Τρεις παρόντες, ένας απών, και μία “νάρκη”…

Σε πρόσφατη δημοσκόπηση (Opinion Poll/ Action24), το ποσοστό εκείνων που επιθυμούν την συνεργασία του ΠΑΣΟΚ, με τον ΣΥΡΙΖΑ, και τη Νέα Αριστερά, έφτανε το 37%, παρότι στην ίδια μέτρηση τα ποσοστά των κομμάτων στην Πρόθεση Ψήφου άγγιζαν μόνο το 18%, και περίπου το 22% στην Εκτίμηση (με αναγωγή στα έγκυρα).

Κάτι σημαίνει αυτό, χωρίς, φυσικά, να προδιαγράφει κάποια πολιτική κοσμογονία. Το μήνυμα έφτασε, προφανώς, στους Νίκο Ανδρουλάκη, Σωκράτη Φάμελλο, και Αλέξη Χαρίτση, κι έτσι ακριβώς όπως έφτασε “αρχειοθετήθηκε” στα κομματικά συρτάρια. Ουδείς το ανέδειξε επαρκώς. Οι αποφάσεις έχουν ληφθεί και φαίνεται να παραμένουν ακλόνητες. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ (ομού με τα κορυφαία στελέχη) δηλώνει πως δεν αλλάζει η στρατηγική της πολιτικής αυτονομίας προς τις εκλογές, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει απογοητευμένος και θυμωμένος που δεν υπήρξε ανταπόκριση στα επίμονα αιτήματά του για κάθοδο με κοινά ψηφοδέλτια, ο δε επικεφαλής της Νέας Αριστεράς επικαλείται μεν το γαλλικό “Λαϊκό Μέτωπο”, η ομάδα Σακκελαρίδη-Τσακαλώτου, ωστόσο, κάνει την δική της ανάγνωση και προτείνει συνεργασία που θα περιλαμβάνει και τη Ζωή Κωνσταντοπούλου.

Όλοι επικαλούνται την …κοινωνία, το γεγονός, ωστόσο, ότι στις μετρήσεις πάνω από το 50% επιθυμεί την συνεργασία των δυνάμεων της κεντροαριστεράς καταλήγει στα ίδια συρτάρια.

Πάλι στις μετρήσεις, το σενάριο επιστροφής του Αλέξη Τσίπρα στην κεντρική σκηνή βρίσκει αρκετούς θιασώτες. Ένας στους τέσσερις στο σύνολο των ψηφοφόρων το αντιμετωπίζει θετικά, τα δε ποσοστά αυξάνουν σημαντικά στις εκλογικές βάσεις των κομμάτων. Κι’ αν στον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Αριστερά, κάτι τέτοιο είναι πολύ λογικό, ενδιαφέρον αποκτά ότι αποτελεί επιθυμία σημαντικού τμήματος των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, και –έκπληξη(!)– στο 45% αυτών της Πλεύσης Ελευθερίας- ακόμα κι αν η πρόεδρός της τον αποκαλεί “τουρίστα”, “καταστροφέα”, και δηλώνει πως θα κάνει ότι περνάει από το χέρι της για να μείνει στο…“λαγούμι”.

Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Μεϊκόπουλος δήλωσε (Action24) πως “ο Τσίπρας πρέπει να επιστρέψει άμεσα στην κεντρική σκηνή”, αναφέροντας ότι “όλοι μιλούν γι΄ αυτόν, πολύ περισσότερο απ΄ ότι για τους αρχηγούς των κομμάτων της κεντροαριστεράς”. Είναι ο πρώτος που το λέει ορθά-κοφτά.

Φυσικά, ο Τσίπρας δεν θα πεισθεί από τον Μεϊκόπουλο– είπαμε: ενίοτε είναι πολύ ευχάριστο να μιλούν για εσένα, μπορεί να γίνει δυσάρεστο εάν εμπλακείς ξανά στον καθημερινό πολιτικό ανταγωνισμό.

Όλα αυτά υπογραμμίζουν τα αδιέξοδα ολόκληρου του χώρου και ενός εκάστου ξεχωριστά.

Το ΠΑΣΟΚ είναι υποχρεωμένο να φτάσει μόνο του στις εκλογές και να διακινδυνεύσει ακόμα και να βρεθεί τρίτο κόμμα, ή στην καλύτερη περίπτωση να γράψει μία εκλογική επίδοση που θα απέχει 15 ή και 20 μονάδες από τη Ν.Δ. Εάν, δε, το φθινόπωρο, και μετά τις εξαγγελίες παροχών από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, η τελευταία φθάσει δημοσκοπικά το 32% (αυτοί είναι οι υπολογισμοί στο Μαξίμου), και το ΠΑΣΟΚ παραμείνει κολλημένο μεταξύ 10 και 13%, τότε… τετέλεσται.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναζητά τρόπους να πείσει ότι η αντιπολιτευτικά μονοθεματική και πολιτικά ανύπαρκτη, όπως την αποκαλει, Πλεύση Ελευθερίας δεν μπορεί να εγγυηθεί την πτώση της κυβέρνησης –μάλλον να ενισχύσει το δίλημμα περί σταθερότητας μπορεί-, και πως ο ίδιος είναι κάτι περισσότερο από το 6-7%, στην καλύτερη περίπτωση, που δείχνουν οι μετρήσεις. Και η Νέα Αριστερά θα συνεχίσει να ομφαλοσκοπεί σχετικά με το εάν οι 8 από τους 11 βουλευτές της πρέπει να κάνουν την καρδιά τους πέτρα και να ενωθούν με τον ΣΥΡΙΖΑ, αφήνοντας τον Τσακαλώτο στην πολιτικά πολυτελή μοναξιά της ιδεολογικής καθαρότητας.

Απέναντι σε αυτόν τον κατακερματισμένο χώρο, η Ζωή Κωνσταντοπούλου συνεχίζει απτόητη τις καλά σκηνοθετημένες κόντρες της στη Βουλή και τις επικοινωνιακά άψογες εμφανίσεις της στα κανάλια, μαζεύοντας εκείνο το τμήμα του εκλογικού σώματος που δεν βλέπει άλλη λύση από την τελική σύγκρουση. Το’ χει πιάσει το νόημα, απέναντι στην αμηχανία και τους πολιτικούς εγωϊσμούς των άλλων, τους “τρολάρει” με προτάσεις για κοινοβουλευτικές συνεργασίες, και ικανοποιείται ακούγοντας τους πάντες να μιλούν γι’ αυτήν.

Εφόσον στις επόμενες μετρήσεις το μοτίβο της δεύτερης θέσης για την Πλεύση Ελευθερίας συνεχιστεί, η πρόεδρός της θα αποδειχτεί μία πολιτική νάρκη που θα σκάσει στα πόδια των αρχηγών (…) της κεντροαριστεράς. Η κατάρα που υποτίθεται ξορκίζουν γίνεται δεύτερη φύση τους και όχι μόνο θα δουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη να μπαίνει για τρίτη φορά (αν και δυσκολότερα) στο Μαξίμου, αλλά θα διαπιστώσουν πως ακόμα και τα πιό όμορφα χωριά, όμορφα καίγονται.