Καρυστιανού: Η ανάρτησή της για τις μητέρες στην Γάζα

Η Μαρία Καρυστιανού προχώρησε σε μια συγκλονιστική ανάρτηση εκφράζοντας την αλληλεγγύη της προς τον παλαιστινιακό λαό και καταδικάζοντας τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στη γενοκτονία στη Γάζα

Στην ανάρτησή της, η κ. Καρυστιανού περιγράφει την κατάσταση στη Γάζα ως «άδικη και απελπιστική», τονίζοντας την ανάγκη για παγκόσμια αφύπνιση και δράση απέναντι στη γενοκτονία που εξελίσσεται . Καλεί τους πολίτες να σταθούν ενεργά στο πλευρό της δικαιοσύνης, ενθαρρύνοντάς τους να διαμαρτυρηθούν, να στηρίξουν, να βοηθήσουν και να επιλέξουν τη σωστή πλευρά της ιστορίας

Επιπλέον, καταδικάζει τη σιωπή της Ελλάδας για τη γενοκτονία στη Γάζα, αναφέροντας χαρακτηριστικά: «Αρνούμαι να πιστέψω πως ήταν αυτή η φωνή της Ελλάδας… Δεν είναι δική μας αυτή η επιλογή. Η δική μας φωνή δεν συντάσσεται με το σκοτάδι» .

Η ανάρτησή της ολοκληρώνεται με τη φράση: «Σιωπούμε όταν τα μωρά κοιμούνται, όχι όταν πεθαίνουν… Όταν πεθαίνουν, χρέος μας είναι να γινόμαστε θεριά ανήμερα… Χρέος μας» .

Αναλυτικά η ανάρτησή της

«Αβάσταχτος ο πόνος , η αδικία , η απελπισία…

Πόση θλίψη Θεέ μου…

Ποιοί είναι ΑΥΤΟΙ που αποφασίζουν ποιός θα έχει να φάει και ποιός να γιατρευτεί;; Με ποιο δικαίωμα κάποιος αποφασίζει για άλλον αν θα ζήσει ή θα πεθάνει;

Η ανθρωπότητα υποφέρει. Στέγνωσε από ανθρωπιά και σεβασμό.

Η μυρωδιά του θανάτου μας καίει ολόγυρα!

Σε ένα βαθύ επίπεδο όλοι το αισθανόμαστε αυτό… αν όχι δεν ανήκουμε πλέον στους ανθρώπους…

Οφείλουμε να σταθούμε στην σωστή πλευρά της ιστορίας.

Να διαμαρτυρηθούμε, να στηρίξουμε , να βοηθήσουμε.

Την ξέρουμε καλά αυτήν την μυρωδιά. Τον έχουμε νιώσει αυτό τον κεραυνό στα μύχια της ψυχής μας!

Κουβαλάμε στα κύτταρά μας χρόνια ξεριζωμού, πολέμου, θανάτου, σκλαβιάς.

Πώς γίνεται να μην κατανοούμε, να μην συμπονούμε, να μην κοιτάμε προς τα εκεί;

Σταματήσαμε να λογιζόμαστε για άνθρωποι;

Οχι. Αρνούμαι να πιστέψω πώς ήταν αυτή η φωνή της Ελλάδας… Δεν είναι δική μας αυτή η ντροπιαστική επιλογή. Η δική μας φωνή δεν συντάσσεται με το σκοτάδι. Η δική μας φωνή είναι άλλη από τη φωνή τους κέρδους και του μίσους.

Τον γνωρίζουμε αυτόν τον πόνο, χάσαμε και εμείς τους πιο αγαπημένους… Αρνούμαστε

να μείνουμε θεατές της πιο φρικτής τους φαντασίωσης.. και τώρα μας καταδικάζουν και ως συνεργούς σε δολοφονίες άμαχου πληθυσμού, σε δολοφονίες παιδιών! Ήμαρτον!

Ως άνθρωπος και ως μητέρα στέκομαι με σκυμμένο κεφάλι μπροστά στις μαχόμενες μάνες…

Σιωπούμε όταν τα μωρά κοιμούνται, όχι όταν πεθαίνουν…

Όταν πεθαίνουν , χρέος μας είναι να γινόμαστε θεριά ανήμερα ….

Χρέος μας!

«Οὒτοι συνέχθειν,ἀλλά συμφιλεῖν ἔφυν»…»