Ευρωπαίοι με… πληρεξούσιο- Τελικά, ξέρουμε, τι ψηφίζουμε;

Τελικά, τι ψηφίζουμε σε 33 μέρες; Κόμμα σε σκληρή “εθνική ατζέντα”, ώστε ή να μην τεθεί σε κίνδυνο η πολιτική σταθερότητα, ή να εκφράσουμε την αποδοκιμασία μας στην κυβερνηση; Ή, μήπως, τους καλύτερους που μπορούν να εκπροσωπήσουν τη χώρα σε μία Ευρώπη που αλλάζει ραγδαία και αναμετράται, αφενός με την καλπάζουσα ακροδεξιά, αφετέρου με τις νέες προκλήσεις που ορίζονται από το πλαίσιο των εκθέσεων Ντράγκι και Λέτα; Ψηφίζουμε τους καλύτερους ή εκείνους που μας υποδεικνύουν τα κόμματα ως φωτογενείς και προβεβλημένους;

Σε μία ιδανική περίπτωση ο μέσος ψηφοφόρος που δεν συμμερίζεται την εκλογική συμπεριφορά της “δαγκωτής” ψήφου θα μπορούσε να επιλέξεις κάποιες πραγματικά αξιόλογες υποψηφιότητες με ευρωπαϊκό πολιτικό “αξάν” και ουσιαστικές δυνατότητες απ΄ όλα τα κόμματα. Διότι υπάρχουν, πράγματι, αρκετές τέτοιες σε κάθε κομματικό ψηφοδέλτιο. Ξεχάστε το. Δεν θα συμβεί. Αλλά και από τα πρόσωπα που προτείνουν τα κόμματα, πάλι το επικοινωνιακό παιχνίδι είναι σχεδόν “στημένο”. Μία βουτιά στην “επετηρίδα” των ψηφοδελτίων, για παράδειγμα, θα μπορούσε να αναδείξει υποψηφίους που έχουν πολλές περισσότερες δεξιότητες από όσους και όσες εξασφαλίζουν αυτό τον καιρό προνομιακή δημοσιότητα- συνήθως για ότι έχουν κάνει ή δεν έχουν κάνει έως σήμερα και πολύ λιγότερο, έως κάθόλου, για το ευρωπαϊκό βιογραφικό τους.

Ας μην γελιόμαστε. Όταν ο πρωθυπουργός έχει δηλώσει πως πίσω από το όνομα κάθε υποψηφίου της Ν.Δ βρίσκεται το δικό του, όσοι επιλέξουν το ευρωψηφοδέλτιο της Ν.Δ Μητσοτάκη θα ψηφίσουν. Οι τέσσερις σταυροί θα συμπληρώνουν απλώς την επιλογή και είναι μαθηματικώς βέβαιο πως τελικά οι πιο προβεβλημένοι θα επικρατήσουν. Κι΄ όταν, από την άλλη, τα κόμματα της αντιπολίτευσης ζητούν από τους ψηφοφόρους να καταδικάσουν την κυβέρνηση, ψήφο καταδίκης θα εκμαιεύσουν και τα πρόσωπα θα χρωματίσουν μόνο αυτή την επιλογή.

Μέχρι τώρα έχουμε δει από ενδιαφέροντα πράγματα έως μικρές παρωδίες. Υποψηφίους που υπόσχονται πως θα λύσουν το πρόβλημα τον χαμηλών ελληνικών συντάξεων στο Ευρωκοινοβούλιο (!), άλλους που ξιφουλκούν έτοιμοι να αντιμετωπίσουν από την κακοποίηση των γυναικών μέχρι την κλιματική κρίση, και άλλους που έχουν μπερδέψει την Grand Place με την Fontana di Trevi. Αλλά και υποψηφίους που ΄χουν δώσει δείγματα γραφής, με γερά βιογραφικά και ικανότητες που αξίζει να δοκιμαστούν στο… ημικύκλιο.

Όμως, οδηγούμαστε, εκόντες άκοντες, σε μία εκλογική αναμέτρηση που ελάχιστο ευρωπαϊκό χρώμα έχει, με ψηφοφόρους που είτε θεωρούν ότι η Ελλάδα ελάχιστα μπορεί να επηρεάσει τον ρου των εξελίξεων στις Βρυξέλλες, είτε έχουν εναποθέσει την ευθύνη (απευθείας ανάθεση) στην εκάστοτε κυβέρνηση. Ευρωπαίοι by proxy. Η συντριπτική πλειονότητα θα προσέλθει στις κάλπες για να ψηφίσει με στενά κομματική λογική, να επιβραβεύσει ή να τιμωρήσει και αντιλαμβάνεται τις ευρωεκλογές ως μία πρόβα εθνικών εκλογών. Και τελικά αυτό θα συμβεί ξανά.