Ουκρανικό: Όλα κρίνονται από τον Πούτιν- Τι εκτιμά, τι επιδιώκει, τι απορρίπτει

Κάθε ενδεχόμενη λύση του Ουκρανικού, “κρέμεται” από ένα ερώτημα: Τι είναι διατεθειμένος να δεχτεί ο Βλαντίμιρ Πούτιν; Στο Κρεμλίνο, ο Πούτιν εμφανίζεται αποφασισμένος να συνεχίσει τον πόλεμο, θεωρώντας ότι οι ΗΠΑ του έχουν αφήσει χώρο και χρόνο να οργανώσει τις επόμενες κινήσεις του. Παρά τις απώλειες, εκτιμά ότι:

• Η Ουκρανία χάνει έδαφος.
• Το Κίεβο μπλέκεται σε σκάνδαλα και αναζητά στρατιώτες και πόρους.
• Η αμερικανική στήριξη φθίνει.

Και με το ίδιο ή και μικρότερο κόστος από τη δική του πλευρά, η Μόσχα «διαβάζει» την κατάσταση ως ευκαιρία – όχι ως κίνδυνο.

Ο Πούτιν θέλει:

• Οριστικό μπλοκάρισμα της ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ
• Πάγωμα κάθε περαιτέρω επέκτασης της Συμμαχίας ανατολικά
• Περιορισμούς στη στρατιωτική ικανότητα του Κιέβου
• Προστασίες για τη ρωσική γλώσσα και την Εκκλησία
• Και φυσικά ολόκληρες τις περιφέρειες Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ

Τα «γκρίζα σενάρια» και οι ουδέτερες ζώνες δεν τον ικανοποιούν. Αυτά θεωρούνται αδιαπραγμάτευτα.

Το αρχικό αμερικανικό σχέδιο των 28 σημείων έδινε στη Μόσχα λόγο πάνω στην ευρωπαϊκή ασφάλεια, προκαλώντας άμεση αντίδραση των Ευρωπαίων. Οι ΗΠΑ αναγκάστηκαν να μεταφέρουν τα επίμαχα σημεία «εκτός τραπεζιού».

Το Κίεβο απαίτησε:

• Να συζητηθούν τα σύνορα από τη γραμμή του μετώπου
• Να αρθούν οι περιορισμοί στη στρατιωτική του ισχύ

Η Μόσχα απέρριψε τις ευρωπαϊκές διορθώσεις ως «μη παραγωγικές», ξεκαθαρίζοντας πως οτιδήποτε αποκλίνει από την «συμφωνία-πλαίσιο της Αλάσκας» δεν συζητείται.

Ο Τραμπ, που ήθελε «τραπέζι για τις Ευχαριστίες», δείχνει περισσότερο να εξαντλεί τους συμμάχους παρά να οικοδομεί πραγματική λύση.

Ακόμη και το «φιλορωσικό» προσχέδιο:

• επιτρέπει ανώτερα όρια στον ουκρανικό στρατό σε σχέση με τις ρωσικές αξιώσεις,
• δεν περιορίζει τον εξοπλισμό του Κιέβου,
• ζητά τη χρήση παγωμένων ρωσικών περιουσιακών στοιχείων για την ανοικοδόμηση της Ουκρανίας.

Για το Κρεμλίνο, αυτά αποτελούν κόκκινες γραμμές. Όπως είπε ο σύμβουλος του Πούτιν, Γιούρι Ουσακόφ, «πολλά είναι αποδεκτά – όχι όμως όλα».

Ο Στιβ Γουίτκοφ επιστρέφει στη Μόσχα. Ο Αμερικανός υπουργός Στρατού Ντάνιελ Ντρίσκολ συνομιλεί με τους Ουκρανούς.

Ο Πούτιν επιδιώκει:

• σχέση εμπιστοσύνης με τον Τραμπ,
• άνοιγμα στην οικονομία της Δύσης,
• άρση κυρώσεων,
• γεωστρατηγικό κέρδος.

Αλλά δεν πρόκειται να χαρίσει τον σκληρό πυρήνα των ρωσικών απαιτήσεων.
Οι πρόσφατες ουκρανικές επιθέσεις σε ρωσικές εγκαταστάσεις και η αμερικανική υπαναχώρηση από την απειλή για Tomahawk ενισχύουν την εικόνα μιας Ουάσιγκτον που δεν έχει σταθερό βηματισμό.

Και ίσως – λένε διπλωματικές πηγές – η Ρωσία να μην θέλει καν συμφωνία τώρα.

Αν οι μυστικές συνομιλίες της Αλάσκας ξαναβρεθούν σε αδιέξοδο, η Μόσχα ελπίζει ότι οι ΗΠΑ θα κόψουν τη ζωτική βοήθεια. Τότε η Ουκρανία κινδυνεύει να βρεθεί στον δυσκολότερο χειμώνα του πολέμου χωρίς επαρκή στήριξη.

Στο τέλος, το μοτίβο φαίνεται γνώριμο:

• ένα ξαφνικό άνοιγμα,
• μια έκρηξη διαπραγματεύσεων,
• η αίσθηση ότι «κάτι αλλάζει»,
• και τελικά ένας φαύλος κύκλος.

Ο πόλεμος συνεχίζεται. Ο Πούτιν νιώθει ότι έχει χρόνο. Η Ουκρανία νιώθει στριμωγμένη. Και η Ευρώπη αναρωτιέται αν η επόμενη πρωτοβουλία θα έχει την ίδια μοίρα: μια γρήγορη άνοδο, μία εξίσου γρήγορη πτώση – και πάντα επιστροφή στο ίδιο σημείο.