Για την Χαρούλα: Φωνές που γερνάνε με αξιοπρέπεια, μένουν για πάντα εδώ…

Είναι αλήθεια πως οι φωνές γερνάνε πριν γεράσουν οι άνθρωποι. Κουράζονται, βγάζουν “γρέζια”, παιδεύονται στις ψιλές νότες, λαχανιάζουν. Έχουν, όμως, μιαν άλλη μαγεία, οι μεγάλες φωνές. Αντιστέκονται στον χρόνο, τον κατατροπώνουν, γιατί φωλιάζουν γλυκά στις ψυχές των ανθρώπων. Ξαναζούν κάθε στιγμή, σε κάθε νότα, σε κάθε ρεφρέν, σε κάθε τραγούδι. Δίπλα στις σπουδαίες μουσικές και τους σπουδαίους στίχους. Μεγάλοι ερμηνευτές, μεγάλοι στιχουργοί, μεγάλοι συνθέτες.

Η Χαρούλα έχει επί της ουσίας αποχωρήσει διακριτικά εδώ και κάποια χρόνια. Ανέβηκε για χάρη του αείμνηστου Θάνου Μικρούτσικου στο Θέατρο Βράχων, δοκίμασε κάποια πράγματα καινοτόμα και εναλλακτικά, αλλά παραμένει σιωπηρή μακριά από τα φώτα της σκηνής και τα φρου-φρου της δημοσιότητας. Η ανακοίνωση “σταματώ το τραγούδι” δεν έπεσε σαν κεραυνός γι’  αυτούς που γνώριζαν.

Είναι, όμως, μια άσχημη είδηση, μια στιγμή θλίψης, όχι γιατί θα μας λείψουν τα τραγούδια της Χαρούλας, αλλά διότι το αντίο της κλείνει ένα ακόμα κεφάλαιο μιας εποχής που δύσκολα θα υπάρξει ξανά. Μια συμπαιγνία της ιστορίας, μια ευθυγράμμιση των πλανητών. Μια γενιά σπουδαίων που έχουν “φύγει”, ή αποχωρούν γιατί η “φωνή δεν βγαίνει”, ή γιατί “η φωνή δεν χωρά στο σήμερα”.

«Έχω απομακρυνθεί από το τραγούδι τελείως. Δεν μπορώ να τραγουδήσω, όπως τραγουδούσα παλιά. Και δεν καταδέχομαι να συνεχίσω και να το κάνω αυτό, αν δε μπορώ να το κάνω καλά. Θα με ακούσετε σε λίγο καιρό σε ένα τραγούδι με τη Γιασμίν, ένα ντουέτο που κάναμε μαζί που έχω γράψει τους στίχους στα ελληνικά εγώ και εκείνη τη μουσική και τους στίχους στα ισπανικά. Το ηχογράφησα πέρσι το καλοκαίρι. Είναι μια μπαλάντα που μπορούσα να πω, αλλά δε με ακούει η φωνή μου πια και είπα πως είναι καλύτερα να σταματήσω. Δεν είναι σωστό», είπε.

«Μην είσαι τώρα νούμερο που βγαίνει και προσπαθεί να φτάσει τη νότα. Αφού δε μπορεί πια η φωνή σου να το βγάλει αυτό. Σεβάσου αυτό που έχεις κάνει μέχρι τώρα» .

Σεβάσου αυτό που έχεις κάνει μέχρι τώρα. Μεγάλες κουβέντες. Μια πορεία αξιοπρεπούς παρουσίας μόνο με αξιοπρέπει πρέπει να κλείνει. Τα στερνά τιμούν τα πρώτα.

Εκείνο που σφίγγει το στομάχι μας, όμως, δεν είναι ότι η φωνή της Χαρούλας δεν βγαίνει πια.

Είναι ότι μένουν “φωνές που βγαίνουν” αλλά δεν έχουν να πουν τίποτε που να πλησιάζει έστω όσα τραγούδησαν οι φωνές που αποτραβήχτηκαν ή εκείνες που έφυγαν. Κι ακόμα χειρότερα, ότι οι “ιθύνοντες” δεν τρέφουν κανένα σεβασμό στην εποχή που παρέρχεται και δεν αντικαθίσταται. Το είδαμε, πρόσφατα, με τον Ξαρχάκο. Και πως δεν κάνουν αυτά που πρέπει να κάνουν για να επιζήσουν όσοι σημαντικοί προσπαθούν να συνεχίσουν ασθμαίνοντας στην δυστοπία του πολιτισμού.

«Όταν με κάλεσε ο Μικρούτσικος να τραγουδήσω στους Βράχους του είπα “δεν τραγουδάω Θάνο μου αλλά θα είμαι εκεί για σένα”. Πήρα λίγο θάρρος και μετά συνεργάστηκα με τον Ξαρχάκο στον Ζαμπέτα. Εκεί πήρα την οριστική απόφαση. Είπα “δε σου αξίζει να συνεχίσεις”. Δεν ήταν κάτι απλό, βεβαίως και το πένθησα. Μπορεί και εγώ να σαμποτάρισα τη φωνή μου. Όταν κατάλαβα πως δεν αποδίδω πια όπως παλιά, να την έσκαψα λίγο παραπάνω».

Αντίο Χαρούλα. Φεύγεις αλλά είσαι πάντα εδώ. Ως την άκρη του ουρανού σου, ως την άκρη του ουρανού μας…

Σεραφείμ Κοτρώτσος

Πηγή: anatropinews.gr