Κυριάκος Μητσοτάκης: Ο πιο τυχερός άνθρωπος του 2020…

Στην αυγή του 2020, ο Κυριάκος Μητσοτάκης εισέρχεται στην πρώτη “καθαρή” χρονιά της δικής του διακυβέρνησης κάνοντας σιωπηρά τον απολογισμό για τις προεκλογικές αυταπάτες του αλλά και έχοντας κατοχυρώσει πολιτικό χώρο και πολιτικό χρόνο.

του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ

Όλα αυτά δεν συνιστούν, φυσικά, “πολιτική ηγεμονία”, όπως διατείνονται οι “Ηρακλείς του Στέμματος”, δημιουργούν, ωστόσο, μια ζώνη πολιτικής ασφαλείας που ο ίδιος θα αποφασίσει εάν θα την αξιοποιήσει προς όφελος της χώρας, ή θα την σπαταλήσει σε άσκοπες εντάσεις, μικρούς ή μεγαλύτερους φανατισμούς, διχαστικές ρητορικές και αποκλεισμούς.

Υπό μία έννοια, πάτησε πόδι στο 2020 έχοντας κερδίσει το πρωτοχρονιάτικο λαχείο. Παρέλαβε μια οικονομία σε ικανοποιητικό επίπεδο, μια κοινωνία που διψά για αισιοδοξία, και γεωπολιτικές συμμαχίες που είχαν ανεβάσει αισθητά, το προηγούμενο διάστημα, την ελληνική μετοχή.

Κυρίως, όμως, είναι ιδιαίτερα τυχερός που έχει απέναντί του μια αξιωματική αντιπολίτευση όπως αυτή του Αλέξη Τσίπρα. Μπορεί να μην διαλέγεις τον πολιτικό σου αντίπαλο, από εσένα, όμως, κρίνεται πως αξιοποιείς κάθε φορά το momentum και τα περιθώρια που σου επιτρέπει.

Γι αυτό και είναι τυχερός. Ο ίδιος, ως αξιωματική αντιπολίτευση, δεν άφησε στην προηγούμενη κυβέρνηση σχεδόν ούτε μία περίοδο ανάπαυλας. Καμία προσπάθεια ανακωχής δεν επιβίωσε μέσα στο τοξικό περιβάλλον του διαρκούς αιτήματος για εκλογές, της ισοπέδωσης των πάντων, της καταστροφολογίας περί την οικονομία και την ακραία διχαστικής ρητορικής σχετικά με το Μακεδονικό και τη Συμφωνία των Πρεσπών.

Καλλιέργησε και επένδυσε στο “αντι-Σύριζα μένος” και κατέλαβε μάλλον εύκολα την εξουσία, εκμεταλλευόμενος με δεξιοτεχνία τα πολλά μικρά και μεγαλύτερα σφάλματα του αντιπάλου του.

Αυτά…χθες. Τώρα έχει μπροστά του εξαιρετικά δύσκολες προκλήσεις αλλά, από την άλλη, βρίσκει απέναντι του έναν αντίπαλο διατεθειμένο να του δώσει χρόνο στα μείζονα. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα του χαριστεί, φυσικά, στην έξαρση αλλαζονίας “τύπου Χρυσοχοϊδη”, στις κατασκευές περί την “σκευωρία Novartis”,  ή στην επέλαση του “επιτελικού κράτους” των ημετέρων. Του δίνει, όμως, τη δυνατότητα να κινηθεί με άνεση στα της οικονομίας και, κυρίως, του προσφέρει την μοναδική ευκαιρία να διαχειριστεί τα εθνικά θέματα σε ένα περιβάλλον συναίνεσης που δεν έχουμε δει στα πολιτικά μας πράγματα εδώ και δεκαετίες.

Το εάν θα το εκτιμήσει ή όχι μένει να το δούμε. Θα ήταν, για παράδειγμα, θετικό δείγμα γραφής εάν ομολογούσε (έστω δειλά, όπως το έκανε ο Τσίπρας με την ανάγνωριση της “αυταπάτης” του 2015) πως έσφαλε όταν έσπειρε διχασμό με τις Πρέσπες, για να θερίσει μετά την απόλυτη προσχώρηση στην πολιτική του προκατόχου του. Εάν ψέλλιζε πως έκαναν μεγάλο κακό στη χώρα και στην κοινωνία οι διχαστικές κραυγές των στελεχών του υπό την καθοδήγηση κομματικών και μιντιακών κέντρων.

