Ο Νίκος Μπίστης στο libre: “Ο Τσίπρας εμφανίζεται ως ο εμβρυουλκός για την ενότητα της προοδευτικής παράταξης”
«Όλα τα κόμματα της προοδευτικής αντιπολίτευσης περνάνε σοβαρή κρίση και χρειάζεται ένα σοκ σύνδεσης με τα λαϊκά προβλήματα και τις αγωνίες για να την ξεπεράσουν. Είναι απολύτως βέβαιο ότι αν συνεχίσουν έτσι θα αντιμετωπίσουν οσονούπω και υπαρξιακό πρόβλημα», δηλώνει ο Νίκος Μπίστης στο libre. Σύμφωνα με τον ίδιο, ο κόσμος ζητά απ’ όλη την δημοκρατική Αντιπολίτευση να κάνει κάτι, ώστε να διαμορφωθεί «το αντίπαλον δέος στον Μητσοτάκη».
Σ’ ό,τι αφορά τον Αλέξη Τσίπρα και την επιστροφή του μ’ ένα νέο κόμμα δηλώνει: «Ο Τσίπρας έχει αποδείξει ότι έχει χάρισμα, ότι επικοινωνεί με τον κόσμο και πείθει. Και έχει αποκτήσει ωριμότητα που φυσιολογικά δεν διέθετε πριν 10 – 15 χρόνια».
Συνέντευξη
–Κύριε Μπίστη, η Νέα Αριστερά, «δεν αρέσει» ούτε στον κόσμο της Αριστεράς αν λάβουμε υπόψη τις δημοσκοπήσεις. Γιατί πιστεύετε ότι συμβαίνει αυτό και πως μπορεί να αλλάξει;
Η Νέα Αριστερά έχει ένα εξαιρετικό πρόεδρο, μία ποιοτική και πολύ εργατική κοινοβουλευτική ομάδα και αφοσιωμένους αγωνιστές στην βάση. Παρά ταύτα, όπως σωστά παρατηρήσατε, δεν μπορεί να ανασάνει δημοσκοπικά, ενώ βρίσκεται και σε εσωτερική κρίση. Ο λόγος είναι η αδυναμία της να προβάλλει πειστική και μετρήσιμη εναλλακτική πρόταση στην κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Ακόμα και αν δεν το λένε καθαρά οι σύντροφοι της άποψης αυτής, εκ των πραγμάτων η ανασυγκρότηση της ριζοσπαστικής αριστεράς οδηγεί σε συνεργασία με το ΜέΡΑ25 του Γ. Βαρουφάκη
Σε μια στιγμή μάλιστα που δεν έχουμε να κάνουμε με μια παραδοσιακή δεξιά κυβέρνηση αλλά με ένα καθεστώς νεοφιλελεύθερο στην οικονομία, αποδεδειγμένα διεφθαρμένο και με ροπή προς τον αυταρχισμό. Ο κόσμος επί ένα χρόνο μας λέει -και σε όλη την δημοκρατική Αντιπολίτευση- κάνετε κάτι, συνεννοηθείτε, ενωθείτε, διαμορφώστε το αντίπαλο δέος στο Μητσοτάκη, ανακόψτε την φόρα της πολύμορφης Ακροδεξιάς κι εμείς σ’ αυτό το πάνδημο αίτημα κωφεύσαμε παραλυμένοι από την αδυναμία μας να αποφασίσουμε με ποιους θα πάμε και ποιος θα αφήσουμε.
–Θα σας διακόψω σ’ αυτό το σημείο, κύριε Μπίστη. Σκεφτήκατε μήπως αν ήταν λάθος η αποχώρησή σας από τον ΣΥΡΙΖΑ, μήπως έπρεπε να δώσετε τη μάχη εντός;
Το ακούω αυτό το επιχείρημα και από άλλους ιδιαίτερα μετά την δραματική κατάσταση που διαμορφώθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ και την υποχώρηση της Νέας Αριστεράς. Όμως όχι δεν συμφωνώ. Αν είχαμε μείνει στον ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα εκεί θα ήταν ο Κασσελάκης. Κάποιοι έπρεπε να δώσουν το πολιτικό και ιδεολογικό χτύπημα σε αυτή την εξωφρενική κατάσταση, ώστε μετά να ακολουθήσουν οι διστακτικοί.
Επανέρχομαι στο πρόβλημα της Νέας Αριστεράς που είναι και πρόβλημα συνολικά της αντιπολίτευσης. Πρέπει να αποφασίσει αν θα προτάξει την ενότητα των δυνάμεων του προοδευτικού χώρου, αν θα αποφασίσει να είναι η αριστερή πτέρυγα ενός προοδευτικού Μετώπου που θα συμπεριλάβει τις δυνάμεις της αριστεράς, της σοσιαλδημοκρατίας, όπως αυτοπροσδιορίζονται στη χώρα μας και της πολιτικής οικολογίας πάνω σε ένα μίνιμουμ πρόγραμμα.
