“Εσύ πόσο ευτυχισμένη είσαι στο κομμωτήριο;”

Πρώτη μέρα μετά το τέλος της αυστηρής καραντίνας και τη μερική άρση των περιοριστικών μέτρων και θα ήταν ίσως αναμενόμενο να μιλήσουμε για την κοινωνική, οικονομική και πολιτική διάσταση της επόμενης ημέρας και τον σκοτεινό ορίζοντα που ανοίγεται μπροστά μας…

Του Αντρέα Παναγόπουλου

Όμως ο Παλιός Σκοτεινός Κόσμος μας τραβάει από το μανίκι πατώντας σε στέρεο (;) τηλεοπτικό έδαφος πριν αυτός καταρρεύσει, όχι από την πανδημία και τις συνέπειές της αλλά επειδή, τα ίδια του τα θεμέλια έχουν σαπίσει.

Μέσα από τις ρωγμές του
ξεπηδούν πλήθος ερεβώδεις δοξασίες, αξιώματα και μισαλλόδοξα “πιστεύω” που μας
στοιχειώνουν καθώς εξαπολύονται κατά ριπάς από τον τηλεοπτικό “άμβωνα”
ανακατεμένα με fakenews, σοβαροφανείς ανοησίες, στερεότυπα και ευρήματα
δημοσκοπήσεων, όπως αυτό που έβγαλε ως αποτέλεσμα ότι η μεγάλη καήλα των
Ελλήνων και των Ελληνίδων είναι, μόλις βγουν από την καραντίνα, να πάνε στον
κουρέα και στο κομμωτήριο (και όχι π.χ. να ακούσουν μία συμφωνία του Μπαχ ή να
ανέβουν στο Εβερεστ). 

Είναι η γνωστή τεχνική του “κάνω ηλίθιες ερωτήσεις – για να πάρω ηλίθιες ή κοινότοπες απαντήσεις – για να αποδείξω ότι η πλειοψηφία είναι ηλίθια και να της φερθώ αναλόγως”.

Οταν ένα (απελπιστικά) μεγάλο κομμάτι των ελληνικών ΜΜΕ αποφάσισε ότι ο ρόλος του είναι η στήριξη και όχι ο έλεγχος της εξουσίας, ο έλεγχος των πολιτών και όχι η στήριξη της κοινωνίας, υιοθέτησε και τη στάση εκείνη που θεωρεί τους πολίτες υπηκόους και πρόβατα μαζί με κάθε λογής στερεότυπο και προκατάληψη συνοδεύει μια τέτοια αντίληψη και ενισχύει κοινωνικούς αυτοματισμούς.

Για τα κυρίαρχα ΜΜΕ και τους εκπροσώπους τους, ο μετανάστης είναι “λάθρο”, ο αριστερός είναι “απλυτος-μπαχαλάκιας-συριζομαδούρος”, ο δημόσιος υπάλληλος είναι “τεμπέλης”, ο γιατρός του ΕΣΥ είναι “φακελάκιας”, η δολοφονία ενός ανθρώπου από ναζιστές είναι “τσακωμός για τα ποδοσφαιρικά”, τα καλοκαίρια είναι κοντινά πλάνα σε οπίσθια και στήθη, τα γυναικεία πρότυπα είναι σε πλήρη ταύτιση με την Καρντάσιαν ή όποιο άλλο ανθυ-πομοντέλο του διεθνούς σταρ-σύστεμ.  Και συνολικά: όποιος ασκεί κριτική στην εξουσία και στις κυβερνητικές επιλογές “είναι λαϊκιστής”.

Δυστυχώς, ένα ποσοστό του κοινού με βαθιά συντηρητικά χαρακτηριστικά επιδοκιμάζει τα παραπάνω ή απλώς “διασκεδάζει” με αυτά καθώς ενισχύουν προκαταλήψεις και ήδη υπάρχοντα στερεότυπα. Σε αυτό άλλωστε στηρίχθηκε και το φαινόμενο Τραμπ και Τζόνσον στις ΗΠΑ και στη Μεγάλη Βρετανία. Ενα άλλο ποσοστό κάνει πως δεν τα ακούει και προσπαθεί να ενημερωθεί χωρίς όμως να επιδοκιμάζει.

