Το μόνο που μάθαμε είναι πώς “τον λένε Στέφανο”…

Η “καριέρα” του εκτοξεύθηκε σε μία τηλεοπτική εμφάνιση με την “πληρωμένη” απάντηση που έδωσε σε έναν ομοφοβικό ακροδεξιό δικηγόρο. Είχε πέσει, προηγουμένως, ως νερό της βροχής στο άνυδρο κομματικό έδαφος του παραπαίοντος ΣΥΡΙΖΑ, με συστάσεις του Παύλου Πολάκη στον Αλέξη Τσίπρα. Ευφυής και με σπάνιο επικοινωνιακό ταμπεραμέντο, αμερικανοτραφής, αυτοδημιούργητος και “προχώ” για τα παρωχημένα εγχώρια πολιτικά στερεότυπα, μπήκε σφήνα στην κούρσα διαδοχής του Αλέξη Τσίπρα, διαβάζοντας σωστά τη συγκυρία και τους αιφνιδιασμένους εσωκομματικούς αντιπάλους του.

Σεραφείμ Κοτρώτσος

Η συνέχεια είναι γνωστή. Στην Κουμουνδούρου ποτέ δεν τον άντεξαν και ο ίδιος πότε δεν τους χώνεψε. Από την πρώτη μέρα του θριάμβου του άρχισε να παλινωδεί και οι άλλοι άρχισαν να τον αμφισβητούν. Μετά την πρώτη διάσπαση (Νέα Αριστερά), ήταν μαθηματικά βέβαιο πώς θα ακολουθούσε και άλλη, όποτε και εγένετο με εκείνη την κομματική οπερέτα του συνεδρίου, τον φεβρουάριο του 2024, και όσα ακολούθησαν μέχρι αυτό που ο ίδιος αποκάλεσε “πραξικόπημα”.

Απελευθερωμένος από τα κομματικά δεσμά της αριστεράς χάραξε την δική του πορεία, μαζί με μία μικρή ομάδα βουλευτών, και ίδρυσε το δικό του κόμμα με ένα μανιφέστο που ελάχιστοι κατάλαβαν. Υποσχέθηκε ότι θα αλλάξει την Ελλάδα και το πολιτικό σύστημα, ονειρεύτηκε να γίνει ο πολιτικός της χρονιάς, της μεταπολίτευσης, του αιώνα.

Περίπου ένα χρόνο τώρα κινείται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, πιό κοντά στην πρώτη. Δημοσκοπικά και πολιτικά είναι αυτό που μπορεί πραγματικά να είναι και όχι αυτό που θα ήθελε. Σε μία εποχή προσωποπαγών κομμάτων, κατακερματισμού της αντιπολίτευσης και μεγάλης ρευστότητας, δεν κατόρθωσε να γίνει κάτι περισσότερο από το παιδί που ήρθε από την Αμερική για να προσηλυτίσει τους πολιτικά άξεστους.

Εν τω μεταξύ προσέφερε άπειρες ώρες υψηλής τηλεθέασης στις ψυχαγωγικές εκπομπές, προσέθεσε καινούριες λέξεις στην πολιτική ορολογία, και οικειοποιήθηκε σχεδόν κάθε τι καινοτόμο έχουν πει άλλοι πριν απ΄ αυτόν.

Τις προάλλες παρέθεσε λίστα των κατορθωμάτων του, αγνοώντας ή προσποιούμενος ότι αγνοεί πώς σχεδόν όλα οφείλονται σε άλλους: έφερε τα Τέμπη στο ευρωκοινοβούλιο, στάθηκε στα θύματα των γυναικοκτονιών, έστειλε το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ στη Δικαιοσύνη, παρουσίασε στη ΔΕΘ το πιό ολοκληρωμένο και τεκμηριωμένο οικονομικό πρόγραμμα των τελευταίων δεκαετιών (!!!) και άλλα φληναφήματα.

Και, αίφνης, ενώ πορευόταν προς την αποθέωση, το σύστημα και οι μηχανισμοί δεν του το επιτρέπουν. Προκήρυξε έκτακτο συνέδριο για τον Φεβρουάριο, με βασικό ερώτημα εάν το κόμμα του θα φτάσει μέχρι τις εκλογές και εάν μετά ή θα συνεργαστεί (εφόσον εκπροσωπηθεί στη Βουλή) ή θα διαλυθεί. Το θέμα της συνεργασίας δεν το διευκρινίζει, ωστόσο με την δημοσκοπική άνετη πρωτιά της Ν.Δ, δεν χρειάζεται, είναι αλήθεια, διευκρίνιση. Άλλωστε, τον τελευταίο καιρό στις εμφανίσεις του το αφήνει να αιωρείται.

Όπως και να’χει, όσοι τον ακολούθησαν και όσοι σκοπεύουν να τον ψηφίσουν γνωρίζουν πιά ότι τους οδήγησε από το όνειρο στο τίποτα, και, εάν πιάσει το 3% δεν αποκλείεται να επιδιώξει να συνεργαστεί με τη Ν.Δ. Άλλωστε, τι πιό φυσιολογικό: όπως έχει πει, κάποτε ο Κυριάκος Μητσοτάκης του πρότεινε να γίνει υπουργός του. Και προς στιγμή το σκέφτηκε…

Μάθαμε πολλά από την μετεωρική του πορεία. Αυτό που έμεινε, πάντως, είναι εκείνο το “με λένε Στέφανο” του πρώτου μυνήματος της υποψηφιότητας για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Πράγματι, τον λένε Στέφανο…