντολογικής συμπεριφοράς εις βάρος του.

Ο πρώην βουλευτής ζήτησε να μάθει-πάντα μέσω ηλεκτρονικής επικοινωνίας-τι του καταλογίζεται, ωστόσο τα μέλη της Επιτροπής Δεοντολογίας του ξεκαθάρισε ότι λεπτομέρειες θα μπορούσε να πληροφορηθεί πριν την έναρξη της διαδικασίας (στην οποία θα μπορούσε να συμμετάσχει είτε διαδικτυακά είτε δια ζώσης) για λόγους προστασίας προσωπικών δεδομένων. 

• Ξεκαθαριζόταν παράλληλα ότι οι κανονισμοί που διέπουν την λειτουργία της Επιτροπής Δεοντολογίας είχαν ψηφιστεί ομόφωνα στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος, όργανο του οποίου ήταν μέλος ο Χρήστος Καραγιαννίδης.

Ολα αυτά όμως έχουν διαδικαστικό χαρακτήρα και δεν φαίνεται να έχουν άμεση σχέση με τους πραγματικούς λόγους της αποχώρησης του Καραγιαννίδη που όπως φαίνεται είναι βαθιά πολιτικοί, ταυτοτικοί θα μπορούσε να πει κανείς.

Αν προσέξει κανείς το κείμενο παραίτησης του πρώην βουλευτή Δράμας, όπως αυτή δημοσιεύτηκε στα social media το πρωί του Σαββάτου, γίνεται λόγος για “αλλεργία που προκαλεί σε μερικές η υπεράσπιση των ΛΟΑΤΚΙ” μία ιδιαίτερη και σοβαρή αιχμή αν μιλάμε για κόμμα της ανανεωτικής Αριστεράς.

• Είναι κοινό μυστικό ότι τους τελευταίους μήνες στο εσωτερικό της Νέας Αριστεράς συντηρείται μία ένταση μεταξύ δευτεροκυματικών και σύγχρονων φεμινιστριών για την προστασία των δικαιωμάτων των τρανς γυναικών (κατά κύριο λόγο).

Οι πρώτες φέρονται να είναι επιφυλακτικές για τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να υποδεχθούν στις τάξεις του φεμινιστικού κινήματος τις τρανς γυναίκες. Ο ορισμός που δίνουν στη γυναίκα έχει περισσότερο βιολογικά χαρακτηριστικά, παρά κοινωνικά και δείχνουν να μην συμμερίζονται τις απόψεις ανθρώπων που διαχωρίζουν τα γενετικά χαρακτηριστικά από το κοινωνικό φύλο.

Οι σύγχρονες φεμινίστριες από την πλευρά τους κινούνται στο άλλο φάσμα. Δεν νιώθουν ότι τα δικαιώματα των γυναικών επηρεάζονται ηή καπελώνονται από τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ και πιστεύουν ότι ΛΟΑΤΚΙ και γυναίκες μπορούν να πολεμήσουν από κοινού φαινόμενα ομοφοβίας αλλά και πατριαρχίας. Ισχυρίζονται ότι με τη δράση τους επιχειρούν να ενώσουν το κίνημα και όχι να το διαχωρίσουν. Καταλογίζουν δε στο αντίπαλο “στρατόπεδο” έντονη τρανσφοβία. 

Για όσους έχουν επαφή και γνώση με τα αριστερά ενδότερα, γνωρίζουν ότι ζητήματα όπως το παραπάνω δημιουργούν έντονες φορτίσεις, αντεγκλήσεις και διαφωνίες. Αλλωστε αυτή η διάσταση απόψεων ήταν ένας από τους λόγους για τους οποίους αποχώρησε από τη Νέα Αριστερά και η Ελενα Ολγα Χρηστίδη, υποψήφια ευρωβουλεύτρια του κόμματος στις τελευταίες ευρωεκλογές.

Θα αναρωτιόταν κανείς αν, σ’ ένα κόμμα το οποίο κινείται κάτω από το όριο του 3% δημοσκοπικά και τίθεται θέμα για την κοινοβουλευτική του ύπαρξη, τέτοιου είδους διαφορές αποτελούν πολυτέλεια. Η απάντηση που θα δώσει το σύνολο των μελών του κόμματος είναι πέρα από κάθε αμφιβολία όχι. Για την Αριστερά που επιθυμεί να εκπροσωπήσει η ΝΕΑΡ ταυτοτικά θέματα όπως η προστασία των δικαιωμάτων των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ έχουν τεράστια πολιτική και ηθική σημασία.

Ακριβώς όμως λόγω της δημοσκοπικής καχεξίας, ίσως να μην είναι μακριά από την πραγματικότητα η διαπίστωση ότι η “δικαιωματική” αυτή διαμάχη ωθεί πιο εύκολα στελέχη προς την έξοδο. Τα μικρά ποσοστά και οι μειωμένες προσδοκίες πιθανώς καθιστούν πιο απλές τις συγκεκριμένες αποφάσεις.