Βεντέτες και οπλοκατοχή- Είναι το ίδιο το κράτος που επιτρέπει την ανομία στην Κρήτη

Επίσημα στοιχεία δεν υπάρχουν, ωστόσο οι εκτιμήσεις των αρχών αναφέρουν ότι στην Κρήτη υπάρχουν έως και ένα εκατ. όπλα (!), και δεν γίνεται λόγος μόνο για κυνηγετικά, απλές καραμπίνες, δηλαδή, αλλά για το “αγαπημένο” Καλάσνικοφ, ή τα πιστόλια Zastava. Οι αρχές, πάλι, γνωρίζουν ότι η τροφοδοσία του νησιού με όπλα γίνεται μέσω πλοίων που πιάνουν στα ανοιχτά, σε απόμερες ακτές (κυρίως νότια), με σβησμένα τα συστήματα επικοινωνίας (AIS), και συμμορίες ντόπιων αναλβάνουν την εκφόρτωση, τη μεταφορά, και, τελικά, τη διανομή. Με 1.000-2.000 ευρώ εξασφαλίζει κανείς ένα Καλάσνικοφ, με 800 ευρώ ένα γιουγκοσλαβικό πιστόλι με γεμιστήρα οκτώ φυσιγγίων.

Σεραφείμ Κοτρώτσος

Η Κρήτη ανταγωνίζεται τη Σικελία, και την Κορσική, και, προφανώς, δεν είναι μόνο οι μπαλωθιές που συνοδεύουν τους γάμους και τα πανηγύρια που επιτάσσουν ώστε κάθε κρητικό σόϊ που σέβεται τις παραδόσεις και τον… εαυτό του να διαθέτει το δικό του οπλοστάσιο, άλλοτε στα υπόγεια των σπιτιών, κι άλλοτε στις στάνες, ή σε κρυψώνες στα ορεινά.

Η τραγωδία με την βεντέτα στα Βορίζια, δεν ήταν, φυσικά, ούτε η πρώτη, και δεν θα είναι η τελευταία. Στην Κρήτη είναι σαφές ότι δεν υπάρχει νόμος, οι δε εκπρόσωποι της έννομης τάξης, απλώς κλείνουν τα μάτια. Όταν για ένα σχετικά ασήμαντο (αναλογικά) περιστατικό με την ΕΔΕ που διέταξε ο υπουργός Ναυτιλίας Βασίλης Κικίλιας για πιθανή αμέλεια του λιμενάρχη Χανίων στον ξυλοδαρμό ηλικιωμένου επιβάτη σε πλοίο της γραμμής, κινητοποιήθηκε η Ντόρα Μπακογιάννη, και σύμπασα η καθεστηκυία τάξη της περιοχής, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς πόσο εύκολο είναι να τηρείται ο όρκος της σιωπής για την οπλοκατοχή, αυτή καθ΄ αυτή, αλλά και τη μπίζνα της οπλοκατοχής.

Ο δήμαρχος Ηρακλείου Δημ. Καλοκαιρινός είναι από τους ελάχιστους που σπάνε το πέπλο της ομερτά, και με αφορμή την βεντέτα στα Βορίζια έθεσε το δάκτυλο επί του τύπου των ήλων.

Ο κ. Καλοκαιρινός έκανε μια ιδιαίτερα αιχμηρή παρέμβαση για το ζήτημα της ανομίας στο νησί, καλώντας τους πολίτες να σταθούν απέναντι σε φαινόμενα αυτοδικίας και παράνομης οπλοχρησίας.

«Πότε θα ξεριζώσουμε τη βία που φωλιάζει στις τοπικές κοινωνίες μας;» ανέφερε χαρακτηριστικά, τονίζοντας ότι η Κρήτη είναι αναπόσπαστο μέρος της ελληνικής επικράτειας, όπου «ισχύουν οι νόμοι της Ελληνικής Δημοκρατίας».

«Η εναντίωση στην αθλιότητα είναι η αληθινή δικαίωση της κρητικής λεβεντιάς», πρόσθεσε, σημειώνοντας πως χρειάζεται λιγότερος αυτοθαυμασμός και περισσότερη αυτοκριτική.

