“Συνεργασίες με τον διάβολο” και θύματα της ελαφρότητας…

Στη “Συμφωνία με το Διάβολο” της Lorraine Heath, όπου η λαίδη Κάθριν (Μέιμπρι) διακινδυνεύει τη φήμη της, όταν έρχεται σε επαφή με τον Κόμη Λούσιαν (Λάνγκτον), έναν αλλόκοτα γοητευτικό άνδρα που μεγάλωσε στους βίαιους δρόμους του Λονδίνου και τον αποκαλούν Κόμη Διάβολο. Με την προσπάθεια να προσελκύσει τους έξι ανεξάρτητους βουλευτές του κόμματος Κασσελάκη, ο ΣΥΡΙΖΑ διακινδύνευσε όχι μόνο τη φήμη του, αλλά και την ίδια την υπόστασή του.

Η προσπάθεια κατέληξε σε φιάσκο, ο πρόεδρος του Κι.ΔΗ απέσυρε τους βουλευτές του από την κοινή πρόταση για προανακριτική και προσχώρησε στην πρόταση της Μαρίας Καρυστιανού (Σύλλογος Θυμάτων Τεμπών), σε μία συνεργασία ετερόκλητων (;) κομμάτων που περιλαμβάνει την Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου, την Ελληνική Λύση του Κυριάκου Βελόπουλου, τη Νίκη του Δημήτρη Νατσιού και των βουλευτών που προέρχονται από τους “Σπαρτιάτες”.

Από την Κουμουνδούρου μπορούν να φλυαρούν όσο θέλουν για το πολιτικό unfair του Κασσελάκη, το ζήτημα ωστόσο προκύπτει από την ελαφρότητα με την οποία προσέγγισαν εκείνους που τους θεωρούν “μόρφωμα” και “πραξικοπηματίες”. Όχι μόνο δεν πήγε καλά η “συνεργασία με τον διάβολο”, αλλά ανέδειξε βαθύ εσωτερικό πρόβλημα, τις διαφωνίες μεταξύ κορυφαίων στελεχών και την έλλειψη στοιχειώδους οξυδέρκειας. Εις διπλούν, μάλιστα, καθώς ήδη είχαν βρει κλειστή την πόρτα της Νέας Αριστεράς, επειδή ήθελαν οπωσδήποτε να βάλουν στο κάδρο της διερεύνησης τυχόν ποινικών ευθυνών και τον ίδιο τον πρωθυπουργό- πιθανώς για να υπερκεράσουν την πιό… συντηρητική πρόταση του ΠΑΣΟΚ.

Δεν φταίει, προφανώς, ο Κασσελάκης. Αυτός είναι- που θα έλεγε κι ο Κουτσούμπας-, θα έπρεπε να περιμένουν πώς καραδοκεί για μία πολιτική ρεβάνς. Αλλά και ομαλά να εξελίσσονταν όλα, από μόνη της μία τέτοια σύμπλευση θα ενέτεινε τη σύγχυση στο συρρικνούμενο εκλογικό σώμα της κεντροαριστεράς. Οι σκληρά αντισυστημικοί πρώην ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ διαθέτουν πλέον άλλες επιλογές, ό,τι έχει απομείνει σχετικό στον ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει καρικατούρα μπροστά στις αυθεντικότερες εκφράσεις της Κωνσταντοπούλου, ακόμα και του Βελόπουλου (οι μετρήσεις δείχνουν, άλλωστε, ακόμα και απευθείας μετακινήσεις ψηφοφόρων).

Από την άλλη, τα Τέμπη δημιουργούν, για πρώτη φορά, ένα αλλοπρόσαλλο μπλοκ με αντισυστημικούς και ακροδεξιούς που προσπαθούν να εκμαιεύσουν νομιμοποίηση από την δίκαιη οργή των οικογενειών των θυμάτων της τραγωδίας και την γενικότερη αίσθηση περί συγκάλυψης.

Όμως, όπως και στο Μάτι ήταν η Δικαιοσύνη που περιέγραψε το πλαίσιο σχετικά με το εάν στοιχειοθετείται (προσοχή: όχι εάν υπάρχει) τυχόν ποινική ευθύνη πολιτικών προσώπων, έτσι και στα Τέμπη, πάλι η Δικαιοσύνη ορίζει το πλαίσιο. Προφανώς αυτό εξοργίζει πολλούς, όμως η οργή δεν μετουσιώνεται πάντοτε σε κατηγορητήρια.

Όλα αυτά συνιστούν πολιτική “πάσα” στην κυβέρνηση, ώστε να επιμείνει με περισσότερα επιχειρήματα στην δική της πρόταση που οδηγεί μαθηματικά στην απαλλαγή. Κυριότερο, φυσικά, απ΄ αυτά η “εργαλειοποίηση” (που αποτυπώνεται και δημοσκοπικά). Όταν Κωνσταντοπούλου και Βελόπουλος (τα δύο κόμματα που αυξάνουν τα ποσοστά τους στις μετρήσεις), κάθονται στο ίδιο τραπέζι με τον “κυνηγό ευκαιριών” Κασσελάκη, το Νατσιό, και τους ακροδεξιούς Σπαρτιάτες, η κυβέρνηση βρίσκει στρωμένο το τραπέζι.

Κι όταν η θεσμική κεντροαριστερά του Φάμελλου και του Χαρίτση παραπαίουν και μένουν εκτός του κοινοβουλευτικού κάδρου της προανακριτικής, η ζημιά γίνεται ακόμα μεγαλύτερη.