Aftermath/ Καραμανλής-Τσίπρας, βίοι συγκλίνοντες και αποκλίνοντες

‘Οταν ρωτούν εσχάτως τον Αλέξη Τσίπρα εάν θα εξελιχθεί σε αναχωρητή της πολιτικής όπως έκανε ο Κώστας Καραμανλής η απάντησή του είναι αρνητική. “Δεν θα γίνω Καραμανλής”, μεταφέρουν ως απάντηση κάποιοι συνομιλητές του. Η αλήθεια είναι πως ο -φέρων το πολιτικά βαρύτατο και ιστορικά/συναισθηματικά φορτισμένο για την συντηρητική παράταξη επώνυμο- πρώην πρωθυπουργός είχε και έχει μια εστέτ απόσταση από την καθημερινότητα της πολιτικής, ενώ ο προσφάτως παραιτηθείς ιστορικός ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ ζει μέσα σε αυτή από τα γεννοφάσκια του και όσα κατάφερε φέρουν την υπογραφή του αυτοδημιούργητου.

Είναι γνωστό στην πολιτική και δημοσιογραφική “πιάτσα” πως ο Καραμανλής συμπαθεί τον Τσίπρα και ο Τσίπρας τον Καραμανλή. Φάνηκε, άλλωστε, κατά την διακυβέρνηση 2015-19, όταν οι δίαυλοι επικοινωνίας κρατήθηκαν ανοικτοί άλλοτε απευθείας, συνήθως μέσω του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου. Οι φήμες λένε, άλλωστε, πως εάν ήθελε ο Κώστας Καραμανλής θα ήταν εκείνος ένοικος του προεδρικού μεγάρου και εφόσον ανταποκρινόταν τότε σε σχετικές κρούσεις θα κατείχε ακόμα το ανώτατο αξίωμα αφού είναι βέβαιο πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θα μπορούσε να τον αντικαταστήσει το 2020.

Καραμανλής και Τσίπρας έχουν ομοιότητες και διαφορές στην διαδρομή του και στον τρόπο που αντιλαμβάνονται τα πράγματα:

-Ο πρώτος επιχείρησε να συγκρατήσει τις φυγόκεντρες τάσεις στην εσωκομματική εκλογή του 2009 (Ντόρα vs Σαμαράς) και οι πληροφορίες, τότε, ανέφεραν πως είχε μία ελαφρά προτίμηση. Τα πράγματα εξελίχθηκαν, όπως εξελίχθηκαν, και η ιστορία στην συντηρητική παράταξη γράφτηκε με τον τρόπο που γνωρίζουμε. Ο δεύτερος απέφυγε να παρέμβει στην εσωκομματική εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ, αναγκάστηκε, όμως, να το πράξει εκ των υστέρων μήπως και αποφευχθεί η διάσπαση. Ανεπιτυχώς. Τα πράγματα είχαν ήδη μπει σε τροχιά.

-Αμφότεροι, από την άλλη, είχαν και έχουν έντονα συναισθηματική σχέση και νοιώθουν ιστορικό χρέος για τις παρατάξεις τους. Ασχέτως του ποιός είναι ο αρχηγός κάθε φορά και παρά τις αντιρρήσεις του για τις πολιτικές και τις κατευθύνσεις ο Κώστας Καραμανλής δεν προκάλεσε ποτέ πρόβλημα. Το καραμανλικής εμπνεύσεως “ένα είναι το κόμμα” μάλλον τους ενώνει. Ακόμα και οι μετά από μακρύ διάστημα σιωπής παρεμβάσεις του Καραμανλή περιορίζονται σε νουθεσίες σχετικά με τα δύο- τρία αγαπημένα του θέματα: εξωτερική πολιτική (ελληνοτουρκικά), κριτική στην Ευρωπαϊκή Ένωση, κοινωνικό πρόσημο του φιλελευθερισμού. Λέγεται πως και ο Αλέξης Τσίπρας, από άλλη ιδεολογική σκοπιά, βεβαίως, θα κινηθεί παρόμοια: Εθνικά θέματα, κρίση της ευρωπαϊκής αριστεράς και κίνδυνος εκτρωματικής ενίσχυσης της ακροδεξιάς, και κοινωνική ατζέντα. Συγκλίνουν ως προς το ότι δεν επιθυμούν να τοποθετηθούν κατά τρόπο που να αμφισβητεί τους αρχηγούς των κομμάτων τους. Ο πρώτος το έχει αποδείξει, ο δεύτερος φαίνεται πως κινείται προς την ίδια κατεύθυνση, αν και …η μισή του καρδιά στην Κίνα βρίσκεται. Ή ακριβέστερα έχει (και δικαιούται να έχει) ενστάσεις και παράπονα και για τους μεν και για τους δε…

