Μπορεί να συνειδητοποιήσει η Ευρώπη πώς (μετά τον Τραμπ) είναι μόνη της;

Η Ευρώπη έχει παραπλανηθεί θεωρώντας πως ο Ντ. Τραμπ είναι απρόβλεπτος αλλά τελικά διαχειρίσιμος. Αυτή η αντίληψη, γράφει το Foreign Policy, αν και καθησυχαστική, είναι λανθασμένη. Η πραγματικότητα είναι πως η κυβέρνηση Τραμπ έχει σταθερή και ξεκάθαρη στρατηγική για την Ευρώπη: Έναν προσανατολισμό που δίνει προτεραιότητα στη βελτίωση των σχέσεων με τη Ρωσία και ενθαρρύνει την αποδυνάμωση και τον κατακερματισμό της ευρωπαϊκής ηπείρου. Η Ουάσιγκτον συνεργάζεται έμμεσα με εθνικιστικές και ακροδεξιές δυνάμεις στην Ευρώπη, που ενισχύονται πλέον τόσο από την Μόσχα όσο και από αυτήν.

Παρά τις συνεχείς προσβολές του Τραμπ προς την Ευρώπη και την Ουκρανία, οι Ευρωπαίοι ηγέτες επιμένουν να τον καλοπιάνουν, πιστεύοντας πως με κολακείες μπορούν να τον φέρουν πίσω στο πλαίσιο της διατλαντικής συνεργασίας. Ωστόσο, κάθε φορά που ο Τραμπ ασχολείται με τον πόλεμο στην Ουκρανία, οι ενέργειές του ευθυγραμμίζονται με τα συμφέροντα της Ρωσίας: από την πίεση προς τον Ζελένσκι στον Λευκό Οίκο, μέχρι την υποδοχή του Πούτιν στην Αλάσκα και το φιλορωσικό «ειρηνευτικό» σχέδιο.

Η κυβέρνηση Τραμπ θεωρεί τον πόλεμο στην Ουκρανία ως εμπόδιο για την ομαλοποίηση των σχέσεων ΗΠΑ-Ρωσίας και τη σύναψη οικονομικών συμφωνιών μεταξύ των κύκλων του Τραμπ και των Ρώσων ολιγαρχών. Έτσι, εγκαταλείπεται η παλιά φιλελεύθερη διεθνής τάξη και εμφανίζεται μια λογική «επιβίωσης του ισχυρότερου». Αντί για ανταγωνισμό υπερδυνάμεων, ο Τραμπ επιδιώκει μια μορφή «αυτοκρατορικής συνεννόησης» με Ρωσία και Κίνα, αφήνοντας την Ευρώπη σε ρόλο υποτελούς.

Αυτή η στρατηγική συνδέεται με την ενίσχυση ακροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη, τα οποία προωθούν τον εθνικισμό, τον κοινωνικό συντηρητισμό και την αποδυνάμωση της ΕΕ. Τα κεντροδεξιά κόμματα, συνεργαζόμενα με αυτά, λειτουργούν ως «χρήσιμοι ηλίθιοι». Το νέο αμερικανικό Στρατηγικό Δόγμα αφήνει να εννοηθεί ότι η μόνη νοητή διατλαντική σχέση είναι εκείνη μεταξύ της αμερικανικής και ευρωπαϊκής άκρας δεξιάς, κατά αναλογία με την προσέγγιση της Ρωσίας προς την Ευρώπη.

Ωστόσο, δεν εμπόδισαν οι ευρωπαϊκές προσπάθειες τον Τραμπ να επιβάλει πλήρως το σχέδιό του για την Ουκρανία. απλώς ο Πούτιν το «παίζει δύσκολος». Η Ευρώπη δεν μπορεί να βασίζεται σε αυτό. Η Ευρώπη πρέπει να συνειδητοποιήσει πως η ασφάλειά της ξεκινά από το Κίεβο: πολλές χώρες (Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία, Πολωνία, Σκανδιναβία, Βαλτικές χώρες, Ισπανία, Ολλανδία και ως έναν βαθμό Ιταλία) αντιλαμβάνονται ότι η Ουκρανία είναι το «τείχος» που εμποδίζει τη ρωσική επιθετικότητα να επεκταθεί.

Μετά την εκλογή Τραμπ, η ευρωπαϊκή υποστήριξη προς την Ουκρανία είναι κρίσιμη, ενώ οι ΗΠΑ έχουν μειώσει δραματικά τη βοήθεια. Η Ευρώπη κατέχει τα περισσότερα ρωσικά παγωμένα περιουσιακά στοιχεία, επιβάλλει τις κυρώσεις που πραγματικά πονάνε, χρηματοδοτεί την ουκρανική οικονομία και παρέχει σημαντικό στρατιωτικό εξοπλισμό. Ωστόσο, η ήπειρος εξακολουθεί να εξαρτάται από τις ΗΠΑ για πληροφορίες, προηγμένα όπλα και κρίσιμες τεχνολογίες.

Η Ευρώπη πρέπει να επικεντρωθεί στρατηγικά και να επιδείξει πολιτικό θάρρος. Οι Ευρωπαίοι πρέπει να εξηγήσουν ευγενικά στον Τραμπ ότι μπορούν να διαχειριστούν τον πόλεμο, ζητώντας μόνο να συνεχιστεί η ροή πληροφοριών και η δυνατότητα αγοράς όπλων, ενώ παράλληλα θα χτίζουν τις δικές τους δυνατότητες. Για να κατευνάσουν τον Τραμπ, μπορούν ακόμη και να υποσχεθούν ότι στο μέλλον θα του αφιερώσουν κάποιο μνημείο ή τιμητικό βραβείο.

Συνοπτική παρουσίαση από το KREPORT