Ενα πολύ μεγάλο ποσοστό του κοινού έχει εδώ και καιρό γυρίσει οριστικά την πλάτη στα παλαιά Μέσα και έχει στραφεί στα κοινωνικά δίκτυα και τις ενημερωτικές ιστοσελίδες τα οποία όμως έχουν σε μεγάλο βαθμό κληρονομήσει τις παθογένειες του παρελθόντος ενώ έχουν αναπτύξει και νέες με κυριότερες την τυφλή αντιγραφή και την νοοτροπία του clickbait (τίτλος-δόλωμα).

Δεν είναι της παρούσης
να αναλύσουμε για μία ακόμη φορά το πώς η διαπλοκή, το μαύρο πολιτικό χρήμα, η
εξαγορά συνειδήσεων αλλά και οι ίδιες οι εξελίξεις στο χώρο της επικοινωνίας
μας οδήγησαν σε αυτή τη ζοφερή “κανονικότητα” των ΜΜΕ τα οποία ακόμη και τώρα
χρηματοδοτούνται με αδιαφανή κριτήρια με το πρόσχημα της ενημέρωσης για την
πανδημία. Ούτε να επαναλάβουμε το πόσο η μεταδημοκρατία απειλεί άμεσα την ίδια
τη Δημοκρατία και τις ελευθερίες, στο τέλος-τέλος, των πολιτών.

Αφορμή για τις σημερινές σκέψεις ήταν η φράση που ειπώθηκε σήμερα από τηλεπαρουσιαστή μεγάλου καναλιού: “Πουθενά δεν είναι πιο ευτυχισμένες οι γυναίκες από ό,τι στο κομμωτήριο“. Φράση που είναι προφανές ότι συμπληρώνει και συνεχίζει το στερεότυπο: “Τράβα μωρή να πλύνεις κανά πιάτο!”.

Φράση που συμπυκνώνει όλη τη διαστροφή και όλο το δηλητήριο του σεξισμού και της απανθρωπιάς που εκχέει η ελληνική τηλεόραση στην ελληνική κοινωνία. Κι αυτό είναι πολύ πιο επικίνδυνο από το ρόλο που παίζει στο πολιτικό παιχνίδι.

Φράση που μπορεί να
απαντηθεί λέγοντας σε εκείνον που την εκστόμισε ότι μία γυναίκα, ένας άνδρας,
ένα παιδί αισθάνεται ευτυχισμένος μέσα από τις σχέσεις και τις επαφές, στο
σπίτι, στο σχολείο, στη δουλειά, στο κρεβάτι, στο δρόμο, στο μπαλκόνι, παντού,
ακόμη και στο κουρείο ή στο κομμωτήριο όταν αυτές είναι ανθρώπινες και
ειλικρινείς. Χωρίς ταμπέλες και στερεότυπα…

Φράση που μπορεί και
πρέπει να επιστραφεί με το τι είναι πιο ευτυχισμένο μέσα στο βούρκο της
“ενημέρωσης”…

Λεπτομέρεια; 

Υπέρμετρη
ευαισθησία; 

Μπορεί!

Για παρόμοιες όμως
“λεπτομέρειες” ένας δημοσιογράφος της Ελευθεροτυπίας, της Καθημερινής, του
Βήματος, πριν 30 χρόνια, κινδύνευε να εκπαραθυρωθεί μαζί με το γραφείο του από τον
5ο όροφο, από τον αρχισυντάκτη, τον διευθυντή ή τον εκδότη του και να μην
περάσει ΠΟΤΕ ξανά ούτε απ’ έξω από το πεζοδρόμιο κάποιας εφημερίδας. Και το λέω
μετά λόγου γνώσεως…

Σήμερα ούτε το αυτάκι
του ΕΣΡ δεν ιδρώνει!