Αλέξης Τσίπρας: Θα φανεί μετά το χειροκρότημα;

Το παρατεταμένο χειροκρότητα (πάνω από ένα λεπτό) των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ κατά την είσοδο του Αλέξη Τσίπρα στην συνεδρίαση της Κ.Ο ήταν αναμφίβολα μια δικαίωση για τον ίδιο. Ίσως και αποκάλυψη της πηγαίας επιθυμίας των βουλευτών, επιτέλους να χειροκροτήσουν κάποιον, κάτι. Ακόμα κι αν αυτό είναι το “ένδοξο” παρελθόν, ως μια επιστροφή στην περίοδο της πολιτικής κυριαρχίας, όταν οι αντιθέσεις και η εσωστρέφεια καλύπτονταν από την βαριά σκιά του ηγέτη.

Αυτή η ομαδική ψυχοθεραπεία και η συνηγορία όλων στο νεύμα του πραγματικού ηγέτη ότι “ένα είναι το κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ” εκτονώθηκε λίγες ώρες αργότερα με την δημοσκόπηση της Metron Analysis στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Mega. Το πολιτικό υποκείμενο που σημάδεψε την ιστορία της σύγχρονης αριστεράς και της ίδιας της χώρας κατά την τελευταία δεκαετία χάνει ραγδαία την αξία του στο εγχώριο πολιτικό χρηματιστήριο, δύο μονάδες κάτω από το ΠΑΣΟΚ και λίγο επάνω από το ΚΚΕ. Τα σημάδια ότι μπορεί να βρεθεί δημοσκοπικά στην τέταρτη θέση είναι ορατά- κάποιοι το προεξοφλούν. Ο ιστορικός κύκλος κλείνει αμείλικτα και ο επικοινωνιακός χείμαρος του νέου αρχηγού ίσως στερεύει.

Όλα αυτά είναι ενδεχομένως μια βιαστική και σκληρή ανάλυση της επίμονης δημοσκοπικής καταγραφής. Ευτυχώς, όμως, στον ΣΥΡΙΖΑ δεν απαξιώνουν τις δημοσκοπήσεις με τον ίδιο επιπόλαιο και εμμονικό τρόπο που το έκαναν στο παρελθόν, όταν διέψευδαν την πραγματικότητα που δεν συνέφερε.

Προκύπτει ένα υποδόριο ερώτημα για όλα αυτά: εάν, ορθώς ο Αλέξης Τσίπρας δεν παρενέβη στην εσωκομματική εκλογή, εάν ορθώς τοποθετείται τώρα υπέρ του ιστορικού ΣΥΡΙΖΑ και δεν αφήνει υπόνοιες για ανοχή στους αποχωρήσαντες (ποιοί εκφράζουν πιο αξιόπιστα την εποχή του , είναι μία άλλη συζήτηση), ως πότε θα παρακολουθεί εξ αποστάσεως την κατάρρευση;

Ίσως ελπίζει πως μπορεί να αναστραφεί το κλίμα, πώς υπάρχει ένα κρυφό πολιτικό απόθεμα στην κοινωνία, μια δεξαμενή σκεπτόμενων αλλά αναποφάσιστων ψηφοφόρων και μια άλλη που αποτελείται από μετακινούμενους χωρίς ιδεολογικό πρόσημο που θέλουν αν εκφραστούν αντικυβερνητικά. Και πως εκεί θα αλιεύσει την ύστατη στιγμή η νέα ηγεσία. Ίσως. Μπορεί, όμως, να συμβαίνει το αντίθετο. Μπορεί να συνεχίσει να δυναμώνει λίγο-λίγο το ΠΑΣΟΚ και να ενισχύεται το ΚΚΕ και μαζί να καταγραφεί ένας πρωτοφανής κατακερματισμός του εκλογικού πληθυσμού στις ευρωεκλογές. Εάν συμβεί το δεύτερο, το βαρέλι μπορεί να μην έχει πάτο. Και ο ίδιος θα παρακολουθεί το ναυάγιο από το διασωστικό πλοίο της υστεροφημίας του.

Μήπως θα έπρεπε να προετοιμάζεται για δεύτερες και τρίτες σκέψεις που να αφορούν τον ευρύτερο χώρο της λεγόμενης κεντροαριστεράς; Έχει δυνάμεις και αντοχές; Μόνο εκείνος γνωρίζει. Το καλοκαίρι του 2024 δεν είναι μακριά…

ΣΥΡΙΖΑ: Το μήνυμα Τσίπρα και η κριτική Κασσελάκη στον απόηχο της συνεχούς δημοσκοπικής υποχώρησης