“Ο Όζι κρατήθηκε με νύχια και με δόντια για να κάνουμε την τελευταία συναυλία”

Με λόγια γεμάτα συγκίνηση και σεβασμό, ο Τόνι Αϊόμι αποχαιρέτησε τον Όζι Όσμπορν, τον φίλο και συνοδοιπόρο του από τις πρώτες μέρες των Black Sabbath, που έφυγε από τη ζωή στα 76 του χρόνια. Μιλώντας για τον «πρίγκιπα του σκότους», ο θρυλικός κιθαρίστας δεν έκρυψε τη συναισθηματική του φόρτιση.

«Ήταν σοκ για όλους μας. Δηλαδή, όταν το άκουσα χθες, δεν μπορούσα να το χωνέψω. Σκέφτηκα, “Δεν γίνεται”. Είχα λάβει μήνυμά του μόλις την προηγούμενη μέρα. Ήταν τελείως σουρεαλιστικό. Τις βραδινές ώρες το σκεφτόμουν συνέχεια: “Θεέ μου, μήπως τα ονειρεύομαι όλα αυτά;”», ανέφερε χαρακτηριστικά.

Ο Αϊόμι θυμήθηκε πως ούτε στις πρόβες της αποχαιρετιστήριας εμφάνισης του Όζι στο Μπέρμιγχαμ έδειχνε καλά, μα πάλευε με ό,τι είχε και δεν είχε.

«Πιστεύω ότι κρατήθηκε με νύχια και με δόντια μόνο και μόνο για να κάνει αυτό το show. Εγώ και ο Γκίζερ λέγαμε χτες το βράδυ ότι μάλλον αυτός ήταν ο στόχος του: να αποχαιρετήσει τους fans. Και μόλις το έκανε, ήταν σαν να τελείωσαν όλα».

Ο δημοσιογράφος του επεσήμανε πόσο σημαντική ήταν εκείνη η τελευταία εμφάνιση για τον Όζι, κάτι που ο Αϊόμι επιβεβαίωσε με απόλυτη σιγουριά: «Το προετοίμαζε καιρό μέσα του. Προσπαθούσε να “εκπαιδευτεί”, να δυναμώσει, ώστε να τα καταφέρει. Αυτό ήθελε πραγματικά να κάνει. Νομίζω ότι είχε κάτι στο μυαλό του, σαν να έλεγε, “Αυτό θα είναι το τελευταίο πράγμα που θα κάνω”. Δεν ξέρω αν πίστευε ότι θα πέθαινε, αλλά είχε τρομερή αποφασιστικότητα. Και μπράβο του, το έκανε».

Το Μπέρμιγχαμ, η γενέτειρα των Sabbath, έγινε το σκηνικό του τέλους για μια μπάντα που άλλαξε το ροκ για πάντα.

«Ήταν πολύ συγκινητικό. Όλοι νιώθαμε ένα “ουάου”. Και πάλι, ήταν σαν να ζούσαμε ένα όνειρο. Πριν το καταλάβουμε, είχαμε κατέβει από τη σκηνή και λέγαμε: “Τι έγινε τώρα;”».

Όσο για τον Όζι μετά τη συναυλία, ο Αϊόμι αποκάλυψε μια σκηνή που μένει χαραγμένη: «Πήγε στο καμαρίνι του, εγώ στο δικό μου, ο Γκίζερ στο δικό του. Μετά πέρασε από όλους μας, με το αναπηρικό του καροτσάκι, για να μας χαιρετήσει και να πούμε δυο κουβέντες. Ήταν εντάξει. Μας είπε: “Καλά πήγε, ε;” Του λέω: “Ναι, μια χαρά”. Αλλά την προηγούμενη μέρα μου είχε στείλει μήνυμα, ότι είναι εξαντλημένος και δεν έχει καθόλου ενέργεια. Και σκέφτηκα, “Ωχ…”».

Η προσπάθεια του Όζι να ανέβει ξανά στη σκηνή ήταν τιτάνια, όπως και τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε.

