Αν δεν ξεπαγώσει η πολιτική λίμνη πολλά είναι προβλέψιμα…

Με τα σημερινά πολιτικά δεδομένα είναι σφόδρα πιθανό στις επόμενες εκλογές να εκφραστούν μόνο τα 2/3 του εκλογικού σώματος. Ίσως και λιγότερο. Όλα δείχνουν ότι η αποχή από τις κάλπες μπορεί να είναι θηριώδης και πρωτοφανής. Ήδη ένα άλλο σημαντικό τμήμα του (έως και 20%) έχει εγκατασταθεί, προς το παρόν “ακούνητο”, στην λεγόμενη γκρίζα ζώνη. Το πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε μεταβατική φάση, με την κυβέρνηση πληγωμένη, στον 7ο χρόνο της, αλλά, από την άλλη, χωρίς αντίπαλη εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης.

Σεραφείμ Κοτρώτσος

Το προηγούμενο χρονικό διάστημα, τα παραπάνω οδηγούσαν στην ερμηνεία για την ύπαρξη μιας “κοινωνικής αντιπολίτευσης”, πράγμα ακριβές, αλλά χωρίς αυτή η κοινωνία εν βρασμώ να βρίσκει πολιτική έκφραση, κάτι που δημοσκοπικά αποτυπώνεται στο κατακερματισμένο αντιπολιτευτικό ανάγλυφο.

Η εισαγωγική παρατήρηση – “με τα σημερινά πολιτικά δεδομένα”– σκοπίμως εξαιρεί (για να καταλήξει σε αυτό) την περιρρέουσα συζήτηση και σεναριολογία περί της ίδρυσης νέων κομμάτων, και δη από τους Αντώνη Σαμαρά και Αλέξη Τσίπρα (η άλλη υπόθεση που αφορά την Μαρία Καρυστιανού διαψεύδεται ρητώς από την ίδια).

Δέκα οκτώ μήνες πριν τις εκλογές (τον Μάρτιο του ’27, κατά τη δέσμευση του πρωθυπουργού), τέτοια κόμματα δεν υφίστανται, είναι αυτονόητο πώς εάν και όταν προκύψουν η “παγωμένη λίμνη” θα υποστεί ρωγμές.

Ακόμα και στο πολυδιασπασμένο τοπίο της αντιπολίτευσης, προτάσεις διακυβέρνησης είναι, κατά κύριο λόγο, αυτή που εκφωνείται από το ΠΑΣΟΚ, όπως φάνηκε και από το πρόγραμμα που ανακοίνωσε στη ΔΕΘ ο Νίκος Ανδρουλάκης, και όσα είπε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ. Ως προς τον Σωκράτη Φάμελλο, η πρόταση (του) εντάσσεται στη συζήτηση μόνο και μόνο επειδή το κόμμα αυτό είχε την κυβερνητική εξουσία. Τα σημερινά δημοσκοπικά ποσοστά του δεν δικαιολογούν πιά τον τίτλο του “κόμματος εξουσίας”. Κάτι τέτοιο, θεωρητικά πάντοτε, μπορεί να αλλάξει εάν συμφωνηθεί η φημολογούμενη συνένωσή του με τη Νέα Αριστερά, πάλι όχι δημοσκοπικά αλλά επειδή θα αναζωπυρώσει κάποιες μικρές προσδοκίες.

Όμως, κι έτσι, το δημοσκοπικό άθροισμα των κομμάτων που έχουν κυβερνητικό παρελθόν (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά) δεν ξεπερνά το 20%, ενώ η Ν.Δ κινείται αρκετά υψηλότερα, χωρίς κάτι να δείχνει ότι μπορεί να χάσει αυτό το προβάδισμα.

Υποθετικά, το κυβερνών κόμμα, παρότι πιέζεται πολύ, είναι πιό κοντά σε τροχιά αυτοδυναμίας (ήτοι ένα ποσοστό λίγο πάνω από το 30% που να δημιουργούσε εφαλτήριο για μία δεύτερη αναμέτρηση), απ΄ ότι το δεύτερο ΠΑΣΟΚ που προσπαθεί να κουνήσει τη βελόνα στο πολιτικό του κοντέρ.

Τα πράγματα γίνονται χειρότερα για την αντιπολίτευση όταν η συζήτηση περνάει από τα ποσοστά στην Πρόθεση και την Εκτίμηση Ψήφου στην “καταλληλότητα” των πολιτικών αρχηγών ως προς το πρωθυπουργικό τους προφίλ. Εκεί πρωτεύει ο “Κανένας”, ενώ στον ανταγωνισμό μεταξύ υπαρκτών προσώπων ο Κυριάκος Μητσοτάκης διατηρεί “triple score” έναντι του προέδρου του ΠΑΣΟΚ.

Με την αυθαιρεσία που περιέχει οποιαδήποτε πρόβλεψη σε αυτή την μεταβατική πολιτική φάση, εφόσον δεν αλλάξει σημαντικά η (σημερινή) πολιτική γεωγραφία, ο πρωθυπουργός μπορεί να φτάσει στις επόμενες εκλογές με την αγωνία του εάν είναι εφικτή η αυτοδυναμία, ή εάν μπορεί να βρει κυβερνητικό εταίρο, όχι, όμως, και με το άγχος ότι η Ν.Δ μπορεί να χάσει την πρωτιά. Υπό αυτή την έννοια διατηρεί και την ελπίδα πώς θα έχει μία τρίτη θητεία στο Μέγαρο Μαξίμου.

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, και δη της κεντροαριστεράς, θα μπορούσαν να έχουν τύχη απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη, μόνο εφόσον συνέπλεαν με μία προγραμματική πολιτική πλατφόρμα και με ένα συνεκτικό και αξιόπιστο πρόγραμμα διακυβέρνησης. Κάτι τέτοιο είναι μάλλον απίθανο να συμβεί με βάση όσα διακηρύσσουν οι αρχηγοί και τα κορυφαία στελέχη τους, η δε εσωστρέφεια που αναπτύσσεται διαρκώς δρα αποτρεπτικά.

Εν κατακλείδι, εφόσον δεν υπάρξουν νέοι “παίκτες” στο πολιτικό σκηνικό, ικανοί, είτε να ροκανίσουν φιλοδοξίες, είτε να συμπυκνώσουν και να εκφράσουν τις υπόγειες δυναμικές, η Ν.Δ θα φτάσει στις εκλογές προσπαθώντας να περάσει τον πήχη και χωρίς να νοιώσει την ανάσα στην πλάτη της. C’ est la vie…