Ο Γιάννης ζητά να μάθει πώς γεννήθηκε – Κι όμως, του αρνούνται τον φάκελο γέννησής του

Παρά την προσωπική παρέμβαση του υπουργού Υγείας Άδωνι Γεωργιάδη και τη δηλωμένη διάθεση συνεργασίας της διοικήτριας του νοσοκομείου «Αλεξάνδρα», ο Γιάννης –ο άνθρωπος που κάποτε δηλώθηκε νεκρός και παραδόθηκε παράνομα για υιοθεσία– εξακολουθεί να δίνει έναν καθημερινό αγώνα για κάτι αυτονόητο: να αποκτήσει πρόσβαση στον φάκελο της ίδιας του της γέννησης.

Το πρωί της Τρίτης, ο ίδιος και η σύντροφός του, Καλλιθέα Κοσσυβάκη, συναντήθηκαν με τον Άδωνι Γεωργιάδη. Ο υπουργός επικοινώνησε αμέσως με τη διοικήτρια του νοσοκομείου ζητώντας να διευκολυνθεί η διαδικασία. Πράγματι, η διοικήτρια έδειξε προθυμία: κινητοποιήθηκε το αρχείο, άνοιξαν οι διάδρομοι της διοίκησης, και έπειτα από ώρες αναζήτησης εμφανίστηκαν τρία βιβλία – δύο εκ των οποίων μέχρι τότε υποστήριζαν ότι… δεν υπήρχαν.

Αλλά τότε εμφανίστηκε το «εμπόδιο»: ο νομικός σύμβουλος του νοσοκομείου ισχυρίστηκε πως δεν προκύπτει σαφής ταυτοπροσωπία ανάμεσα στο βρέφος που καταχωρήθηκε το 1981 και τον σημερινό ενήλικα Ιωάννη Καγκάνη.

Κι όμως: μπροστά του υπήρχαν όλα τα σχετικά έγγραφα.
– Οι ληξιαρχικές πράξεις γέννησης και με τα δύο ονόματα
– Η απόφαση υιοθεσίας του 1982
– Τα επίσημα έγγραφα από το ΠΙΚΠΑ

Παρά τα παραπάνω, η άρνηση παρέμεινε. Η μόνη «λύση» που προτάθηκε ήταν εισαγγελική παραγγελία. Έτσι, το επόμενο πρωί, ο Γιάννης προσέφυγε στην εισαγγελέα Ακροάσεων. Η απάντηση; Αρνητική. Όπως του εξηγήθηκε, πρέπει πρώτα να λάβει επίσημη, αιτιολογημένη απόρριψη από το ίδιο το νοσοκομείο – κάτι που η διοικήτρια αρνήθηκε να εκδώσει.

Η ίδια ωστόσο δεσμεύτηκε να βρει εσωτερική λύση. Την Παρασκευή, με εξουσιοδότηση από τη βιολογική του μητέρα και όλα τα έγγραφα στα χέρια του, ο Γιάννης περίμενε στο νοσοκομείο από τις 12:00 το μεσημέρι έως τις 17:00. Οι διαβεβαιώσεις ήταν συνεχείς: «σε λίγο θα παραλάβετε τον φάκελο».

Τελικά του δόθηκε μόνο ένα απλό, μη επικυρωμένο χαρτί, χωρίς σφραγίδα, με γενικές πληροφορίες για τη γέννησή του. Όμως και αυτή η απάντηση κρύβει μια οδυνηρή αντίφαση.

Το νοσοκομείο του έδωσε πληροφορίες για το πότε γέννησε η μητέρα του και για το βρέφος –δηλαδή για τον ίδιο– αλλά την ίδια στιγμή του αρνείται τον πλήρη φάκελο με το επιχείρημα ότι… δεν είναι βέβαιο πως πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο.

«Αν δεν είμαι εγώ αυτός, γιατί μου δίνετε προσωπικά δεδομένα για μια γέννα που –θεωρητικά– δεν με αφορά;» αναρωτιέται ο ίδιος.

Ένα ακόμη μυστήριο περιπλέκει την υπόθεση: στο βιβλίο τοκετών, δίπλα στο όνομα της μητέρας του Γιάννη, υπάρχουν δύο σημάδια. Μια τελεία με κόκκινο στιλό – ίδια με εκείνη σε άλλες τρεις περιπτώσεις – και ένα μπλε τσεκάρισμα που αρχικά φαινόταν μοναδικό. Όμως, ξεφυλλίζοντας το βιβλίο, διαπιστώθηκε πως εμφανίζεται και αλλού.

Ένα κρυφό σύστημα σημείων; Ένα σιωπηλό αρχείο ταξινόμησης; Κανείς δεν έχει δώσει ακόμα εξήγηση.

Κι έτσι, 43 χρόνια μετά τη γέννησή του, ο Γιάννης παραμένει εγκλωβισμένος σ’ έναν γραφειοκρατικό λαβύρινθο που αρνείται να του επιτρέψει να γνωρίσει την αρχή της δικής του ζωής.