Ραντεβού στα τυφλά, σε υποκατάστημα Τράπεζας

«Ναι θα προλάβω, αν σε λίγο δεν γίνει χαμός. Τρώμε πολύ ξύλο εδώ»… Η υπάλληλος στο γκισέ του ταμείου απαντούσε καλοσυνάτα αλλά με τρόπο που δεν επιδεχόταν αμφισβήτησης για τις συνθήκες εργασίας. Πριν από μερικά λεπτά είχε μόλις εξυπηρετήσει μια ηλικιωμένη κυρία, είχε πεταχτεί να ανοίξει την κεντρική είσοδο ενώ παράλληλα διατηρούσε τα αυτιά της ανοιχτά σε διάφορες εντολές – αιτήματα από… συναδέλφους και τον προϊστάμενο ο οποίος απουσία διευθυντού εκτελούσε και χρέη επικεφαλής.

Παναγιώτης Δρίβας

Δυο τρεις υπάλληλοι όλοι και όλοι και ένας «διευθυντής» σε κεντρικό υποκατάστημα μεγάλης ελληνικής τράπεζας….

Ούτως ή άλλως πάλι το να επισκεφθείς μια τράπεζα τη σήμερον, είναι εμπειρία.

Το ραντεβού κλείστηκε πριν από σχεδόν ένα μήνα. Και όχι για κάτι ιδιαίτερο. Μια επανέκδοση κάρτας… Από μια γραφειοκρατική αλλαγή ταχυδρομικού κώδικα η κάρτα δεν ερχόταν ποτέ… Η καλύτερα πήγαινε διαρκώς σε λάθος διεύθυνση…

Πάνε οι εποχές που επισκεπτόταν κάποιος μια τράπεζα ότι ώρα ήθελε.

Τώρα τηλεφωνικό κέντρο με υπομονή έως ότου απαντήσουν. Και καταγραφή συνομιλίας -αν θέλεις ας κάνεις κι αλλιώς- για την ποιότητα της κλήσης λένε, αλλά και να τσεκάρουν το τι έλεγες αν χρειαστεί. Νόμιμη υποκλοπή…

Ούτε ένα μπινελίκι -με τα συγχωρήσεως κιόλας- να ρίξεις δεν μπορείς… Σίγουρα δεν σου φταίει ο υπάλληλος αλλά εκείνη την ώρα δεν τα «χώνεις» σε αυτόν που ούτως ή άλλως με “3 και 60” εργάζεται σε άγριες συνθήκες, σκέφτεσαι την τράπεζα, και τα capital controls, μέρες που είναι, και πιο πολύ τις τρεις ανακεφαλαιοποιήσεις  που φάγαμε στο κεφάλι για να δώσουν μετέπειτα τα δάνεια, κυρίως στεγαστικά που οι ίδιες παρακαλούσαν τότε να πάρουμε, σε funds, και να μην ξέρουμε με ποιον έχουμε να κάνουμε. Ή μάλλον ξέρουμε: Με κάτι απρόσωπα υπανθρωπάρια υποταγμένα στον νόμο του χρήματος…

• -«Χάθηκε η προσωπική επαφή παιδί μου. Ακόμη και με δαύτους (υπαλλήλους) εδώ, σου μιλάνε λες και είναι ρομπότ. Ένα χαρτάκι να μην έχεις ή να μην είναι σωστό, μπορεί να σε ξαναφέρουν δέκα φορές πάνω κάτω»….
• –«Εργαζόμενοι είναι, έχουν και αυτοί το δίκιο τους. Δεν βλέπετε πόσοι έμειναν;» απαντώ στην αφοπλιστική παρατήρηση μιας ηλικιωμένης κυρίας που περιμένει υπομονετικά δίπλα μου για να έρθει η σειρά της… Περισσότερο για να δικαιολογήσω τον φρενήρη ρυθμό μιας καθημερινότητας χωρίς έλεος για όσους ακόμη βρισκόμαστε στον εργασιακό κυκεώνα…

Βάλθηκε και εκείνος ο γραφειοκράτης να με διαψεύσει…

Η ταμίας ήταν η τελευταία πριν ολοκληρωθεί η σχεδόν δίωρη οδύσσεια για μια επανέκδοση κάρτας, 4 βεβαιώσεις, δύο κλεισίματα λογαριασμών και ένα άνοιγμα e-banking. Χρειάστηκε βέβαια και η ενεργοποίηση της κάρτας. Άλλη ουρά εκεί…

Πρώτα λοιπόν στο 1ο γραφείο: Αν και εξοπλισμένος… ως καλός πελάτης με την απαραίτητη χαρτούρα βρήκαμε λόγο για να διαφωνήσουμε… Καταρχάς μετά την επικαιροποίηση των στοιχείων -έτσι λένε το φακέλωμα- έπρεπε να εξηγήσω σε έναν μάλλον καχύποπτο συνομιλητή μου ότι ο λόγος που βρισκόμουν εκεί δεν ήταν για να δώσω οικειοθελώς τα στοιχεία μου, αλλά για να επανεκδώσω μια κάρτα, που για κακή μου τύχη είχε δύο φορές πάει… ποιος ξέρει που.

Φυσικά όπως αντιλήφθηκα αν και το ραντεβού ήταν για παραλαβή κάρτας από το κατάστημα, ουδείς είχε ενημερώσει… αλλά θα φθάσουμε και εκεί..

