Kαββαδία στο Libre: Γι’ αυτό θα περπατήσω προς τη Γάζα

Η Αννέτα Καββαδία θα μπορούσε να περιοριστεί στις εξ αποστάσεως διαμαρτυρίες για την κατάσταση στη μαρτυρική Γάζα. Αντ’ αυτού όμως η πρώην βουλεύτρια του ΣΥΡΙΖΑ (και πάντα δημοσιογράφος) μπαίνει στο March to Gaza με στόχο να ενώσει τη φωνή με πολλούς άλλους και άλλες στον τόπο των γεγονότων σε μία αποστολή που έχει τα ρίσκα της.

Λίγο πριν μπει στο αεροπλάνο για το Κάιρο, η κα Καββαδία μίλησε στο Libre για το κίνητρο της απόφασή της.

Συνέντευξη

Νίκος Γιαννόπουλος

Γιατί αποφάσισες να πάρεις μέρος σ’ αυτήν την ενέργεια; Υπήρχε κάποιου είδους δισταγμός;

Ήταν από τις αποφάσεις για τις οποίες δεν είχα, ούτε στιγμή, δεύτερες σκέψεις. Μια εσωτερική ανάγκη να είμαι εκεί, να δώσω το παρόν, να ενώσω τη φωνή μου με αυτή χιλιάδων ακόμη από ολόκληρο τον κόσμο, για έναν σκοπό βαθιά ανθρωπιστικό –να επιτραπεί η είσοδος ανθρωπιστικής βοήθειας στη Γάζα- δεν μου άφησε περιθώρια δισταγμού. Η συμμετοχή μου σε αυτό το καραβάνι ανθρωπιάς και αλληλεγγύης ήταν για μένα μονόδρομος αφού αυτό που χρόνια συμβαίνει στην πολύπαθη περιοχή -οι δολοφονίες και ο διωγμός των παλαιστινίων, η γενοκτονία (μη φοβόμαστε τις λέξεις), ο λιμός και οι εικόνες με τα σκελετωμένα παιδικά κορμιά, σε συνδυασμό με την ατιμωρησία ενός κράτους-δολοφόνου όπως το Ισραήλ και την εκκωφαντική σιωπή της Δύσης απέναντι στο διαχρονικό έγκλημα- πρέπει, μα κάποιον τρόπο, να ακουστεί, να αναδειχθεί. Και μια παγκόσμια πορεία αλληλεγγύης με αυτά τα χαρακτηριστικά, ανεξαρτήτως της τελικής έκβασης, αμέσως μετά μάλιστα από τον θετικό θόρυβο που προκάλεσαν οι ακτιβιστές και οι ακτιβίστριες του σκάφους Μαντλίν, έχει ήδη καταφέρει να σπάσει το πέπλο της σιωπής, να δημιουργήσει ρωγμές, να καταστεί γεγονός, να γράψει Ιστορία πριν καν ξεκινήσει.

Θα μπορούσες να μας δώσεις ένα συνοπτικό περίγραμμα των προγραμματισμένων ενεργειών σας εκεί και πού ακριβώς θα κινηθείτε;

Η αποστολή σκοπεύουμε να ξεκινήσει από το Κάιρο το πρωί της 13ης Ιουνίου οπότε με πούλμαν θα κατευθυνθούμε προς την πόλη Ελ Αρίς -λιμάνι στη χερσόνησο του Σινά, στις ακτές της Μεσογείου όπου αποβιβάζονται τα φορτηγά με την ανθρωπιστική βοήθεια τα οποία, ως γνωστόν, δεν μπορούν να φτάσουν στον προορισμό τους, τη συνοριακή πόλη Ράφα. Από κει και πέρα, περπατώντας στην έρημο του Σινά, στόχος μας είναι να διασχίσουμε τα 48 χιλιόμετρα που χωρίζουν τις δύο πόλεις (Ελ Αρίς-Ράφα) συνοδεύοντας τα φορτηγά με την ανθρωπιστική βοήθεια και να πιέσουμε ώστε να σπάσει η απάνθρωπη απαγόρευση.  

