Cavalleria Corsicana…

Το νέο -προ των θυρών- εξοπλιστικό πρόγραμμα των ενόπλων δυνάμεων καταφθάνει ως φυσική συνέπεια του πολεμικού κλίματος που δημιούργησε η Τουρκία με την παραβίαση κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στο Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο. Συνέβη και μετά την κρίση των Ιμίων, θα συμβεί και τώρα. Η ανάγκη είναι υπαρκτή μετά από δέκα χρόνια μνημονίων και εγκατάλλειψης (των τριών όπλων αλλά και της εγχώριας στρατιωτικής βιομηχανίας) αλλά και της τεράστιας προσπάθειας να συντηρηθούν σε ικανοποιητικά επίπεδα η αποτρεπτική ισχύς και το αξιόμαχο του στρατεύματος.

του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ

Λογική ακούγεται η κεντρική επιλογή της κυβέρνησης και της ηγεσίας των ενόπλων δυνάμεων να προτιμηθούν κυρίως οι γαλλικοί εξοπλισμοί. Οι ειδικοί αναφέρουν πως τα όπλα που έχουμε προμηθευτεί από την Γαλλία έχουν αποδειχθεί διαχρονικά αξιόπιστα και φαίνεται πως ταιριάζουν στο αποτρεπτικό μας δόγμα. Προφανώς θα προκύψουν οι σχετικοί ανταγωνισμοί μεταξύ συμμάχων που ενδεχομένως θα οδηγήσουν και σε παράλληλες προμήθειες από άλλες χώρες (Γερμανία, Ολλανδία), την ώρα, δε, που “τρέχει” και η ελληνοαμερικανική αμυντική συμφωνία, μεταξύ άλλων και για την αναβάθμιση των F16.

Στο ερώτημα που απηύθυνα (Real fm) στον αναπληρωτή υπουργό Οικονομικών Θόδωρο Σκυλακάκη για το εάν η δημοσιονομική κατάσταση της χώρας αντέχει ένα θηριώδες εξοπλιστικό πρόγραμμα τουλάχιστον 10 δισ ευρώ, η απάντηση ήταν πως όλα θα γίνουν λελογισμένα και πάντως οι εκταμιεύσεις ποσών θα διαχυθούν στα αρκετά επόμενα χρόνια μετά τις σχετικές παραλαβές. Αυτό συμβαίνει, ωστόσο, πάντοτε και παρότι έχει συμβεί είναι γνωστό πως η κακοδιαχείριση και η υπερβολή σε ανάλογα στρατιωτικά προγράμματα του παρελθόντος (ΕΜΠΑΕ της περιόδου Σημίτη) επιβάρυνε τον δανεισμό και επιτάχυνε την πορεία προς την χρεοκοπία της χώρας. Είναι κάτι που δεν πρέπει να επαναληφθεί.

Με το Oruc Reis να “οργώνει” επί πάνω από ένα μήνα την ελληνική υφαλοκρηπίδα και την πιθανότητα ενός “θερμού επεισοδίου” άκρως υπαρκτή, η κοινή γνώμη έχει αποδεχθεί μια τέτοια ανάγκη. Η συναίνεση των βασικών πολιτικών δυνάμεων προς αυτή την κατεύθυνση, δε, έχει καλλιεργήσει το σχετικό έδαφος.

Ο πρωθυπουργός θα “κλειδώσει” τη συμφωνία με τον Εμανουέλ Μακρόν στην Κορσική, όμως το ζήτημα είναι εάν η κυβέρνηση θα περιοριστεί μόνο στην αγορά εξοπλισμών ή θα κατορθώσει να εξασφαλίσει την αναβάθμιση των συμμαχιών της χώρας και τον γεωπολιτικό της ρόλο στην περιοχή. Απλουστευτικά θα μπορούσε να πει κανείς πως περισσότερα όπλα χωρίς σαφή διπλωματική υποστήριξη από την Γαλλία, τους ευρωπαίους εταίρους και τον αμερικανικό παράγοντα είναι μόνο το μισό απ΄ όσα πρέπει να επιδιώξουμε και να πετύχουμε.

