Ευρώπη ανεμβολίαστη, χωρίς αντισώματα…

Εύστοχα επισημαίνει το Politico.eu σε ανάλυσή του μετά την αιφνίδια και -κατά τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας- “μνημειώδη” πρόταση του Αμερικανού προέδρου Τζο Μπάϊντεν για προσωρινή άρση της πατέντας των εμβολίων: Biden makes the EU look like the bad guys.

του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ

Το “ναι” του Εμανουέλ Μακρόν δεν αρκεί να διασώσει έστω ελάχιστα από τα αντισώματα που θα έπρεπε να έχει αναπτύξει η Ευρωπαϊκή Ένωση από την οδυνηρή περιπέτεια της πανδημίας των εκατομμυρίων θανάτων και της οικονομικής κρίσης. Ο τόνος δίνεται από την γραφειοκρατία των Βρυξελλών και, κυρίως, από το Βερολίνο, και τα αποτελέσματα είναι απογοητευτικά εάν κρίνει κανείς από την αμήχανη τοποθέτηση της Ούρσουλα Φον ντερ Λάϊεν και την ηχηρή άρνηση της αποχωρούσας από το πολιτικό προσκήνιο Άγκελας Μέρκελ.

Εκ των πραγμάτων, ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών κάνει αυτή την Ευρώπη να μοιάζει “το κακό παιδί”, την εκθέτει στα μάτια του μέσου πολίτη, καθώς για ακόμα μία φορά προσπαθεί ασύντακτα και αναιμικά να τοποθετηθεί στις κρίσιμες περιστάσεις. Από την πρώτη στιγμή της πανδημίας το ευρωπαϊκό ιερατείο διαχειρίσθηκε ανεπαρκώς τόσο το υγειονομικό σκέλος της πανδημίας, τα lockdown, τα θέματα δημοκρατίας που ανέκυψαν αλλά και τις οικονομικές συνέπειες. Ως προς τις τελευταίες είναι γνωστό πως περισσότερο από ένα χρόνο μετά δεν έχει χαράξει ακόμα καθαρό διάδρομο εκταμιεύσεων των κονδυλίων του Ταμείου Ανάκαμψης.

Εκεί, όμως, που η αποτυχία των Βρυξελλών είναι φαραωνική είναι το θέμα του εγχειρήματος των εμβολιασμών. Οι καθυστερήσεις στις συμφωνίες με τις εταιρείες, η αδιαφάνεια, η αργή διαδικασία προμηθειών, οι παλινωδίες σχετικά με το εμβόλιο της AstraZeneca αλλά και οι μυστικές συμφωνίες κάποιων ισχυρών κρατών εκθέτουν την ευρωπαϊκή ηγεσία και την καθιστούν έναν χαλαρό οργανισμό αδύναμο, εν τέλει, να προστατεύσει τους πολίτες του.

Στα μάτια πολλών στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο, η πρόταση Μπάϊντεν ισοδυναμεί με λαϊκισμό. Μεγάλη υποκρισία, εάν σκεφτεί κανείς πως την ίδια ώρα οι ίδιοι ευρωπαίοι ηγέτες αποστρέφουν το βλέμμα από τον πραγματικό λαϊκισμό της Αγιούσο στην Μαδρίτη, ή εκείνον κυβερνήσεων της ανατολικής Ευρώπης. Αλλά και την ενίσχυση ακροδεξιών λαϊκιστικών κινημάτων και δυνάμεων σε αρκετές χώρες.

Στην περίπτωση της πρότασης του Αμερικανού προέδρου, οι ισχυρότεροι στην Ευρώπη συντάσσονται με τα συμφέροντα των Big Pharma καταστρέφοντας τις μικρές ελπίδες που είχαν αναπτυχθεί σχετικά με το ότι η πανδημία θα προκαλούσε εγρήγορση υπέρ της ενίσχυσης του κοινωνικού χαρακτήρα της ευρωπαϊκής πολιτικής. Εάν, δε, ως φαίνεται, επικρατήσει, τελικώς, και η σχολή (στα χνάρια του Σόϊμπλε) για ταχεία επιστροφή στο δημοσιονομικό σύμφωνο, μετά την υγειονομική πανδημία θα αντιμετωπίσουμε και τις συνέπειες μιας οικονομικής πανδημίας. Η, δε, Γερμανία, ενώ διολισθαίνει σε ένα ρευστό πολιτικό τοπίο λόγω των εκλογών του Σεπτεμβρίου, μετατρέπεται ξανά στον μεγάλο πολιτικό ασθενή που, όμως, με νοοτροπία και συμπεριφορά ηγεμόνα κρατά την ΕΕ δεμένη στα συμφέροντα και τις εμμονές της.