Τι είδους μηνύματα θέλετε να μεταφέρετε στη Γάζα εκ μέρους της ελληνικής κοινωνίας;

Παρά το ότι η ελληνική κυβέρνηση αποδεικνύεται από τους πιο πιστούς συμμάχους της κυβέρνησης Νετανιάχου, επιλέγοντας απολύτως συνειδητά να στέκεται στη λάθος πλευρά της Ιστορίας και να κλείνει συστηματικά τα μάτια σε αυτό το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, σημαντικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας αποδεικνύει διαχρονικά πως στέκεται στο πλευρό της Παλαιστίνης.

Εμείς λοιπόν, τα 205 μέλη της ελληνικής αποστολής, κομμάτι του διεθνούς κινήματος αλληλεγγύης, επιδιώκουμε να γίνουμε η φωνή όλων όσοι δεν επιλέγουν τη σιωπή απέναντι στο έγκλημα, όλων όσοι παίρνουν θέση –ακόμη και με προσωπικό κόστος- και δεν βολεύονται πίσω από ανώδυνες «ουδετερότητες». Επιδιώκουμε να γίνουμε η φωνή όλων όσοι απαιτούν το αυτονόητο: εκεχειρία, πρόσβαση στη βοήθεια, δικαιοσύνη για τα δίκια του Παλαιστινιακού λαού. Επιδιώκουμε να φτάσει αυτή η φωνή, η κραυγή καλύτερα, μέχρι τους εκατοντάδες χιλιάδες εγκλωβισμένους άμαχους στη λωρίδα της Γάζας στέλνοντας το μήνυμα πως η αλληλεγγύη είναι εδώ. Και πως το «ποτέ ξανά» δεν είναι απλώς μια ιστορική υπόμνηση αλλά ένα πρόταγμα και μια ανάγκη του σήμερα.

–Πώς αντιμετωπίζεις τον τρόπο με τον οποίο τερματίστηκε η αντίστοιχη ανθρωπιστική αποστολή του πλοίου Μαντλίν από το ισραηλινό στρατό;

Δεν θα σταθώ στην παράμετρο της διεθνούς νομιμότητας -κατάληψη υπό βρετανική σημαία σκάφους σε διεθνή ύδατα και σύλληψη των επιβαινόντων- καθώς δεν είναι η πρώτη φορά που ο…χαϊδεμένος νταής της περιοχής παραβαίνει κάθε έννοια διεθνούς δικαίου και προχωρά σε επίδειξη δύναμης και τσαμπουκά. Αυτό που πρέπει, κατά την άποψή μου, να κρατήσουμε είναι η τεράστια νίκη των 12 ανθρώπων που επέβαιναν στη Μαντλίν. Γιατί περί νίκης πρόκειται καθώς αυτό που κατάφεραν με την ακτιβιστικη δράση τους είναι να γίνουν περισσότερο ευδιάκριτα παρά ποτέ, τα όρια δύο κόσμων: ανθρωπιά, αλληλεγγύη, δικαιοσύνη από τη μια, βαρβαρότητα, τρόμος, βία από την άλλη.

Τώρα λοιπόν είναι η στιγμή να κάνουμε όλ@ τις επιλογές μας. Χωρίς «ναι μεν, αλλά», χωρίς μισόλογα, ξεκάθαρα και δυνατά. Αυτό έκανε το πλήρωμα της Μαντλίν, αυτό θα κάνει το Sumud που ξεκινά σε λίγο από την Τυνησία, αυτό θα κάνουμε και εμείς στη March to Gaza. Και μαζί με όλ@ εμάς, ο κόσμος που είμαι σίγουρη πως θα κατακλύσει τους δρόμους σε όλο τον πλανήτη τις μέρες που η αποστολή μας θα βρίσκεται στην έρημο.

Είναι σαφές πως η παλαιστινιακή υπόθεση αφορά πλέον όλο και περισσότερο κόσμο -κι αυτό είναι μια σπουδαία νίκη του κινήματος αλληλεγγύης, που υπάρχει όσο υπάρχει η παλαιστινιακή αντίσταση.