Τα πρακτικά μιας σύσκεψης…

Ο Αλέξης Τσίπρας έζησε επί δέκα χρόνια, με αυτό που ίδιος αποκαλεί στρέβλωση της πραγματικότητας ως αποτέλεσμα “μιντιακής και πολιτικής προπαγάνδας” σχετικά με όσα συνέβησαν το καλοκαίρι του 2015, πριν και μετά το δημοψήφισμα, και εν τέλει με την υπαγωγή της χώρας στο τρίτο μνημόνιο. Τι είναι αυτό που, αίφνης τώρα, τον οδηγεί στο αίτημα προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (το οποίο, όπως αναμενόταν, απορρίφθηκε) να δωθούν στη δημοσιότητα τα πρακτικά της συνεδρίασης του Συμβουλίου των Πολιτικών Αρχηγών, την επομένη (6/7) του δημοψηφίσματος;

Στην “φωτογραφία” εκείνης της ιστορικής στιγμής υπήρχαν συγκεκριμένα πρόσωπα. Η Φώφη Γεννηματά δεν ζει πιά, ο Πάνος Καμμένος (κυβερνητικός εταίρος) έχει προ πολλού αποτραβηχτεί από την πολιτική, όπως έχει κάνει και ο Σταύρος Θεοδωράκης, επικεφαλής, τότε, του “Ποταμιού”, ο Ευ. Μεϊμαράκης ήταν (μεταβατικός, μετά την παραίτηση του Αντώνη Σαμαρά) πρόεδρος της Ν.Δ και αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο Δημήτρης Κουτσούμπας, τέλος, είχε διαχωρίσει πλήρως τη θέση του και αυτό είχε επισημανθεί στα πρακτικά της συνεδρίασης.

Ουδείς εκ των παραπάνω είπαν ποτέ το παραμικρό που να αλλάζει τις προσλαμβάνουσες από την κυρίαρχη (πολιτικά και μιντιακά) αντίληψη περί “κωλοτούμπας” από την ετυμηγορία του δημοψηφίσματος και όσα ακολούθησαν. Είχαν την ευκαιρία, αλλά είτε δεν είχαν κάτι διαφορετικό να καταθέσουν, είτε η πολιτική εξέλιξη τους βόλευε.

Ο Κωνσταντίνος Τασούλας επικαλείται κάποιους μάλλον απροσδιόριστους λόγους για να απορρίψει το αίτημα (είχε προηγηθεί κάτι ανάλογο και από την πρόεδρο της Πλεύσης Ελευθερίας, ωστόσο από εντελώς διαφορετική πολιτική αφετηρία). Τα Συμβούλια Πολιτικών Αρχηγών δεν είναι θεσμικά κατοχυρωμένα στο Σύνταγμα και διέπονται από “εθιμικούς” κανόνες, ως εκ τούτου, ούτε είθισται, ούτε πολύ περισσότερο επιβάλλεται η δημοσιοποίηση των πρακτικών τους μετά την παρέλευση κάποιου εύλογου χρόνου.

Από την άλλη, το πολιτικό μας σύστημα δεν φημίζεται για την τήρηση παραδόσεων και θεσμών. Πορεύεται επί δεκαετίες με στερεότυπα και συνήθως η αντίληψη για κάποια ιστορικά γεγονότα είναι περισσότερο εμπειρική και, συχνότερα, διαμορφώνεται από όσα λένε οι πολλοί και οι -κάθε στιγμή- ισχυρότεροι. Αλλά, ακόμα κι αν ο κ. Τασούλας έδινε στη δημοσιότητα τα πρακτικά εκείνης της συνεδρίασης, το πιθανότερο είναι πως ελάχιστοι θα άλλαζαν γνώμη…

Για το καλοκαίρι του ’15, άλλωστε, έχουν μιλήσει και γράψει αρκετοί. Δημοσιογράφοι ως παρατηρητές, αλλά και οι ίδιοι οι άμεσοι ή έμμεσοι πρωταγωνιστές. Τελευταίο σχετικό πόνημα ήταν αυτό της “σιδηράς ” Άγκελα Μέρκελ που (στην αυτοβιογραφία της) κατέθεσε μία μάλλον συμπαθητική και αναμφίβολα ευνοϊκή περιγραφή για τον πρώην πρωθυπουργό. Ελάχιστα ελήφθη υπόψη από την τρέχουσα (πολιτική) αντίληψη, όπως συνέβη και με αναφορές άλλων πρωταγωνιστών της περιόδου, από τον Μπάρακ Ομπάμα, μέχρι τον Φρανσουά Ολάντ, τον Θαπατέρο, ακόμα και τον Ντάϊσελμπλουμ.

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι βέβαιο ότι είχε προβλέψει πως το αίτημά του στον ΠτΔ θα έπεφτε σε τοίχο. Όπως επίσης γνωρίζει ότι ούτε ο Μεϊμαράκης, ούτε ο Θεοδωράκης, ούτε οιοσδήποτε άλλος εκ των πρωταγωνιστών εκείνης της συνεδρίασης θα μιλήσουν. Ακόμα και ο πρώην ΠτΔ Προκόπης Παυλόπουλος έχει πει κατά καιρούς μόνο όσα θεσμικά μπορούσε να πει, τίποτε που να ανατρέπει την κυρίαρχη άποψη.

Είναι προφανές, όμως, ότι ο πρώην πρωθυπουργός έκανε την συγκεκριμένη κίνηση περισσότερο για να υποδηλώσει ότι εκείνη η περίοδος δεν είναι ένα “στίγμα” στην πολιτική διαδρομή του, αλλά μία πολύ δύσκολη και αναγκαστική απόφαση που του κόστισε πολιτικά, την ευθύνη για την οποία δεν αποποιείται. Προσπαθεί περισσότερο να κλείσει το συγκεκριμένο κεφάλαιο, και μετά την άρνηση του ΠτΔ μπορεί να αναμένει κανείς ότι θα μιλήσει ο ίδιος σε στιγμή που θα επιλέξει.

Όλα αυτά συνιστούν πιθανότατα μία καλά μελετημένη προετοιμασία για τα επόμενα βήματα. Ξεκίνησε με τα πρώτα ψήγματα αυτοκριτικής για τη Novartis και για κάποιες αποφάσεις της διακυβέρνησής του (αναμφίβολα θα μπορούσε να είναι πολύ πιό γενναίος…), τώρα επιχειρεί να αντιπαρατεθεί με το πολιτικό και μιντιακό πλαίσιο που δημιουργήθηκε για το 2015,. Ίσως ακολουθήσουν κι άλλα.

Για να επιστρέψει στην κεντρική σκηνή ακολουθεί πιστά το manual του “rebranding”, μένει να φανεί εάν το πολιτικό του κεφάλαιο (το οποίο, είναι αλήθεια, διατηρεί μέσα στην αντιπολιτευτική ανυδρία της εποχής) μπορεί να τον οδηγήσει σε κάτι φρέσκο και δυναμικό. Μία επιστροφή, άλλωστε, άνευ σοβαρού διακυβεύματος και τεκμηριωμένης εναλλακτικής πρότασης, και χωρίς σοβαρό νέο “ρόστερ”, θα τον ωθούσε οριστικά στην αποστρατεία…