Φυλή:Επιχείρηση διάσωσης εγκυμονούσας ελαφίνας που δεν κατάφερε να γεννήσει

Ήταν απόγευμα Σαββάτου, 24 Μαΐου, όταν κάτοικοι της Φυλής παρατήρησαν κάτι σπαρακτικό: ένα θηλυκό ελάφι, εξαντλημένο, περιφερόταν άσκοπα για ώρες, προσπαθώντας μάταια να γεννήσει. Ήταν φανερό πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Το ζώο στέκονταν αδύναμο, με εμφανή ίχνη πόνου. Δεν υπήρχε χρόνος για καθυστερήσεις.

Το τηλέφωνο της ΑΝΙΜΑ δεν άργησε να χτυπήσει. Στην άλλη άκρη της γραμμής, μέλη του Φιλοζωικού Συλλόγου Φυλής «ΑΓΑΠΑΖΩ» και πολίτες, ζητούσαν βοήθεια. Ο κτηνίατρος Γρηγόρης Μαρκάκης και η Άννα Μαντά, ειδική σε επιχειρήσεις πεδίου, κινήθηκαν αμέσως προς το σημείο. Λίγο αργότερα, έφτασαν και δασικοί υπάλληλοι του Δασαρχείου Πάρνηθας, ενώ η Διεύθυνση Διαχείρισης Δασών ενημερωνόταν συνεχώς για τις εξελίξεις.

Το θέαμα ήταν σκληρό. Η ελαφίνα υπέφερε από αποφρακτική δυστοκία. Το μικρό της – ήδη νεκρό – κρεμόταν από τη γεννητική οδό, με τα πρόσθια άκρα εκτεθειμένα. Η ζωή της μητέρας κρεμόταν από μια κλωστή: κινδύνευε από σήψη και απόλυτη εξάντληση.

Ο κτηνίατρος αναισθητοποίησε το ζώο με ειδικό εξοπλισμό για άγρια θηλαστικά (Jabstick), του χορήγησε υγρά και φάρμακα και αποφάσισε άμεση μεταφορά στο «Νοσοκομείο Ζώων Αθηνών» στο Πικέρμι. Η επιχείρηση ήταν δύσκολη: η διακομιδή έγινε με όχημα του Δασαρχείου και τη συνδρομή της Πολιτικής Προστασίας, ενώ ο κτηνίατρος παρέμεινε δίπλα της σε όλη τη διαδρομή για την παρακολούθηση της αναισθησίας – μια πρόκληση, ιδιαίτερα σε εγκυμονούντα ζώα.

Στην κτηνιατρική κλινική, μια ομάδα ανθρώπων ενώθηκε σε μια κοινή αποστολή: να σώσει την ελαφίνα. Το νεκρό έμβρυο, που βρισκόταν σε ανώμαλη θέση στη μήτρα, αφαιρέθηκε χωρίς καισαρική, με ήπιο αλλά επίπονο χειρισμό. Κανείς δεν μίλησε, αλλά όλοι γνώριζαν ότι είχαν προλάβει την καταστροφή για λίγα μόνο λεπτά.

Η επόμενη στάση ήταν το Αττικό Ζωολογικό Πάρκο. Εκεί, σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο, η ελαφίνα συνεχίζει να νοσηλεύεται, με κλινική εικόνα που σταθερά βελτιώνεται. Είναι αδύναμη, αλλά αναρρώνει. Και όταν θα είναι έτοιμη, θα επιστρέψει στην ελευθερία της.

Ίσως να μην κατάφερε να φέρει στον κόσμο το μικρό της. Αλλά δεν ήταν μόνη. Και αυτή η ιστορία, μέσα από τον πόνο και την απώλεια, αναδεικνύει κάτι σπουδαιότερο: πως όταν άνθρωποι και φορείς συνεργάζονται με ενσυναίσθηση και γνώση, μπορούν να αλλάξουν την κατάληξη – ακόμη και στις πιο δύσκολες μάχες.