-Ο Καραμανλής βρήκε ένα Ίδρυμα στο όνομά του -του θείου του, δηλαδή-, ως εκ τούτου δεν θα μπορούσε να δημιουργήσει και Ίδρυμα Β’ (του νεοτέρου), ίσως και η πολιτική νωθρότητα που τον διακρίνει μετά το 2009 δεν θα του επέτρεπε κάτι τέτοιο. Ο Τσίπρας προχωρεί διακριτικά στην δημιουργία αρχικώς Ινστιτούτου (με think tank) και μετά Ιδρύματος. Ο πρώτος δεν χρειάστηκε να συγγράψει βιβλίο για τον ίδιο (προσφέρθηκαν δημοσιογράφοι και δημοσιολόγοι που διακονούν συστηματικά τις απόψεις του), ο Τσίπρας θα το πράξει ( θα κυκλοφορήσει το επόμενο φθινόπωρο) καθώς έχει κάποια “υπόλοιπα” σχετικά με το σύνολο της πορείας και της διακυβέρνησής του, ειδικότερα, δε, για το 2015. Επ΄ αυτού αρκετοί έχουν μιλήσει, πολλοί έχουν διαστρέψει ή χλευάσει, λογικό είναι να θεωρεί χρέος του να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Ίσως σε αυτό το βιβλίο, μπορεί, όμως, και ξεχωριστά, να συγγραφεί και δεύτερο σχετικά με την Συμφωνία των Πρεσπών…

-Ο Καραμανλής σιώπησε επί μακρόν και δέχθηκε σκληρή κριτική γι αυτό. Ο Τσίπρας δεν φαίνεται διατεθιμένος να εξαφανιστεί, από την άλλη χρειάζεται χρόνο μέχρις ότου εξομαλυνθεί κάπως η κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ. Δηλώνει πως θα παρεμβαίνει στα σημαντικά και σκοπεύει να ξαναπιάσει το νήμα των επαφών του στην Ευρώπη και να αναλάβει σχετικές πρωτοβουλίες. Ο ρόλος του στο Συμβούλιο της Ευρώπης, άλλωστε, του το επιτρέπει και θεσμικά.

-Ο Καραμανλής δεν είναι πλέον βουλευτής και δρα ως stateman. Ο Τσίπρας, από την άλλη είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ με πρόεδρο τον Στέφανο Κασσελάκη και τα πολιτικά “παιδιά” του (Χαρίτσης, Ηλιόπουλος, Αχτσιόγλου) να βρίσκονται πια στην άλλη όχθη. Θα συναινέσει σε οτιδήποτε υποστηρίξει η νέα ηγεσία του κόμματός του στη Βουλή; Είναι αυτονόητο πως εξέγερση δεν σκοπεύει να κάνει, ωστόσο τα μηνύματά του θα φτάνουν στην (νέα) Κουμουνδούρου εάν διαπιστώνει σοβαρές αποκλίσεις. Υπάρχουν πρόσωπα που έχουν ήδη αναλάβει τον ρόλο του αγγελιοφόρου…

Όσοι έχουν επισκεφθεί τα πολιτικά γραφεία του Κώστα Καραμανλή και του Αλέξη Τσίπρα (Παναγή Κυριακού στην πλατεία Μαβίλη και Λεωφόρος Αμαλίας απέναντι από το Ζάππειο αντίστοιχα) διαπιστώνουν κι άλλες ομοιότητες. Μίνιμαλ διακόσμηση, ηρεμία, ελάχιστοι συνεργάτες αλλά και μεγάλες “ουρές” αναμονής επισκεπτών. Κι αν για τον Καραμανλή, περίπου 15 χρόνια μετά την έξοδό του από την πρωθυπουργία, είναι σχετικά απροσδόκητο, για τον Αλέξη Τσίπρα την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ και ο χώρος της κεντροαριστεράς είναι “καιόμενη βάτος” είναι απολύτως δικαιολογημένο…

*Aftermath: απόηχος, επακόλουθα…