«Και το βλέπαμε και στις πρόβες. Δεν θέλαμε να είναι κάθε μέρα εκεί, θα ήταν υπερβολικό. Τον έφερναν, καθόταν, τραγουδούσε μερικά κομμάτια, μιλάγαμε για παλιές ιστορίες, γελάγαμε και μετά έφευγε. Αυτή η συναυλία ήταν για εκείνον, για να πει το αντίο του – και για εμάς, γιατί και οι Sabbath λέγαμε το τελευταίο αντίο. Δεν θα το ξανακάνουμε αυτό. Και είχαμε μαζί μας και τον Μπιλ Γουόρντ μετά από 20 χρόνια. Είκοσι χρόνια χωρίς να παίξουμε με τον Μπιλ – απίστευτο, ειλικρινά».

Όπως εξομολογήθηκε, οι πρόβες ήταν και μια ευκαιρία να θυμηθούν τα παλιά – τα πολύ παλιά.

«Ναι, όλα αυτά περνούσαν από το μυαλό μας. Τα συζητάγαμε στις πρόβες. Καθόμασταν στον καναπέ και λέγαμε ιστορίες από τα παλιά. Αυτά θυμάσαι πιο εύκολα – τι έγινε πριν 40-50 χρόνια, όχι χθες. Και έτσι “δεθήκαμε” ξανά, όπως στις πρώτες μέρες. Ο Μπιλ δεν άλλαξε ποτέ. Του λέγαμε “μην βγάλεις την μπλούζα” και γελούσαμε».

Ο ίδιος είναι σίγουρος πως ο Όζι ένιωσε την αξία εκείνης της τελευταίας εμφάνισης, παρότι δεν ήταν όπως την ονειρευόταν.

«Νομίζω ότι ήταν βαθιά συγκινημένος αλλά και απογοητευμένος, γιατί ήθελε να σταθεί όρθιος. Το πάλευε. Αλλά ναι, αυτό το live σήμαινε τα πάντα γι’ αυτόν. Χτίζαμε καιρό γι’ αυτή τη στιγμή, για το μεγάλο φινάλε. Ήθελε να δει τον κόσμο, να τον αποχαιρετήσει. Δεν περιμέναμε να φύγει τόσο γρήγορα. Δεν περιμέναμε καν να “φύγει”… Ήταν σοκαριστικό».

Ο Τόνι Αϊόμι δεν έκρυψε πως νιώθει ανακούφιση που έπαιξαν μαζί για μία τελευταία φορά.

«Χαίρομαι που το κάναμε. Ήταν το τελευταίο κεφάλαιο για όλους μας. Αν δεν το είχαμε κάνει, ο κόσμος δεν θα είχε δει την μπάντα, ούτε τον Όζι. Θα ήταν κρίμα. Τώρα είχαν την ευκαιρία να μας δουν όλους μαζί – και τον Όζι, για τελευταία φορά».

Όταν ρωτήθηκε πώς θα τον θυμάται, η απάντησή του ήταν αφοπλιστικά ανθρώπινη: «Πάμε πολλά χρόνια πίσω. Τον ήξερα πριν τους υπόλοιπους – ήμασταν στο ίδιο σχολείο. Ήταν πάντα αστείος. Ο Όζι ήταν ο Όζι. Δεν θα υπάρξει άλλος Όζι. Ήταν μοναδικός. Έλεγε ό,τι του ερχόταν. Πόσες φορές του λέγαμε “Μην πεις τίποτα” και φυσικά, το έλεγε. Αλλά ήταν αστείο. Έκανε τρελά πράγματα. Πάντα γελούσαμε πάνω στη σκηνή. Παρότι παίρναμε τη μουσική στα σοβαρά, πάντα υπήρχε αυτή η αλληλεπίδραση. Ερχόταν και μου έκανε γκριμάτσες κι εγώ λύγιζα από τα γέλια. Μετά πήγαινε στον Γκίζερ και το ίδιο. Ήταν αυτός που ήταν – ένας πραγματικός showman».

Κλείνοντας, ο Αϊόμι απέδωσε φόρο τιμής στο ταλέντο και την τρέλα που χαρακτήριζαν τον Όζι: Είχε τον δικό του μοναδικό τρόπο. Δεν υπάρχει άλλος Όζι. Και οι τρέλες του και όλα – ποτέ δεν ξέραμε τι θα κάνει. Όλα ήταν μια συνεχής έκπληξη: “Τι θα κάνει τώρα άραγε;”».

Ο Όζι μπορεί να έφυγε, αλλά όπως λένε κι οι Sabbath… «Never Say Die» – γιατί μερικοί δεν φεύγουν ποτέ πραγματικά.