Ένοχος ένοχον ου ποιεί…

Η ρήση “ένοχος ένοχον ου ποιεί” που εκστόμισε ο (και διακεκριμένος πανεπιστημιακός) υπουργός Επικρατείας ως “ορντέβρ” της ακραία πολωτικής διαμάχης που ολοκληρώνεται σήμερα στη Βουλή, ίσως αποδειχθεί ό,τι σημαντικότερο έχει ειπωθεί στα πολιτικά μας πράγματα εδώ και καιρό.

Η αναφορά του κ. Γεραπετρίτη λέγεται πως “πάγωσε” τους βουλευτές της Ν.Δ και την επικοινωνιακή ομάδα του Μεγάρου Μαξίμου, ωστόσο ουδόλως σχολιάστηκε. Διότι, με λογική συνέχεια, είναι σαν να υιοθετεί την κυβερνητική ενοχή στο σκάνδαλο των υποκλοπών και, απλώς, να την εξομοιώνει και ισορροπεί με την -μη αποδεδειγμένη- ενοχή της προηγούμενης κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο λαός το λέει (κακώς) αλλιώς: “όλοι ίδιοι είναι”. Δεν υπάρχει, όμως, τίποτε υπονομευτικότερο αυτού. Για το πολιτικό σύστημα, τους θεσμούς, την Δημοκρατία. Αποτελεί, άλλωστε, ευθεία υπονόμευση και του ίδιου του κυβερνώντος κόμματος, αλλά μάλλον δεν το υπολόγισε καλά ο υπουργός Επικρατείας.

Κι αυτό διότι εμφανίζεται σαν να προσδίδει μια διαχρονική ενοχή στην παράταξή του (και στην αντίπαλη, βεβαίως) και να μην αφήνει χαραμάδα για την αναγνώριση και παραδοχή κάποιας “στιγμιαίας” ενοχής που οφείλεται στην υπεροψία, την σκοπιμότητα, την δολιότητα κάποιου/κάποιων σε μία (μόνο) χρονική στιγμή.

Παρέβλεψε, βεβαίως, πως την όποια ενοχή δεν την αποδίδει ο πολιτικός αντίπαλος. Όπως και δεν αποφασίζει για τις “ποινές” η Ν.Δ για τον ΣΥΡΙΖΑ, ή ο ΣΥΡΙΖΑ για τη Ν.Δ. Την ενοχή την στοιχειοθετούν και τεκμηριώνουν οι εντεταλμένοι θεσμοί, το ίδιο το Σύνταγμα. Εν προκειμένω η ΑΔΑΕ και η Δικαιοσύνη. Άρα, η κυβέρνηση λογοδοτεί έναντι των θεσμών και του κοινοβουλίου, την δε “ποινή” αποφασίζει ο λαός.

Αυτά σε ένα θεσμικά ακλόνητο κράτος και σε μία κοινωνία που σκέπτεται και δεν σύρεται. Στο αντίθετο απ’ αυτό βασίζονται συνήθως οι κυβερνήσεις, αυτό πράττει κατά κόρον η σημερινή. Επικαλείται τις δημοσκοπήσεις εδώ και καιρό για να αποτινάξει τις σκιές ενοχής με την δικαιολογία πως το σκάνδαλο των υποκλοπών δεν ενδιαφέρει (δημοσκοπικά) τους πολίτες. Και ελπίζει πως η επικράτησή της στις εκλογές (ακόμα περισσότερο η αυτοδυναμία) θα ισοδυναμεί με [δικαστική] αθώωση και οριστική απαλλαγή.

Έτσι, όμως, δεν γίνεται τίποτε. Εκμαυλισμένα πολιτικά συστήματα αδιάφορους και εκμαυλισμένους πολίτες παράγουν. Και εν τέλει “καναλιζάρουν” την ασύντακτη οργή στην αποχή, την ραθυμία, και, δυστυχώς, στην ακροδεξιά. Και κάθε καρφί στον σταυρό της άδικης διαπόμπευσης του επικεφαλής της ΑΔΑΕ δεν παράγει “άμυνες” για την κυβέρνηση αλλά απαξία για τους θεσμούς και την ίδια τη Δημοκρατία…

Εν κατακλείδι και με “δάνειο” τον Υπέρ του Αδυνάτου Λόγο (ολόκληρος εδώ) που επικαλέστηκε με ύφος στομφώδες ο υπουργός:

Μη λοιπόν με εξοντώσετε αδίκως, μέλη της βουλής, αφού μπορείτε να με σώσετε δικαίως. Και μη μου στερήσετε τώρα που γίνομαι πρεσβύτερος και ασθενέστερος αυτά που μου δώσατε όταν ήμουν νεώτερος και δυνατότερος.