Όσα Rafale και όσες φρεγάτες να αγοράσουμε, εάν η Ε.Ε δεν θέσει σε εφαρμογή το πλαίσιο των κυρώσεων κατά της Τουρκίας και δεν ενεργοποιήσει κάθε ρήτρα αλληλεγγύης που να προστατεύει την Ελλάδα από την τουρκική παραβατικότητα το αποτέλεσμα θα παραμείνει μόνο στο πεδίο της επιδιωκόμενης στρατιωτικής “ισορροπίας”. Το ζητούμενο, όμως, δεν είναι να είμαστε ως χώρα καλύτερα εξοπλισμένοι για έναν πόλεμο που θα προκαλούσε ο αλλοπρόσαλλος Ερντογάν. Η επιδίωξη μας πρέπει να είναι σταθερά προσανατολισμένοι στο να τον αποφύγουμε. Και εκεί η διπλωματία και οι συμμαχίες είναι σπουδαιότεροι παράγοντες από την στρατιωτική μας ενίσχυση.

Το κόστος της κρίσης που προκάλεσε η Τουρκία τον τελευταίο ενάμιση μήνα στο Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο είναι μεγάλο. Και για την υπό πτώχευση τουρκική οικονομία αλλά και για την ασθμαίνουσα οικονομικά Ελλάδα που –και εξαιτίας της πανδημίας– παραπέμπει στις καλένδες τον αναπτυξιακό της σχεδιασμό. Περισσότεροι εξοπλισμοί, ως εκ τούτου, σε περιβάλλον διαρκούς στρατιωτικής κρίσης με την Τουρκία σημαίνουν και ολοένα και μεγαλύτερες δαπάνες. Αυτό δεν μπορεί και δεν πρέπει να πάει μακριά.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης οφείλει, λοιπόν, να συνδυάσει την προμήθεια εξοπλισμών (και ως εκ τούτου την ενίσχυση της πολεμικής βιομηχανίας των εταίρων) με την σαφή και δυναμική υποστήριξη των ελληνικών θέσεων και την καταδίκη της τουρκικής προκλητικότητας-με πράξεις, όχι στα λόγια. Κάθε Rafale, απ΄ αυτά που θα προμηθευτούμε, πρέπει να αποτελεί προστιθέμενη αξία στην εμπλοκή της Γαλλίας σε διπλωματικό και αποτρεπτικό επίπεδο.

Ο Εμανουέλ Μακρόν πρέπει να πεισθεί να καλύψει τα κενά που αφήνει η προβληματική γερμανική διαμεσολάβηση, ώστε να μετατραπεί σε ευρωπαϊκή διαμεσολάβηση ειρήνευσης. Και να αποτρέψει την προωθούμενη “λογική” περί διαλόγου “χωρίς όρους και προϋποθέσεις”. Το ίδιο πρέπει να προσπαθήσουμε και με τις ΗΠΑ. Οι συνεχείς προμήθειες εξοπλισμών από χώρες που την κρίσιμη στιγμή κρατούν ίσες αποστάσεις ή κλίνουν υπέρ της Τουρκίας είναι κάτι που έχει συμβεί στο παρελθόν και πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη της κυβέρνησης. Το γεγονός πως υπάρχει συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων επ΄ αυτού είναι θετικό…

Εν κατακλείδι, το στοίχημα για τον πρωθυπουργό δεν θα κριθεί στην Κορσική αλλά στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο στο οποίου θα συζητηθούν οι κυρώσεις κατά της Τουρκίας. Από το Αζάτσιο και την Μπαστιά είναι βέβαιο πως ο κ. Μητσοτάκης θα φύγει μάλλον ικανοποιημένος. Το ζήτημα είναι να μην φύγει (ξανά) με άδεια χέρια από τη Σύνοδο Κορυφής.

*Cavalleria Corsicana= Κορσικανή…ιπποσύνη