Κάτι παρόμοιο είπε και η συγγραφέας και γνωστή Χανιώτισσα Μαρία Πολυράκη: Σήμερα η βεντέτα έχει ρομαντικοποιηθεί. Με σειρές, ταινίες, βιβλία από ανθρώπους ακάτεχους, έχει ξανάρθει στο προσκήνιο ως η φολκλόρ εκδοχή του νησιού. Οι παλιοί σοφοί μας δεν ζουν να σταματήσουν αυτήν την κατρακύλα. Κι οι κύκλοι του αίματος ανοίγουν πάλι. Οι κύκλοι της ντροπής οι πιο σκοτεινοί.

Το θέμα, λοιπόν, είναι η ανομία, και, μετά, η “εξιδανίκευση” της ανομίας, η ταυτοποίησή της με την κρητική λεβεντιά, τα έθιμα, τις “ιδιαιτερότητες” του νησιού, την αψάδα των Κρητικών (“είμαστε πιό θερμοί”, είπε η κ. Μπακογιάννη, για τα περιστατικό με τον λιμενάρχη, κάπως έτσι την είχε δικαιολογήσει παλαιότερα και ο Παύλος Πολάκης). Ακόμα και η ανακωχή της βεντέτας, ο κρητικός “σασμός”, κι αυτός έγινε σήριαλ, για να προσθέσει, έτσι ένα χάπι-εντ σε μία περίπου δικαιολογημένη, και εν τέλει νομιμοποιημένη, έκφανση της τοπικής ανομίας.

Στα μέσα της δεκαετίας του 2000, ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής είχε δώσει την εντολή, και ο αρμόδιος (υπερ)υπουργός Προκόπης Παυλόπουλος, υλοποίησε την μεγαλύτερη επιχείρηση της αστυνομίας στα Ζωνιανά. Οι άντρες των ΕΚΑΜ έμειναν αρκετό καιρό εκεί, πολλά άλλαξαν, για ακόμα περισσότερα δεσμεύτηκε η κυβέρνηση, ακόμα και ο “βαρύς” Κρητικός Ευ. Μεϊμαράκης είχε επιστρατευτεί για να πείσει τους συντοπίτες του για την οπλοκατοχή. Αποτέλεσμα, μηδέν! Το κράτος απέτυχε παταγωδώς στην Κρήτη, όχι γιατί δεν μπορούσε να επιβάλει τους νόμους, αλλά διότι ήθελε να αποτύχει.

Δεν υπήρξε ποτέ καμία πραγματική πολιτική βούληση να επιβληθεί ο νόμος στην Κρήτη-,είναι τόσο πολλοί, και τόσο ισχυροί, άλλωστε οι πολιτικοί του νησιού, τόσα πολλά τα χρήματα που διακινούνται από τον τουρισμό μέχρι το παραεμπόριο, τα ναρκωτικά, και τα όπλα, που μάλλον θα ήταν δύσκολο να επικρατήσει η νομιμότητα- ακόμα κι αν πραγματικά το ήθελαν οι εκάστοτε κυβερνώντες.

Όμως, η γενίκευση της εντύπωσης ότι σε ένα μέρος, ή σε μία ομάδα ανθρώπων (μικρότερη ή μεγαλύτερη) δεν ισχύει ο νόμος, οδηγεί στην ανοχή στην ανομία, και εν τέλει στην αποδοχή της. Μπορούν, άραγε, οι πολιτικές δυνάμεις, η τοπική αυτοδιοίκηση, η αστυνομία στην φυσική και την πολιτική της ηγεσία, να υπερβούν τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ διαφθοράς και νομιμότητας; Εάν ναι, ένας νόμος για τον αφοπλισμό της Κρήτης, την πλήρη απαγόρευση της οπλοκατοχής, και η επιβολή του καθολικά, θα ήταν μία ουσιαστικά μεγάλη μεταρρύθμιση, μία πραγματική κοινωνική προσφορά.

Αλλιώς, το μόνο που θα δούμε είναι ακόμα πιό αυστηρές ποινές (το σύνηθες), που, όμως, δεν θα επιβάλλονται, ή θα επιβάλλονται επιλεκτικά, κι αυτό θα ατονήσει με τον χρόνο. Μέχρι την επόμενη βεντέτα, το επόμενο ξεκαθάρισμα λογαριασμών, τον επόμενο γάμο που θα πέσουν μπαλωθιές με την παρουσία τοπικών παραγόντων, υπουργών, πρωθυπουργών…