Όλα τα κόμματα της προοδευτικής αντιπολίτευσης περνάνε σοβαρή κρίση και χρειάζεται ένα σοκ σύνδεσης με τα λαϊκά προβλήματα και τις αγωνίες για να την ξεπεράσουν
Ενός μετώπου ικανού να κερδίσει τον Μητσοτάκη και την Δεξιά σε όποια εκδοχή της τώρα, όχι μετά 10 τέρμινα. Αντ’ αυτού βασανιζόμαστε και δεν μπορούμε να αποφασίσουμε λόγω της ισχυρής παρουσίας της άποψης που προτάσσει την ανασυγκρότηση της ριζοσπαστικής αριστεράς με δυνάμεις σχηματικά στα αριστερά μας ως απάντηση στα προβλήματα του τόπου. Ακόμα και αν δεν το λένε καθαρά οι σύντροφοι της άποψης αυτής, εκ των πραγμάτων η ανασυγκρότηση της ριζοσπαστικής αριστεράς οδηγεί σε συνεργασία με το ΜέΡΑ25 του Γ. Βαρουφάκη.
Ο οποίος απορρίπτει πλήρως το κυβερνητικό έργο του ΣΥΡΙΖΑ μετά την αναγκαία στροφή του καλοκαιριού του 2015. Συνυπολογίστε ότι την άποψη του προοδευτικού μετώπου υποστηρίζει ο Πρόεδρος του κόμματος Αλέξης Χαρίτσης ενώ την άλλη άποψη ο γραμματέας του κόμματος Γαβριήλ Σακελλαρίδης και αντιλαμβάνεστε ότι αυτός ο παρατεταμένος δυϊσμός παραλύει κυριολεκτικά το κόμμα. Αυτό πρέπει να τελειώσει με τον ένα η τον άλλο τρόπο άμεσα.
–Μήπως, λοιπόν, όσα λέγονται και όσα γράφονται για προοδευτική συμμαχία, δεν είναι κάτι περισσότερο ή λιγότερο από λόγια σε ένα πολυτελές περιτύλιγμα; Θέλω να πω ότι γίνεται μια δημόσια συζήτηση για ένα θέμα που για διάφορους λόγους δεν θα έχει κατάληξη;
Θέλω να πιστεύω ότι η πίεση των πραγμάτων και του λαϊκού παράγοντα θα αποτρέψει ένα τέτοιο φιάσκο. Όλα τα κόμματα της προοδευτικής αντιπολίτευσης περνάνε σοβαρή κρίση και χρειάζεται ένα σοκ σύνδεσης με τα λαϊκά προβλήματα και τις αγωνίες για να την ξεπεράσουν. Είναι απολύτως βέβαιο ότι αν συνεχίσουν έτσι θα αντιμετωπίσουν οσονούπω και υπαρξιακό πρόβλημα.
–Βάζετε και το ΠΑΣΟΚ σε αυτή την κατηγορία;
Προφανώς. Το μείζον πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ δεν είναι το θέμα της ηγεσίας αλλά η ύπαρξη μιας φιλομητσοτακικής πτέρυγας που με διάφορα προσχήματα εργάζεται από τώρα για την συνεργασία με την ΝΔ στην πολύ πιθανή περίπτωση – σχεδόν βέβαιη – απώλειας της αυτοδυναμίας από την τελευταία.
Πρώτα, αποφασίζεις ότι θα συναντηθείς με τον όμορο χώρο και μετά βρίσκεις, με αμοιβαίες υποχωρήσεις και καλή θέληση το κοινό μίνιμουμ πρόγραμμα
Το ΠΑΣΟΚ επί έναν χρόνο είχε όλη την ευχέρεια να προχωρήσει από θέση σχετικής ισχύος στην συγκρότηση προοδευτικού Μετώπου στο οποίο θα είχε κυρίαρχο ρόλο. Επέλεξε την γραμμή της νίκης απέναντι στην ΝΔ «με μια ψήφο διαφορά από την ΝΔ», γραμμή που δεν την πιστεύει και ο πιο φανατικός οπαδός του.
Τώρα δυσανασχετούν που ένας φίλος από τα – όχι και τόσο- παλιά, φαίνεται πως σχεδιάζει να υλοποιήσει αυτό το σχέδιο. Η φύση και η πολιτική, όμως, απεχθάνονται το κενό.
