Βασίλης Φλωρίδης: Η “κατάρα του επωνύμου” και το παρασκήνιο των διορισμών στην ηγεσία του Α.Π

Εάν ο αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Βασίλης Φλωρίδης ονομαζόταν Βασίλης …Παπαδόπουλος θα είχε προαχθεί σε εισαγγελέα του ανώτατου δικαστηρίου και (σχεδόν) όλοι θα ήταν ικανοποιημένοι. Οι περγαμηνές του στο δικαστικό σώμα είναι γνωστές, η επιστημονική του επάρκεια αδιαμφισβήτητη, χαίρει δε αποδοχής, όχι μόνο μεταξύ των συναδέλφων του, αλλά, όπως προκύπτει και από το παρασκήνιο …που επιμένει, τόσο στο κυβερνών κόμμα, όσο και σε αυτά της αντιπολίτευσης.

Η Διάσκεψη των προέδρων της Βουλής έκρινε με πλειοψηφία 17 ψήφων πως είναι ο καταλληλότερος για τη θέση (κατά τις πληροφορίες τον στήριξαν 12 βουλευτές της Ν.Δ -κάνοντας χρήση του δικαιώματος της διπλής ψήφου- και πέντε από τα κόμματα της αντιπολίτευσης). Θεωρητικά, ως πρώτος και διακομματικός, θα έπρεπε η υποψηφιότητά του να εγκριθεί και από το υπουργικό συμβούλιο. Τι πιό ενδεικτικό των καλών προθέσεων περί ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης η επιβράβευση ενός δικαστή που τον προτιμά και το δικαστικό σώμα, και ταυτόχρονα, και οι βουλευτές της πλειοψηφίας, και της αντιπολίτευσης…

Υπάρχει, ωστόσο, και η “κατάρα του επωνύμου”. Ο συγκεκριμένος δικαστής ονομάζεται …Φλωρίδης και είναι αδελφός του υπουργού Δικαιοσύνης. Ωστόσο, σε μία ευνομούμενη δημοκρατία κάτι τέτοιο δεν θα έπρεπε να αποτελεί εμπόδιο: δεν καταδικάζεσαι σε επαγγελματική στασιμότητα επειδή ένας συγγενής σου κατέχει πολιτική θέση.

Όταν, για παράδειγμα, στη Βουλή και σε θέσεις-κλειδιά του κράτους υπάρχουν μερικές δεκάδες γιοί, ανήψια, ξαδέλφια κ.ά πολιτικών προσώπων, είναι τουλάχιστον άδικο να εξαντλείται η αυστηρότητα στο πρόσωπο ενός εξαιρετικού δικαστή. Άλλωστε, εάν θέλει κάποιος ανακριτής, εισαγγελέας, εφέτης, ή μέλος της ηγεσίας του Α.Π να πάει με τα νερά της (εκάστοτε) κυβέρνησης μπορεί να το πράξει ασχέτως συγγενικής ή άλλης ιδιότητας. Θέμα προσφοράς και ζήτησης είναι…

Επίσης, όπως ορθά ειπώθηκε κατά τη συνεδρίαση της Διάσκεψης των Προέδρων που εξέτασε τις υποψηφιότητες, τα περί οικογενειακής ευθύνης δεν ανήκουν στο νομικό και πολιτικό μας πολιτισμό και δεν εδράζονται στη νομική και κοινωνική ηθική.

Σε κάθε περίπτωση, εφόσον το υπουργικό συμβούλιο αποδεχόταν την (προ)έγκριση της ΔτΠ και διόριζε τον Βασίλη Φλωρίδη στην Εισαγγελία του Α.Π, και εάν θεωρεί κανείς ότι προκύπτει ζήτημα αυτό δεν αφορά τον δικαστή αλλά τον (αδελφό του) υπουργό. Είπαμε, ο δικαστής θα μπορούσε κάλλιστα να είναι …φιλοκυβερνητικός -εφόσον αυτό υπέθεταν ορισμένοι-, είτε ήταν ο αδελφός του στην κυβέρνηση, είτε όχι. Ως εκ τούτου, εφόσον, επαναλαμβάνω, προέκυπτε θέμα, ο υπουργός θα ήταν αυτός που θα έπρεπε να λάβει τις αποφάσεις του, και ακόμα περισσότερο ο πρωθυπουργός.

Δυστυχώς, κάποιοι (μη γνωρίζοντες και στερεοτυπικά δρώντες) σε κόμματα της αντιπολίτευσης έπεσαν στην παγίδα. Όχι μόνο η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας που εξεμάνη λόγω της …συγγενικής σχέσης (!), αλλά και στελέχη κομμάτων της αριστεράς- όχι, όμως, κατά τις (επίμονες) πληροφορίες και σε πείσμα των όποιων διαψεύσεων και οι εκπρόσωποί τους στη ΔτΠ. Έδρασε, και σε αυτούς η “κατάρα του επωνύμου”. Κι έτσι προσφέρθηκαν αφελώς ως παίκτες στο παιχνίδι να μην φτάσει ο Βασίλης Φλωρίδης στην Εισαγγελία του Α.Π, αλλά εκείνος που πρότεινε ο υπουργός Δικαιοσύνης. Δεν γνώριζαν (και δεν ρώτησαν) ότι ο Γιώργος Φλωρίδης δεν ήθελε τον αδελφό του σε αυτή τη θέση, για να μην βρεθεί σε δύσκολη θέση, με ότι αυτό θα μπορούσε να σημαίνει.

Έτσι, τελικά στην ηγεσία του Α.Π διορίστηκαν πρόσωπα επιλογής του υπουργού, παρότι η “ετυμηγορία” της ΔτΠ ήταν διαφορετική.