Το πιθανότερο είναι πως δεν θα το πράξει.

Είναι ακόμα τυχερός διότι στις κοινοβουλευτικές αντιπαραθέσεις που αποφεύγει έως τώρα, δεν θα βρεί έναν αντίπαλο που θα εκτοξεύει τοξικότητα. Άλλο πολιτική αντιπαράθεση και άλλο ολοκληρωτικός πόλεμος.

Από την άλλη, το θέμα με τα μίντια –και την πολιτική ανασφάλεια που αυτά μπορούν να παραγάγουν– το έχει λύσει σε μεγάλο βαθμό- μέχρι να διαπιστωθεί ότι δεν το έχει λύσει… Αλλά, ακόμα κι αυτό αφορά τον ίδιο και τις σχέσεις του με μεγαλοπαράγοντες, και όχι τα νήματα που μπορεί να κινήσει –που δεν μπορεί τελικά, όπως αποδεικνύεται- ο αντίπαλός του.

Το σπουδαιότερο, όμως, είναι πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης γνωρίζει εκείνους που πραγματικά τον απειλούν –και απειλούν και τη χώρα– το 2020 και τα επόμενα χρόνια. Και δεν είναι η αξιωματική του αντιπολίτευση.

Είναι ο Ερντογάν και η υποκρισία των εταίρων και συμμάχων. Και ως προς τούτο φαίνεται πως ο Αλέξης Τσίπρας του προσφέρει ένα μετριοπαθές εσωτερικό πολιτικό περιβάλλον. Στα ελληνοτουρκικά και τις προκλήσεις που θα έρθουν, είτε γιατί πρέπει, είτε διότι θα επιχειρήσουν να μας τις οριοθετήσουν και ίσως να μας τις επιβάλλουν, έχει απέναντί του έναν άνθρωπο που και καταλαβαίνει και υπό προϋποθέσεις συναινεί.

Η λέξη του 2020 θα είναι πιθανότατα η…Χάγη. Το πριν και ίσως το μετά από μια τέτοια συζήτηση που ήδη άνοιξε, αν και όχι με τους καλύτερους όρους. Η τελευταία συνέντευξη του πρωθυπουργού (“Βήμα”) άρχισε να σκιαγραφεί τις προθέσεις του. Και η απάντηση του Αλέξη Τσίπρα είναι έως τώρα ήπια. Για ορισμένους στον ΣΥΡΙΖΑ περισσότερο ήπια απ΄ όσο πρέπει. Και αναμφίβολα μακράν όσων η Ν.Δ έπραξε τα προηγούμενα χρόνια σε κάθε προσπάθεια της τότε κυβέρνησης να κρατά ανοικτούς διαύλους επικοινωνίας και να δημιουργεί προγεφυρώματα ασφαλείας στα βόρεια.

Το ερώτημα είναι εάν όλα αυτά ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα τα αποδεχθεί ως προσφορά συνεννόησης ή ως υποταγή στην πολιτική του ηγεμονία. Για την χώρα θα ήταν καλό να πράξει το πρώτο.

Η προεδρική εκλογή είναι ένα τεστ προς αυτή την κατεύθυνση. Τον συμβουλεύουν να επιλέξει τον επόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας ως “τρόπαιο” της υπεροχής του. Του λένε πως δεν πρέπει να υποχωρήσει από το “σκεπτικό” του 2015, όταν καταψήφισε –μόνος απ΄ ολόκληρη την παράταξή του– τον σημερινό Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Του επισημαίνουν πως έτσι θα ξεκαθαρίσει το εσωτερικό του τοπίο από τα “φέουδα” των Καραμανλικών και άλλων. Τον ωθούν να διαλέξει πρόσωπο που θα εκβιάζει την συνθηκολόγηση του πολιτικού του αντιπάλου και όχι μια συνισταμένη για την συγκρότηση εθνικού μετώπου.

Εάν ακούσει όλες αυτές τις παραινέσεις, πιθανώς να κερδίσει πολιτικές εντυπώσεις και δημοσκοπικές “αγιογραφίες”. Θα έχει, όμως, από την άλλη, υποταγεί σε εσωκομματικά και άλλα κέντρα. Θα νομίζει πως γίνεται πιο ισχυρός αλλά θα έχει στην πραγματικότητα γίνει πιο αδύναμος και πιο ευάλωτος.