Κεντροαριστερά: Περιμένοντας τον Τσίπρα, ή τι θα έπρεπε να κάνουν ανεξαρτήτως Τσίπρα;

Στο κάδρο των γεωπολιτικών και ενεργειακών “ντιλς” του P-TEC, ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρόσθεσε, αναμφίβολα, μία ακόμα ψηφίδα στο πρωθυπουργικό του προφίλ. Παρότι τέτοιες συμφωνίες, ακόμα και με την σημαντική εθνική τους διάσταση, δεν βοηθούν (σε ενεστώτα χρονο) τα νοικοκυριά να βγάλουν το μήνα, φάνηκε ξανά ότι ο πρωθυπουργός δεν έχει αντίπαλο στην μεγάλη εικόνα. Εάν οι εκλογές κρίνονταν εκεί, ο στόχος της αυτοδυναμίας θα μπορούσε να είναι πολύ περισσότερο εφικτός. Δεν κρίνονται, όμως, εκεί, ή, έστω, κυρίως εκεί.

Σεραφείμ Κοτρώτσος

Κι έτσι, επιστρέφουμε στο εάν μπορεί να υπάρξει αντίπαλος στον πρωθυπουργό, και ποιός μπορεί να είναι αυτός. Στο ΠΑΣΟΚ προσπαθούν να πείσουν ότι το θέμα είναι λυμένο, και πώς η αξιωματική αντιπολίτευση, υπό καθεστώς πολιτικής και εκλογικής αυτονομίας, μπορεί να κερδίσει “έστω και με μία ψήφο”. Για να είμαστε ειλικρινείς, ούτε τα ίδια τα κορυφαία στελέχη πιστεύουν πράγματι κάτι τέτοιο, παρότι ποιούν τον κομματικό πατριωτισμό, φιλοτιμία.

Στην κεντροαριστερά και αριστερά επικρατεί μία παραλυτική ακινησία, κόμματα και προσωπικότητες δείχνουν να αναμένουν την διαμόρφωση των πολιτικών συσχετισμών, από τη στιγμή που ο Αλέξης Τσίπρας θα φτάσει στην “Ιθάκη”, και θα εξαγγείλλει την ίδρυση του νέου κόμματος.

Αντί, δηλαδή, να εκκινήσουν τις διεργασίες συνεννόησης ανεξαρτήτως του τι θα κάνει ο πρώην πρωθυπουργός, αφήνουν όλες τις πρωτοβουλίες σε εκείνον. Κάποιοι, μετά, θα σταθούν απέναντί του, άλλοι θα χτυπούν την πόρτα του, ελπίζοντας να τους την ανοίξει.

Υποθετικά μιλώντας, εάν δεν υπήρχε αυτή τη στιγμή στο πολιτικό και δημοσκοπικό τοπίο η βεβαιότητα της επιστροφής του Αλέξη Τσίπρα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα είχε μόνο να διευθετήσει τις αντιδράσεις των δικών του βουλευτών, με αφορμή την σωρρεία διαχειριστικών λαθών (όπως με τα ΕΛΤΑ), την κόπωση του κυβερνητικού σχήματος, και, τέλος, τις κινήσεις του Αντώνη Σαμαρά. Σε μία τέτοια περίπτωση, το πολιτικό παιχνίδι θα γινόταν στο γήπεδο της Ν.Δ και μόνο εκεί.

Κανονικά, όμως, στην περιοχή που ξεκινά στο ΠΑΣΟΚ και φτάνει μέχρι τη Νέα Αριστερά, θα έπρεπε να επικρατεί πολιτικός οργασμός. Να έχουν ανοίξει δίαυλοι επικοινωνίας, να ανιχνεύονται πιθανότητες προγραμματικών συγκλίσεων, να δοκιμάζονται σχήματα και πολιτικές, ακόμα και να αποσαφηνίζεται ποιός θέλει τι. Έστω κι αυτό οδηγούσε σε συγκρούσεις, ή και αποχωρήσεις.

Αντ’ αυτού:

Στη Χαριλάου Τρικούπη, παρά την ανακωχή ενόψει συνεδρίου, είναι σαφές ότι όλα τα κορυφαία στελέχη αμφισβητούν τις επιλογές του Νίκου Ανδρουλάκη, χωρίς να μπορούν (θα ήταν αστείο) να αμφισβητήσουν τον ίδιο. Ακινησία.