Δεύτερο σημείο διαφωνίας:

• “Επάγγελμα; ρωτάει
• “Δημοσιογράφος… “
• “Και που το λέει αυτό;”
• “Ορίστε η ταυτότητα μου… “
• “Α, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή. Μόνο σε στρατιωτικούς και αστυνομικούς. Από εσάς θέλω κάποιο επίσημο έγγραφο να το πιστοποιεί”.

(Μου έκανε εντύπωση ότι στις τράπεζες δεν γίνεται αποδεκτή η ταυτότητα της ΕΣΗΕΑ και εδώ πρέπει μάλλον να υπάρξει παρέμβαση…)

Τελικά επειδή μέσα στο φακέλωμα περιλαμβάνεται και η βεβαίωση μισθοδοσίας κάπου είδα τη λέξη συντάκτης. Και αφού το επεσήμανα, και πήρε την άδεια από τον επικεφαλής τελικά καταχωρήθηκε η επαγγελματική μου ιδιότητά.

Δύο πράγματα: Καταρχάς γιατί χρειάζεται η τράπεζα να γνωρίζει τη μισθοδοσία και δεύτερον η αυστηρότητα και ο έλεγχος που ασκείται στον εργαζόμενο και στον πελάτη.

Απ’ την άλλη τελικά δεν ξέρω και εγώ ο ίδιος γιατί επέμεινα… Και ιδιωτικό υπάλληλο να με καταχωρούσε λάθος δεν θα ήταν καθότι η δημοσιογραφία πλέον είναι για λίγους. Ή για να είμαστε ακριβείς μόνο λίγοι θαρραλέοι συνάδελφοι μπορούν να την ασκούν κόντρα στον ασφυκτικό έλεγχο της εξουσίας. Οι υπόλοιποι ιδιωτικοί υπάλληλοι…

Δεύτερο γραφείο (ούτε στον στρατό):

Επρόκειτο για τον προϊστάμενο που ασκούσε χρέη Διευθυντή.

Η παραπομπή έγινε διότι όπως προανάφερα δεν υπήρξε ενημέρωση για τον βασικό λόγο της επίσκεψης δηλ. την επανέκδοση μιας κάρτας (το λέω και το ξαναλέω όχι για να κουράσω αλλά για να μην ξεχαστεί. Και για να το πιστέψω).

Εκεί λοιπόν ο κατ’ τα άλλα ευγενικός αλλά στην τσίτα επικεφαλής με πληροφόρησε (εμένα μάλλον ως απειλή μου φάνηκε εκείνη την ώρα) ότι από τύχη υπήρχαν κάποιες insta κάρτες στο κατάστημα.

Κανονική παράνοια…. Κανονικό ραντεβού στα τυφλά για μια υπόθεση που θα έπρεπε να έχει κλείσει σε λεπτά στην εποχή της τεχνολογίας.

Για την ιστορία και στα τρία γραφεία «έβριζαν»… την τύχη τους, κάπου κάπου με ευγενικό τρόπο κάποιον πελάτη που είχε απηυδήσει από την αναμονή και κυρίως την τεχνολογία.

Η αργοπορία στην ηλεκτρονική εξυπηρέτηση ήταν χαρακτηριστική… Σε κάτι παμπάλαια tab η αναμονή για να “αποκαλυφθεί” το ανάλογο έγγραφο και να μπουν οι υπογραφές, σχεδόν ξεπερνούσε την ανάλογη γραφειοκρατική διαδικασία προ διαδικτύου… Διότι ναι το έχω ζήσει και αυτό με ομηρικές μάχες…

Αν θέλουμε να βγάλουμε συμπέρασμα για όλα αυτά, μάλλον θα είναι επισφαλές μη έχοντας τη συνολική εικόνα του νέου τραπεζικού συστήματος το οποίο αν και εκμεταλλεύεται όταν κινδυνεύει τα χρήματα του φορολογούμενου, γίνεται επαρκώς ιδιωτικοποιημένο όταν πρόκειται να μοιραστούν μερίσματα και κέρδη. Ή όταν πρόκειται να απομυζήσει προμήθειες και εισφορές, με το επιτόκιο καταθέσεων (λέμε τώρα καταθέσεις) να έχει φθάσει μηδέν και υπό το μηδέν… κλπ, κλπ, κλπ….

Η μόνη ασφαλής διαπίστωση αφορά το ανθρώπινο δυναμικό.… Το πράγμα τσουλάει καλύτερα σε μια επιχείρηση (δημόσια ή ιδιωτική) όταν έχεις κόσμο, όταν έχεις χέρια, εργαζόμενους που σέβεσαι και εκτιμάς τηρώντας τις εργασιακές υποχρεώσεις. Μόνον έτσι ο εργαζόμενος αντιμετωπίζει ανθρώπινα και με σεβασμό τον πολίτη και επαγγελματικά υπεύθυνα τον εργοδότη του (Ιδιώτη ή Πολιτεία).

Διότι όταν μπαίνουν αξιολογήσεις στη μέση δύο τινά μπορούν να ισχύουν: Είτε ότι αναζητείται πρόσχημα για απολύσεις, είτε για άρση μονιμότητας όταν αφορά το Δημόσιο. Γνώμη μου….