–Εννοείτε προφανώς τον κ. Τσίπρα αν διαβάζω σωστά τις τοποθετήσεις σας. Όμως, πριν πάμε εκεί θέλω να σας ρωτήσω: Αυτό που είχατε προτείνει για ένα «μίνιμουμ πρόγραμμα», των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς μπορείτε να το κάνετε πιο συγκεκριμένο; Και πόσο μπορεί να σταθεί αυτό στην πράξη;
Προφανώς, χρειαζόμαστε ένα μίνιμουμ πρόγραμμα. Όμως, αντιθέτως από ότι είναι γενικώς παραδεκτό, πιστεύω ακράδαντα ότι του προγράμματος προηγείται η πολιτική βούληση. Πρώτα, αποφασίζεις ότι θα συναντηθείς με τον όμορο χώρο και μετά βρίσκεις, με αμοιβαίες υποχωρήσεις και καλή θέληση το κοινό μίνιμουμ πρόγραμμα.
Και να το αποδείξω, με παράδειγμα γνωστό τοις πάσι. Πρώτα, ο Φλωράκης και ο Κύρκος αποφάσισαν ότι θα συνεργασθούν και μετά φτιάχθηκε το πρόγραμμα του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου. Είχαν είκοσι χρόνια να πουν καλημέρα και για την ΕΟΚ οι μεν την θεωρούσαν άβατο των μονοπωλίων και οι δε πεδίο, στο οποίο η Αριστερά μπορούσε να αναπτύξει την πολιτική της.
Και, όμως, τα βρήκαν και ανάσανε η Αριστερά. Δεν μπορώ να ακούω ότι δεν μπορούν να τα βρουν προγραμματικά οι Υπουργοί του Τσίπρα με τον πρωθυπουργό που δίπλα του πορεύτηκαν, ο Ανδρουλάκης, ο Δούκας ή ο Γερουλάνος με τον Φάμελλο και τον Χαρίτση και όλοι μαζί να βρουν 5 σημεία και να τα προτείνουν στον λαό .
Χρειαζόμαστε προφανώς την ουσία της πολιτικής χρειαζόμαστε όμως και ηγέτη ικανό να εμπνεύσει εμπιστοσύνη και να ανεβάσει τον κόσμο λίγο ψηλότερα
Σε κάθε περίπτωση μπορούν να συνεννοηθούν στην κατάργηση όλων των αντεργατικών ρυθμίσεων, στην κατάργηση του 13ωρου, στην αύξηση του κατώτατου μισθού σε λογικά πλαίσια, σε επαρκή άμυνα και όχι κυνήγι εξοπλισμών χωρίς τέλος, στην ανάγκη διαλόγου με την Τουρκία, στην επίλυση του Κυπριακού στη βάση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Μπορούν να συνεννοηθούν σε λογικές ρυθμίσεις για τον περιορισμό του Airbnb, στη λήψη πρωτοβουλιών για την πάταξη της ακρίβειας και την αντιμετώπιση του προβλήματος της στέγης. Στα θέματα δικαιοσύνης, αντί για πολυσέλιδες ανακοινώσεις, μπορούν να δεσμευτούν ότι η Προοδευτική Κυβέρνηση θα επιδιώξει να είναι Υπουργός Δικαιοσύνης ένα πρόσωπο, όπως ο Χρήστος Ράμμος για να αρχίσει η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στους θεσμούς. Τώρα, αν διαφωνήσουμε στις εξορύξεις και στο καλώδιο διασύνδεσης με την Κύπρο (προσωπικά θεωρώ και τα δυο λάθος) μπορούμε να ζήσουμε με τις διαφωνίες μας.
–Πάμε τώρα στο κόμμα Τσίπρα ή ότι άλλο ετοιμάζει ο πρώην πρωθυπουργός. Το «κόμμα Τσίπρα», μπορεί να φέρει κάτι νέο; Εκτός από το ότι θα ελέγχεται από τον αρχηγό του και όχι από την «πολιτική γραμματεία», τι νέο μπορεί να φέρει; Τελικά μας λείπει ο «μεσσίας» ή η ουσία της πολιτικής;
Να ξεκινήσω από το τελευταίο, που αποτελεί κατά την γνώμη μου ψευτοδίλημμα. Χρειαζόμαστε προφανώς την ουσία της πολιτικής (αυτό που ονομάζω στην συγκεκριμένη συγκυρία μίνιμουμ πρόγραμμα) χρειαζόμαστε όμως και ηγέτη ικανό να εμπνεύσει εμπιστοσύνη και να ανεβάσει τον κόσμο λίγο ψηλότερα.