Για παράδειγμα, η σύμπραξη υπό τον Χάρη Δούκα στην ΚΕΔΕ κατάφερε να κερδίσει 89 έδρες έναντι 92 του Λαζ. Κυρίζογλου (Ν.Δ), αλλάζοντας άρδην τους προηγούμενους συσχετισμούς υπέρ του τελευταίου (10 έδρες έλαβε η Λαϊκή Συσπείρωση του ΚΚΕ). Θα μπορούσε να εκτιμηθεί από το ΠΑΣΟΚ ως ένα μήνυμα υπέρ των συγκλίσεων, ωστόσο κανείς δεν το επισημαίνει, ίσως για να μην πιστωθεί στον δήμαρχο Αθηναίων και αυξήσει την τιμή της εσωκομματικής μετοχής του. Αντιθέτως, η συσπείρωση υπέρ Δούκα αξιολογείται ως “νίκη του ΠΑΣΟΚ” και παραβλέπεται η διάσταση των συνεργασιών!

Στο συνέδριο, την άνοιξη, θα τεθεί το θέμα των συνεργασιών, κι εκεί θα φανεί τι απήχηση θα έχει η πρόταση για “προοδευτικό μέτωπο” (ακόμα και εκλογικό), ή, από την άλλη, η θέση περί αυτονομίας μέχρι τέλους, και η άποψη για ανοικτές πόρτες για μετεκλογικές συνεργασίες, ακόμα και με τη Ν.Δ.Μέχρι τότε, και πιθανώς και μετά από το συνέδριο, η εικόνα θα παραμένει θολή, και το ΠΑΣΟΚ θα παλινδρομεί και θα ελπίζει να κουνηθεί η δημοσκοπική βελόνα.

Η ίδρυση του κόμματος (ή κάτι ανάλογο) Τσίπρα θα προκαλέσει δημοσκοπική αναδιάταξη, με όχι αμελητέα την πιθανότητα το ΠΑΣΟΚ να βρεθεί τρίτο. Τότε, ίσως είναι αργά, κι αυτό που θα μπορούσε να δρομολογηθεί τώρα με πρωταγωνιστικούς όρους, να οδηγήσει σε εσωστρέφεια.

Στον ΣΥΡΙΖΑ, η αμηχανία χτυπάει κόκκινο, αν και οι προτάσεις του Σωκράτη Φάμελλου, για συμπόρευση με παραλήπτη τον Τσίπρα, και για ενιαίο ψηφοδέλτιο πρωτίστως προς τη Νέα Αριστερά, και δευτερευόντως προς το ΠΑΣΟΚ, και τον πρώην πρωθυπουργό, είναι οι μοναδικές που βγάζουν νόημα. Στην Κουμουνδούρου αποφασίζουν ακόμα και την διευθέτηση των οικονομικών τους, κατά ορισμένους “καθαρίζουν το ΑΦΜ”, ίσως επειδή γνωρίζουν πώς στις επόμενες εκλογές δεν μπορεί να συνυπάρξουν, και οι ίδιοι, και το κόμμα Τσίπρα.

Στη Νέα Αριστερά, τέλος, τσακώνονται για το “αδειανό πουκάμισο” που στις μετρήσεις καταγράφει ποσοστά πολύ μακριά από την είσοδο στην επόμενη Βουλή. Ο μεν Αλέξης Χαρίτσης συνεχίζει να μιλά για προοδευτικές συγκλίσεις και δείχνει έτοιμος να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ (το προφανές), και σε δεύτερο χρόνο να συνομιλήσουν με τον Αλέξη Τσίπρα, ο δε Γαβριήλ Σακελλαρίδης, επικουρούντος του Ευκλ. Τσακαλώτου, προσεγγίζουν το Μερα25 του Γιάνη Βαρουφάκη, ο οποίος τους κατηγορεί για όσα συνέβησαν επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, μετά την δική του αποχώρηση. Η “διάσπαση του ατόμου” είναι προ των πυλών.

Και κάπως έτσι είναι προφανές ότι ένα κόμμα Τσίπρα είναι το μόνο που μπορεί να σπάσει την παγωμένη λίμνη και να δημιουργήσει συνθήκες στοιχειώδους ανταγωνισμού με τη Ν.Δ. Όχι, απαραίτητα, με όρους εκλογικής επικράτησης, κάτι τέτοιο είναι δύσκολο, αλλά ως προϋπόθεση να προκύψουν πραγματικές πρωτοβουλίες.