Στα αζήτητα οι θεωρίες των άκρων…

Πολλοί δυσκολεύονται –για λόγους προφανούς σκοπιμότητας– να το παραδεχθούν, όμως η απόφαση της Δικαιοσύνης που καταδικάζει την Χρυσή Αυγή ως εγκληματική οργάνωση δεν στέλνει στον σκουπιδοντενεκέ της ιστορίας μόνο το νεοναζιστικό μόρφωμα. Καθιστά επίσημα ορφανή, άθλια και ανιστόρητη και την θεωρία των δύο άκρων που διακινούσαν για αρκετά χρόνια συγκεκριμένα πολιτικά και δημοσιογραφικά κέντρα και παράκεντρα.

του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ

Αυτή την θεωρία που επιβίωσε στον βούρκο της εικασίας και των υπονοούμενων για να στιγματίσει πολιτικά υποκείμενα και ανθρώπους, και είχε ως σκοπό να αποδομήσει τη νομιμότητα και εν τέλει την “κυβερνησιμότητα” ενός τμήματος της αριστεράς.

Διότι εάν στην μία πλευρά αυτής της ψευτοθεωρίας υπάρχει πια, με τη βούλα του δικαστηρίου, μια εγκληματική οργάνωση που δολοφονούσε και διέπραττε μύρια όσα ποινικά αδικήματα στο όνομα της ναζιστικής ιδεολογίας, ποιο είναι το ισόβαρο που βρίσκεται στην άλλη πλευρά; Οι Ρουβίκωνες και η Marfin; Συνάγεται από κάποια αστυνομική και δικαστική έρευνα πως κάποιο κοινοβουλευτικό κόμμα δρα με δομή και μεθόδους εγκληματικής οργάνωσης και κρύβεται πίσω απ΄όλα αυτά που επικίνδυνα και αναίσχυντα αποδίδονται σε εκπροσώπους μεγάλης μερίδα του εκλογικού σώματος;

Η θεωρία των δύο άκρων (εφεύρημα για την ενοχοποίηση συγκεκριμένου τμήματος της αριστεράς και την παρεμπόδιση της ανέλιξής της στην διακυβέρνηση) συρρικνώνεται σε θεωρία …του ενός άκρου, όσον αφορά την σχέση των πολιτών και των πολιτικών με την οργανωμένη εγκληματικότητα. Απέναντι στην πρωτοδίκως καταδικασθείσα ως εγκληματική οργάνωση Χρυσή Αυγή χάσκει ένα κενό στην εξαρχής σαθρή επιχειρηματολογία όσων διακίνησαν τη σχετική θεωρία. Εκτός εάν πιστεύουν ή ελπίζουν πως κάποια αριστερή “γιάφκα” οργανώνει τρομοκράτες και κουκουλοφόρους.

Η αλήθεια είναι πως ακόμα και σήμερα ορισμένοι το πιστεύουν ή και το υπονοούν (κάποιοι σουλατσάρουν, μάλιστα, υπερηφάνως στο κοινοβούλιο με αυτή την τοξική ρητορική) και μέσα στον πανικό τους φθάνουν στο σημείο να εξομοιώνουν το υπαρκτό της εγκληματικής οργάνωσης με το δήθεν και εν τέλει ανύπαρκτο μιας “από μηχανής” καθοδήγησης των Εξαρχείων, της τραγωδίας στη Marfin ή οτιδήποτε άλλο.

Εξανεμίζονται, δε, και τα “επιχειρήματα” περί σύνδεσης της εγκληματικής οργάνωσης υπό την κοινοβουλευτική της έκφραση με πόλους του πολιτικού μας συστήματος. Μόνο που αυτό αφορά και τη Ν.Δ, και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ούτε η μεν δικαιούται να εξαπολύει μύδρους (εκμεταλλευόμενη τον κάθε Κοντονή) περί σκοτεινών διαδρομών συνεργασίας , ούτε ο δε μπορεί εφ΄ όρου ζωής να επικαλείται τους Μπαλτάκους. Ούτε η κυβέρνηση μπορεί να ανακαλεί στον δημόσιο λόγο την παρουσία του συγκυβερνώντος, τότε, Καμμένου με βουλευτές (και) της Χρυσής Αυγής στο Καστελόριζο, ούτε η αξιωματική αντιπολίτευση να επικαλείται εις το διηνεκές την συνύπαρξη της “σαμαρικής” ομάδας με τους Κασιδιάρηδες στα συλλαλητήρια για την Μακεδονία.

Ο κύκλος αυτός πρέπει να κλείσει και η απόφαση της Δικαιοσύνης δίνει την μεγάλη ευκαιρία. Η εγκληματική οργάνωση είναι μόνη της και πρέπει να καταλήξει στη φυλακή για να επέλθει η νέμεσις για τα εγκλήματα που διέπραξε. Και τα δημοκρατικά κόμματα, αφού πετάξουν τους σκελετούς από τους φοριαμούς, να κάνουν πράξη την εντολή καθήκοντος απέναντι στη Δημοκρατία που έλαβαν από τη Δικαιοσύνη και να στείλουν στα αζήτητα τις αιτίες του φαινομένου.

Να μην επιτρέψουν ξανά να λειτουργήσει ο ( κατά ορισμένους, αρχέγονος) μηχανισμός εναπόθεσης της άσκησης βίας από πολίτες προς εκείνους που προσποιούνται τους τιμωρούς του συστήματος, και να προστατεύσουν τον κοινοβουλευτισμό (ακόμα και από “παραθυράκια” που τακτοποιούν τις Ζαρούλιες). Να συμφωνήσουν σύντομα στο νομοθετικό πλαίσιο που θα στερεί το δικαίωμα του εκλέγεσθαι από τις “Μενγκελικές” εκδοχές του Μιχαλολιάκου.

Να μην επιτρέψουν, ακόμα, να προσφέρονται βορά στους νοσταλγούς σοβαρά κοινωνικά και εθνικά ζητήματα και να μετατρέπονται σε θερμοκήπιο νέων εκδικητών.

Το προσφυγικό-μεταναστευτικό, τα ελληνοτουρκικά (όπως θα έπρεπε να συμβεί και με το Μακεδονικό), ακόμα και η οικονομική κρίση είναι θέματα που καλούνται να επιλύσουν κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες και εκλεγμένοι με δημοκρατική συνείδηση σε συνεννόηση και όπου είναι εφικτό σε συναίνεση με τους πολιτικούς αντιπάλους. Δεν είναι αρένα για τους ακραίους που με την ρητορική και τη συμπεριφορά τους δίνουν υπόσταση πως υπάρχουν “σοβαρές Χρυσές Αυγές”…

Είναι όλα αυτά μια άσκηση δημοκρατικής συνέπειας για κόμματα και αρχηγούς. Εν προκειμένω για τους κ. Μητσοτάκη και Τσίπρα. Την οποία πρέπει να επιβάλλουν και στα στελέχη τους.