Ο ήχος του αναπνευστήρα και το έλλειμμα των ηγεσιών

Η δραματική παρουσία του Σωτήρη (Τσιόδρα) δίπλα στον πρωθυπουργό στην συνέντευξη Τύπου για την ανακοίνωση του lockdown δεν ήταν μόνο μια κίνηση πολιτικής αυτοπροστασίας του δεύτερου. Ήταν και μια ύστατη (;) προσπάθεια να αντιστοιχηθεί η λήψη του πιο ακραίου περιοριστικού μέτρου για δεύτερη φορά με τον εφιαλτικό απολογισμό των 29 νεκρών το τελευταίο εικοσιτετράωρο και την οριακή κατάσταση του εθνικού συστήματος υγείας.

του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ

Για τα λάθη, τις καθυστερήσεις και την ανεπάρκεια των μέτρων που ελήφθησαν ή ΔΕΝ ελήφθησαν μετά το πρώτο κύμα της πανδημίας και με προεξοφλημένη την έλευση του (χειρότερου) δεύτερου έχουν ειπωθεί και γραφτεί πολλά (δείτε εδώ). Υπάρχει, όμως, και κάτι ακόμα που αξίζει να επισημανθεί.
Είναι πλέον σαφές πως τα πολλά πρωθυπουργικά “διαγγέλματα” δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα. Όπως δεν απέδωσε και η περιβόητη καμπάνια στα μέσα ενημέρωσης. Τα μηνύματα, άλλωστε, ήταν αντιφατικά και ενίοτε αλληλοαναιρούμενα. Κι αυτό έχει ειπωθεί. Η επίκληση της ατομικής ευθύνης παραδόθηκε αμαχητί μπροστά σε αυτές τις αντιφάσεις και τις ανεπάρκειες των πολιτικών. Η επιχείρηση πειθούς σχεδόν κατέρρευσε και γι’ αυτό επιστρατεύθηκε ο φόβος του “ήχου του αναπνευστήρα” στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας, ακόμα και η μικρή διάλεξη για την “ποιοτική μετάβαση στον θάνατο”.

Οι πολιτικοί χρησιμοποιούν τους τεχνοκράτες κατά το δοκούν και οι τελευταίοι αντιμετωπίζουν το δίλημμα να υιοθετήσουν τους ρόλους που τους ανατίθενται ή να παραμείνουν ακλόνητοι στο επιστημονικό καθήκον.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες ο Τραμπ σχεδόν «απέλυσε» από τον προεκλογικό άμβωνα τον Dr Fauci παραδίδοντας εαυτόν και τους οπαδούς του στις θεωρίες συνωμοσίας και την άρνηση του κοροναϊού. Στις ευρωπαϊκές χώρες (π.χ Γερμανία, Γαλλία) οι τεχνοκράτες της υγείας κρατήθηκαν σε απόσταση από τις αποφάσεις των κυβερνήσεων. Στην Ελλάδα τα πράγματα έγιναν αλλιώς.
Στην περίπτωση αυτής της ολέθριας πανδημίας («της μάχης της γενιάς μας», όπως είπε ο καθηγητής Τσιόδρας) οι ειδικοί ήταν και είναι αναγκαίοι για να καλύψουν το έλλειμμα των ηγεσιών, γι αυτό και δεν πρέπει συλλήβδην να τους “πυροβολούμε”. Μπορούμε, όμως, να τους κρίνουμε. Και θα έπρεπε, πρώτοι εκείνοι να το επιζητούν, διότι η επιστήμη είναι κρίση και αξιολόγηση και όχι βεβαιότητα και από καθέδρας κηρύγματα αυθεντίας. Κάτι σαν την θεωρία της σχετικότητας, ας πούμε.

Τα κύματα των αρνητών αλλά και οι πολλοί απείθαρχοι πολίτες -όχι απαραίτητα και αρνητές– αποτελούν αποδείξεις της αδυναμίας των πολιτικών να πείσουν.
Σε μεγάλο βαθμό αυτή η έλλειψη εμπιστοσύνης στον ορθό λόγο αφορά και τα πρόσωπα που τον εκφέρουν.

Όταν μεγάλη μερίδα πολιτικών είχε υιοθετήσει τον λαϊκισμό και την αγοραία ψηφοθηρική «αλίευση» των χαμηλών ενστίκτων είναι πολύ πιο δύσκολο, πλέον, να πείσουν για τις ανάγκες που δημιουργεί η πανδημία. Όταν, δε, εκμεταλλεύονται την ακραία υγειονομική συγκυρία για ιδεολογικές, πολιτικές ή οικονομικές σκοπιμότητες, η απόσταση από τον ορθολογισμό μεγαλώνει.
Ο τεχνοκράτης της υγείας δεν είναι, όμως, ένας οποιοσδήποτε τεχνοκράτης. Πρέπει να είναι εκείνο το πρόσωπο που προστατεύει τη ζωή. Εάν υποχωρήσει στις παραπάνω σκοπιμότητες παραβαίνει το καθήκον του…