Αυτή την στιγμή ο Τσίπρας εμφανίζεται ως ο εμβρυουλκός για την ενότητα της προοδευτικής παράταξης
Πρόσφατο είναι το παράδειγμα του Μαμντάνι στην Νέα Υόρκη. Συγκεκριμένο πρόγραμμα τεσσάρων σημείων αλλά και πολύ συγκεκριμένο φωτεινό πρόσωπο, ικανό να επικοινωνήσει με έξυπνο και καινοτόμο τρόπο την πολιτική του. Όποιος νομίζει ότι κάποιος άλλος με το ίδιο πρόγραμμα θα έφερνε και το ίδιο αποτέλεσμα ή ότι είναι εύκολο να βρεις στην πολιτική αγορά και άλλους σαν τον Μαμντάνι κάνει μέγα λάθος.
Ο Τσίπρας έχει αποδείξει ότι έχει χάρισμα, ότι επικοινωνεί με τον κόσμο και πείθει. Και έχει αποκτήσει ωριμότητα που φυσιολογικά δεν διέθετε πριν 10 – 15 χρόνια. Εκ των πραγμάτων έχουμε να κάνουμε με ένα ‘‘νέο και διαφορετικό Τσίπρα’’ αριστερό βέβαια αλλά προσγειωμένο. Συνετό αριστερό θα έλεγα. Επίσης, θεωρώ ότι μπορεί να σηκώσει από τον καναπέ ένα μέρος του κόσμου της αποχής.
Στην Ιθάκη του θα μάθουμε πως αξιολογεί ο ίδιος αυτήν την πορεία, πως αντιμετωπίζει εκ των υστέρων επιλογές θέσεων και προσώπων που έκανε. Όλα αυτά έχουν την σημασία τους. Γεγονός παραμένει ότι πολύ συντομότερα από ότι θα περίμενε κάποιος – ίσως και ο ίδιος – επανέρχεται δυναμικά στο προσκήνιο. Αυτό οφείλεται κυρίως στην αδυναμία των δυνάμεων της αντιπολίτευσης να ενώσουν δυνάμεις και στην λαϊκή πίεση που αποζητά εναλλακτική πρόταση. Αν κάποιος έχει άλλη πρόταση να το προτείνει. Αυτή την στιγμή ο Τσίπρας εμφανίζεται ως ο εμβρυουλκός για την ενότητα της προοδευτικής παράταξης. Και πρέπει να τετραγωνίσει τον κύκλο. Γιατί ο κόσμος που τον ωθεί στο προσκήνιο θέλει και ενότητα του προοδευτικού χώρου και κάτι καινούργιο. Η αντίφαση είναι προφανής και η τέχνη του πολιτικού είναι να ικανοποιήσει κατά το δυνατόν αυτές τις αντικρουόμενες διαθέσεις. Ο κόσμος δεν θέλει, κατά την γνώμη μου, ένα Τσίπρα ανεξέλεγκτο, υπεράνω των πολιτικών δυνάμεων. Εξίσου, όμως, δεν θέλει και έναν Τσίπρα εξαρτώμενο από βαρωνίες, με ισορροπίες τρόμου και ατέρμονες συζητήσεις για ταυτοτικά θέματα και το γένος των αριστερών και λοιπών αγγέλων. Σε αυτόν εναπόκειται να βρει την χρήση τομή. Βάρος στο καινούργιο με την δόση του αξιόμαχου παλιού που απαιτείται. Παρθενογένεση δεν υπάρχει αλλά και ο βάλτος μιας ανήμπορης αντιπολίτευσης μας τραβάει στον πάτο.
–Να σας κάνω μια τελευταία ερώτηση για το Κυπριακό, με το οποίο ασχολείστε χρόνια. Θεωρείτε ότι με την εκλογή του Τουφάν Ερχιουρμάν στην ηγεσία των Τουρκοκύπριων ανοίγει ένα παράθυρο ελπίδας για λύση;
Ναι, αρκεί να μην το κλείσουμε ερμητικά εμείς. Δηλαδή, κυρίως η ελληνοκυπριακή πλευρά που υπονόμευσε κατά σειρά την Δέσμη Ιδεών Γκάλι, το Σχέδιο Ανάν, το σχέδιο στο Μον Πελεράν και κυρίως το Κραν Μοντανά, όπου Αναστασιάδης και Χριστοδουλίδης απέδρασαν για να μην υπογράψουν την έτοιμη Συμφωνία. Βλέπω τους απορριπτικούς υπερπατριώτες να ζεσταίνουν πάλι τις μηχανές τους. Αυτή την φορά όμως νέο ναυάγιο υπαιτιότητας μας θα σημάνει οριστική διχοτόμηση.